Met ‘Dancing Into Oblivion’ is White Stones, de band opgestart naar de ideeën van Martín Méndez (bass, gitaar) die je misschien wel kent als bassist bij Opeth, toe aan zijn tweede full-album. White Stones werd in 2019 opgestart en bestaat verder uit Jordi Farré (drums) en Eloi Boucherie (vocals). De heren zorgden in 2020 met ‘Kuarahy’ voor een opgemerkt debuutalbum. Muzikaal put dit gezelschap uit death metal en progressive metal. Op dit album krijg je eerst te maken met een eigenzinnige, zij het korte opener. ‘La Menace’ zorgt voor een pak mysterie en dreiging die naar een climax toegroeit met wat gesproken tekst. ‘New Age Of Dark’ laat al meteen een pak technische virtuositeit op je los als je het gitaarwerk beoordeeld. De lichtjes rauwe, maar best wel diepe stem van Eloi past er wonderwel bij terwijl Jordi mooi uitgewerkte drumpatronen laat horen die voor een soepel tempo zorgen. Wat tempo en ritmewisselingen zorgen voor extra aandachtspunten, al blijft het nummer toch vrij trouw aan zijn originele opzet. ‘Chain Of Command’ kent, naar ons gevoel, maar tempo en ritme wisselingen, maar een pak liefhebbers van progressive metal zullen hier afhaken door de toch wel erg aan death metal schatplichtige vocalen. Toch weten de heren ons alvast te overtuigen middels deze drie eerste tracks. ‘Iron Titans’ is een langere track geworden. Het duurt een hele tijd voor we vocalen te horen krijgen en tot die tijd is het gitaarspel natuurlijk de grootste aandachtstrekker. Daarna mogen ook de vocalen een deel van de spotlight opeisen, terwijl de drumpatronen over de volledige lijn mooi mee spelen. Dankzij verschillende wendingen in zowel tempo, als ritme en kracht verveelt het nummer geen seconde, al vinden we het einde toch wat bizar. Het korte instrumentale ‘Woven Dream’ is dan wel weer een nummer dat liefhebbers van progressive metal zullen weten te waarderen, terwijl death metal fans het links zullen laten liggen. Een combinatie van deze twee (sub)genres krijg je dan weer te horen tijdens ‘To Lie Or To Die’, een track met een technisch ritmepatroon en een weergaloze gitaarsolo. Nog zo’n track die beide stijlen laat samensmelten is ‘Freedom In Captivity’. Deze track krijgt een extra rauw en agressief randje aangemeten, terwijl het gitaarspel impressionant blijft zodat White Stones wel degelijk het kindje blijft van Martín Méndez. Het korte instrumentale ‘Acaia’ sluit dit album af in rust. Samenvattend kunnen we stellen dat White Stones verder borduurt waar men met het debuut ophield. Een kleine zesendertig minuten lang zorgt dit gezelschap voor een heel onderhoudend album.

Luc Ghyselen (80)

Nuclear Blast

Tracklist: 1. La Menace 2. New Age Of Dark 3. Chain Of Command 4. Iron Titans 5. Woven Dream 6. To Lie Or To Die 7. Freedom In Captivity 8. Acacia