De Britse gothic-metalband Paradise Lost bracht vorig jaar het ronduit sublieme album ‘Obsidian’ uit – door ondergetekende als “album van het jaar” bevonden. Met een carrière van intussen meer dan dertig jaar heeft de band stilaan alles bereikt wat er te bereiken valt én hebben ze paden bewandeld die bijwijlen subliem waren, soms experimenteel maar minder gesmaakt. Hoe dan ook, de band is steeds trouw gebleven aan zichzelf en heeft met de jaren allerminst aan kracht ingeboet. Hun laatste albums getuigen van metier én van een enthousiasme waar vele beginnende bands een puntje kunnen aan zuigen. Ook de band zelf had nooit kunnen vermoeden dat ze ooit een live-album zouden opnemen zonder publiek. Niet dat het de Covid-ellende verzacht maar het virus heeft ertoe bijgedragen dat er nu ‘At The Mill’ is. Het is een understatement om te zeggen dat het bepaald niet de manier was waarop Paradise Lost nummers van ‘Obsidian’ wilde voorstellen aan het publiek. ‘At The Mill’ is een live-album dat eigenlijk niet te vergelijken valt met eerdere live-albums van de band. Wie dit wil vergelijken met pakweg ‘Symphony For The Lost’ is er meteen aan voor de moeite. Toen etaleerde de band een bijzonder vol, bij momenten een ronduit bombastisch geluid door de ondersteuning van een compleet symfonisch orkest. Nu is het de pure, naakte versie van de band zelf zonder extra studio-snufjes. Kortom, nummers worden gebracht in een strakke live-versie maar dan ook nog eens zonder de stuwende aanwezigheid van een publiek. De band heeft dit ook niet opgenomen in een poging om zelfs maar te doen alsof ze spelen voor een publiek. Zo is er bijvoorbeeld geen enkele bindtekst te ontwaren tussen de nummers. Elk nummer puur dus. Het zorgt voor een aparte gewaarwording moeten we zeggen maar dan eentje van het kaliber dat simpelweg onderstreept hoe goed dit vijftal eigenlijk wel is. Bij de studio-albums hoor je steeds een rijkelijk georkestreerd geluid terwijl dit nu veel rauwer is, ontdaan van elke franje als het ware. En dan hoor je eens temeer hoe sterk de songstructuren zijn. De versie van een klassieker als ‘As I Die’ bijvoorbeeld, doet de haren in je nek overeind komen. Dat de heren hun instrumenten tot in de puntjes beheersen, wisten we uiteraard al langer. Zanger Nick Holmes klinkt rauw en krachtig maar vooral met een enorme gedrevenheid, verbeten alsof hij het gemis aan een publiek wil doen vergeten. ‘At The Mill’ is een bijzonder sterke plaat geworden die als een soort van “best-of” zou kunnen gezien worden, aangevuld met drie nummers uit hun meeste recente plaat maar dan in een rauwe live-versie. Als puur live-album moet de plaat het ongetwijfeld afleggen tegen eerdere live-albums van de band louter en alleen al door het ontbreken van de sfeer van publiek. Kortom, hoe goed één en ander ook klinkt, ergens zal dit toch vooral een plaat zijn die als voer voor de echte fans dient en wellicht niet of amper om nieuwe zieltjes te winnen.

K.H. (80)

Nuclear Blast

Tracklist: 1. Widow 2. Fall From Grace 3. Blood And Chaos 4. Faith Divides Us – Death Unites Us 5. Gothic 6. Shadowkings 7. One Second 8. Ghosts 9. The Enemy 10. As I Die 11. Requiem 12. No Hope In Sight 13. Embers Fire 14. Beneath Broken Earth 15. So Much Is Lost 16. Darker Thoughts