Durbuy Rock Fest, dag 1: 17 september 2021.

Een enorm lastig, maar klein beestje, die we ondertussen allemaal wel kennen, zorgde ervoor dat Durbuy Rock Fest vorig jaar werd uitgesteld. Ook de geplande datum in september 2020 werd geschrapt. De aangekondigde editie voor april viel ook al in het water, maar gelukkig kon Durbuy Rock Fest wel doorgaan in september. Oké, de affiche werd stevig door elkaar geschud en een immense wateroverlast zorgde er bijna toch nog voor dat ook deze editie niet zou doorgaan. Gelukkig maar kon het wel allemaal plaats vinden.

Je kan nog een pak resten van die wateroverlast zien in het anders kleine maar uiterst gezellige Bomal Sur Ourthe, maar dat weerhield een groot pak metalfans niet om zich twee dagen uit te leven op tal van subgenres in het hardere muziekgenre. De deuren gingen om 17u00 open en een kwartiertje later mocht het Belgische Insomnia al van jetje geven. Het viertal opende deze editie vrij aardig, kreeg de aanwezigen al vlug op de hand en stoomde een half uurtje lang onvervaard door. Wij moeten eerlijk toegeven dat hun mix van groove metal, power metal en thrash metal ons maar matig bekoort omdat we niet zo’n fan zijn van de vocalen. Maar het is goed om weer een band op een podium te zien met een pak volk ervoor zonder afstandsregels en mondmaskers.

Ook Droit Divin, een trio dat voor een mix van stoner rock en psychedelica kiest, is niet echt een band waar we stijl van achterover vallen. Toch kwijten ook deze heren zich goed van hun taak en we zien dat ze iets vlotter de aandacht blijven vangen dan de openers van dit festival.

Wij, van MUSIKA, legden de lat iets hoger voor Hybridism, een band die voor een mix van djent en progressive metal staat. Men ging van start als solo-project maar men is intussen een echte full-band. Enig nadeel voor het kwartet van Hybridism: het is een puur instrumentale band en dan is het moeilijk om onze focus echt te houden, zodat we ook nu weer “goed, maar niet meer dan dat” noteerden in ons schriftje.

Eerste hoogtepunt, naar onze smaak dan toch, kwam er met het Franse Sidilarsen. Muzikaal valt de band moeilijker in ene bepaald vakje op te bergen. Je krijgt invloeden uit nu metal, industrial, electro en rock te verwerken. Maar het gezelschap doet dit met volle overtuigen en bakken gedrevenheid en energie. Die energie slaat dan ook nog vlug over naar het publiek en dat leeft zich massaal uit tijdens de set van dit gezelschap. Wat een sfeer, wat een ambiance kunnen deze heren ontketenen.

Met de Duitse medieval rock / metal band Saltatio Mortis krijgt het zinderend feestje dat Sidilarsen op startte en perfect vervolg. De opzwepende sound van dit gezelschap is voldoende om meteen alle registers open te trekken en zowel op het podium als voor het podium zie je niets anders dan glunderende gezichten. Energiek en gedreven zorgt Saltatio Mortis dat de temperatuur in de zaal binnen oploopt tot ongekende hoogtes. Hoogtepunt nummer twee is meteen een feit.

Het Franse No One Is Innocent kan je in het vakje “alternative rock / alternative metal” gaan plaatsen en krijgt de moeilijke opdracht om op het buitenpodium even goed te doen als zijn voorgangers. De liefhebbers van het (sub)genre worden op hun wenken bediend en ook deze heren zetten er stevig de pas in wat resulteert in een energieke en gedreven set die de vele fans beslist weten te waarderen. Ons doet het net iets minder, ook al omdat we net iets minder fan zijn van het (sub)genre. Toch moeten ook wij durven toegeven dat ook No One Is Innocent het uitstekend deed.

Wie houdt van feestjes met heel aanstekelijke maar best wel stevige en krachtige metal is bij Alestorm aan het juiste adres. Ja, we weten het ook: je weet wat je kan verwachten van deze heren, maar hun power metal / pirates metal gaat er toch oh zo gemakkelijk in. Heel wat refreintjes van de drinkliederen worden massaal meegebruld, terwijl men zich kostelijk amuseert met de nodige geintjes op het podium. De mascotte eend heeft de covid pandemie niet echt goed overleefd, want die kwam niet tot volle ontplooiing. Maar dat deerde niemand: zowel op het podium als voor het podium werd massaal uit de bol gegaan. Alestorm deed dus precies wat we konden verwachten: voor een immense party zorgen die eigenlijk elke aanwezige best kon smaken.

Minder ons ding is het Franse Tagada Jones, een band die een mix brengt van hardcore, punk en thrash metal brengt. Het immense feestje dat Alestorm opstartte konden deze heren niet echt verder zetten. Let wel: voor de fans van deze band was het uiteraard wel dik in orde, maar wij waren nog aan het nagenieten van de zinderende taferelen van bij Alestorm. Voor Tagada Jones schreven wij dan ook in ons notitieboekje: “goed, maar ons kan het gezelschap niet volledig overtuigen (al kan de vorige band daar wel eens de boosdoener van zijn)”.

Baraka, een Belgisch gezelschap dat een paar jaartjes eerder nog een van de winnaars was op de ‘Tremplins” voor het festival, mocht afsluiten. De heren deden hun uiterste best, maar konden, helaas, niet tippen aan Tagada Jones, laat staan aan de set van Alestorm. Na een paar nummers hielden we het dan ook voor bekeken met in ons achterhoofd het feit dat er morgen nog een dag Durbuy Rock Fest was.