Het Zweedse Cruzh verscheen in maart 2013 ten tonele met hun debuutnummer ‘In A Blink Of An Eye’. Intussen werd de plaats achter de microfoon gewisseld naar Alex Waghorn, die voor het eerst voorgesteld werd in 2019 met de release van een akoestische versie van het nummer ‘Aim For The Head’. Samen met Dennis Butabi Borg, Anton Joensson en Matt Silver brengen ze het langverwachte tweede album ’Tropical Thunder’, waaraan ze allemaal hielpen schrijven. In hun muzikale schrijfproces lieten ze zich inspireren door een cocktail van Def Leppard, Van Halen, FM, KISS, Bon Jovi, Firehouse en Bryan Adams. De heren konden niet beter kiezen om met hun titelnummer te starten. Dat zijn nu van die openers die bij mij binnenkomen. Uptempo, een stevige rauwe riff, pakkende melodie en vingervlug solerend snarenwerk. Een echte storm. Ow boy wat een killer! Maar al te vaak opent een band met zo’n bom en hebben we het album gehad. Maar hier is het anders. De storm gaat misschien een beetje liggen met de meezinger ‘We Go Together’, die precies als trigger voor het mee tikken van mijn voet werkt. De bombastische en uitnodigende zanglijn, die soms als rapgezang overkomt, komt bovenop diep dreunend ritme. Het opgewekte ‘Turn Back Time’ is met zijn keyboard en achtergrondgezang een regelrechte katapult naar de eighties. Een ware omschakeling is de brutale meebruller ‘Are You Ready?’, die je met zijn catchy refrein zonder enige moeite in de juiste stemming brengt om mee te zingen. Het bombastische arrangement kent een traag dreunend ritme dat live het een en ander in beweging kan zetten. Nu we helemaal opgeladen zijn, is het meer dan tijd voor een ballad, die de opgedane adrenaline langs gecontroleerde wegen ontlaadt. Intussen zitten we zowat halverwege het album. ‘Cady’ is een op piano begeleidende klassiek opgebouwde ballad, die breekbaar tot het einde in alle rust passeert. De volgende set nummers zetten je niet zo zeer in vlam en vuur, maar bevatten een overvloed aan melodieuze lijnen om alles mooi op temperatuur te houden. Het akoestische ‘N.R.J.C.’, wat staat voor ‘No Rush Just Cruzh’, gaat over het rustig aan doen en de manier waarop het nummer gebracht wordt, strookt hier volledig mee. Een grote contradictie met het muzikale geweld waarmee het album terug opspint (als je zoals ik de repeat-knop ingedrukt hebt). Niet elk uitgebracht album is even goed. Dan heb je de grote massa, goed maar niet opvallend. En uitzonderlijk komt er dan hier en daar een album waarvan je instant happy wordt. Het heeft gewoonweg alles. Geweldige melodieën, sterk snarenwerk, een erg knappe vocalist en een drum / bas sessie die de rook uit je oren blaast. Een vette laag toetsen zorgen voor dat extra laagje, waardoor de band eruit moet springen. Het reduceren van de energieke kraan na de helft van het album zorgt voor een tweede luik van de band die ik ook mateloos kan van genieten. Maar mocht de adrenaline zoals in de eerste vier nummers daar ook ingezeten hebben, zou het album met stip in mijn top tien van dit jaar terecht komen. De perfecte productie zorgt er ook voor dat de nummers klinken zoals ze moeten en dat zorgt natuurlijk ook voor een positief gevoel. We kunnen het geen toeval meer noemen, maar een zoveelste Zweedse band die potten breekt in het melodieuze rockwereldje. Niet te verwonderen dat Frontiers er als de kippen bij was om ook deze heren te strikken, want het moet gezegd, als de kansen er komen om deze band live te zien, dan heb ik er toch redelijk wat voor over om ze te zien.

Rocking Klingon (85)

Frontiers Records FRCD 1143

Tracklist: 1. Tropical Thunder 2. We Go Together 3. Turn Back Time 4. Are You Ready? 5. Cady 6. New York Nights 7. All You Need 8. Line In The Sand 9. Moonshine Bayou 10. Paralyzed 11. N.R.J.C.