Voor wie de Belgische doom scene een beetje volgt, is Cult Of Scarecrow natuurlijk geen onbekende meer. De mannen hebben dan ook tonnen ervaring op hun gezamenlijke teller staan, gaande van hun thrash verleden als Dead Serious in de eighties en nineties tot hun reünie als Cult Of Scarecrow in 2017, waarmee ze al snel een grote fanbase verzamelden en overal in Vlaanderen het podium opkropen. Toch is ‘Tales Of The Sacrosanct Man’ het eerste full-album dat het olijke zestal uit Zele uitbrengt, na een self-titled EP in 2018. Intussen zijn we al heel wat line-up wissels verder, dus is het tijd om eens te kijken wat dat nieuwe bloed met zich meebrengt. We kennen de band om haar omineus, sfeervol keyboardgebruik en dat is ook onder nieuwkomer Robbie Eelbode niet anders. De acht tracks beginnen steevast met een lugubere keyboard intro of een gloomy soundscape. Het openende titelnummer begint bijvoorbeeld met het distant geluid van spelende kinderen, overschaduwd door dreigende horrorsounds, wat een tof effect creëert. ‘Sameness’ trakteert dan weer op een huilende baby en een kapotte lullaby die naadloos in de gitaren overgaat, en op ‘This Blood’s For You’ horen we een episch kerkorgel met omineuze koorzang. Tekstueel worden een aantal issues van het leven in de moderne tijd vrij theatraal bezongen, wat wel past binnen het sfeertje dat de band wil brengen. Los van die gespannen, donkere atmosfeer zou ik dit album niet echt als “doom metal” klasseren. Je hoort heel sterk de invloed van symfonische heavy / power metal en zelfs AOR (zeker op ‘Lazarus’ of afsluiter ‘Own Worst Enemy’) doorheen alle facetten van deze muziek. De knappe heldere zang van Filip de Wilde geeft in leuk contrast met de rebelse gitaren een grungy toets, terwijl er anderzijds er ook heel wat stevige, lekkere thrash metal met bijhorend soleerwerk in het album verborgen zit, zoals op de erg sterke en goed opgebouwde ‘Robotized’ en ‘Pitchblack’: nummers die blijk geven van jarenlange ervaring en verstand van zaken. The Metallica vibe is strong in this one! In samenhang met de uitvoerige keyboards komt het neologisme “gothic groove” in mij op, dat dekt voor mij meer de lading dan “doom metal”. Niet dat dat iets uitmaakt natuurlijk. Ook het opzet van ‘This Blood’s For You’ is wel groovend, met iets van een gospel vibe, maar daarna valt het een beetje plat. Dat was mijn voornaamste reserve bij de ep en die blijft het nog steeds: hoewel de muziek al veel meer ballen heeft en de aanhef vaak heel tof is, glipt de power na verloop van tijd uit de songs (naar mijn mening). Het blijft allemaal wat braafjes en de zang volgt de melodie vrij slaafs en voorspelbaar, wat voor mij altijd een afknapper is. Het kan er natuurlijk ook aan liggen dat die eighties toestanden niet echt mijn ding zijn, maar anderzijds is er zeker een stijgende lijn tussen de ep en het debuutalbum te merken, dus dat belooft voor de toekomst!
Sam Bruynooghe (68)
WormholeDeath Records
Tracklist: 1. Sacrosanct Man 2. Lazarus 3. Robotized 4. Pitchblack 5. Doorkicker03 6. This Blood’s For You 7. Sameness 8. Own Worst Enemy