Het toch wel befaamde Alcatraz Hard Rock & Metal Festival, kortweg “Alcatraz” in de volksmond, zorgt voor een leuke affiche war tal van metalheads hun gading in zullen kunnen vinden. Drie dagen lang is Kortrijk het episch metalcentrum van het land. We overlopen even de bands en geven wat duiding wat je kan gaan verwachten.

Op vrijdag 13 augustus zijn dat:

Het Nederlandse Epica voorstellen, zou hier eigenlijk niet meer nodig moeten zijn. Deze symphonic metal band werd in 2002 opgestart door Mark Jansen nadat hij After Forever verliet. Deze ondertussen geoliede machine zorgde reeds voor acht full-albums waarvan het eerder dit jaar op de markt gebrachte ‘Omega’ (Nuclear Blast – voor review, check onze rubriek “CD review”) het meest recente is. Maar Epica is niet enkel een lust voor het oor op hun albums want ook live staat de band er steeds. Vocaliste Simone Simons behoort ondertussen bij de absolute top op gebied van vrouwelijke metal vocalen.

At The Gates is een van de pioniers van de “Gothenburg sound” en dus van melodic death metal. Dit Zweedse collectief ontstond in 1990 maar kende twee periodes van inactiviteit (tussen 1996 en 2007 en tussen 2008 en 2010). Hun vierde full-album, ‘Slaughter Of The Soul’ (1995) wordt beschouwd als een klassieker in het (sub)genre. Intussen zit At The Gates met het nieuwe album – ‘The Nightmare Of Being’ (Century Media) aan nummer zeven. Al vinden wij van MUSIKA de band op zijn sterkst tijdens live concerten.

Het Britse Cradle Of Filth zorgt voor symphonic black metal met ook wel accenten gothic metal. Vocalist Dani Filth is de enige die al de wisselingen in de line-up overleefde en zorgt met zijn hoge uithalen ervoor dat de band een wel erg eigen gezicht mee kreeg doorheen de muzikale geschiedenis die in 1991 van start ging. De discografie van Cradle Of Filth telt ondertussen twaalf full-albums, maar binnenkort kunnen we ons ook opmaken voor een nieuw full-album: ‘Existence Is Futile’ (Nuclear Blast).

Het in België immens populaire Channel Zero mag twee sets afwerken. Deze Belgische heavy metal / thrash metal / groove metal boegbeelden zullen immers zorgen voor een gloednieuwe set en een “old school set”. Wij zijn benieuwd welke van de twee het best zal ontvangen worden door de menigte fans. Channel Zero werd in 1990 opgestart, maar gaf er de brui aan in 1997 om in 2009 uit de dood te herrijzen. In de discografie van de band vinden we o.a. zeven full-albums waarvan ‘Exit Humanity’ (Joint Venture Channel Zero) uit 2017 het meest recente is.

De Finse vocaliste Tarja Turunen was hét gezicht van Nightwish toen deze band aan zijn opmars bezig was. Sinds 2006 vaart ze haar eigen muzikale koers die een mix vormt van symphonic metal, symphonic rock en neoclassical elementen. Nog steeds vinden wij dat Tarja de lat, op gebied van vrouwelijke stemmen, in de metal wereld heel hoog heeft gelegd. En tijdens live concerten staat de dame, en natuurlijk ook haar band, nog steeds haar “mannetje”. Wij kijken er alvast naar uit en herinneren ons nog haar geweldige show op HellFest in 2016. Je vindt acht full-albums terug in har discografie met als meest recente ‘In The Raw’ (EarMusic, 2019).

Gloryhammer werd in 2010 opgestart door toetsenist Christopher Bowes, je misschien beter bekend als vocalist van Alestorm. Ook met Gloryhammer kiest hij voor vlot in het gehoor liggende mix van symphonic power metal en power metal. Het hele verhaal van de band, dat voorlopig drie full-albums telt, zorgt ervoor dat elk lid van de line-up zijn eigen karakter mag spelen en dan ook een passend tenue aangemeten krijgt.

Sólstafir, uit Ijsland, werd in 1995 opgestart. De beginjaren van de band worden muzikaal gekenmerkt door black metal, maar sinds 2005, toen het tweede full-album op de markt werd gebracht, kregen we duidelijk een nieuwe muzikale weg te horen die post metal / post rock uitademde. Met het vorig jaar op de markt gebrachte ‘Endless Twilight Of Codependent Love’ (Season Of Mist – voor bespreking, zie onze rubriek “CD review”) zorgde Sólstafir voor hun zevende full-album. En opgelet: tijdens live concerten zet deze band steeds een immens overtuigende performance neer.

Voor liefhebbers van gothic metal / gothic rock is het Portugese Moonspell alvast geen onbekende. Deze band werd in 1992 opgestart en zorgde ondertussen reeds voor twaalf full-albums waarvan ‘Hermitage’ (Napalm Records) dat eerder dit jaar op de markt kwam het meest recente is. Moonspell ontgoochelde ons nog nooit op gebied van full-albums, maar zorgt net voor dat tikkeltje meer tijdens live concerten. Vooral vocalist Fernado Ribeiro kan ons steeds opnieuw bekoren.

Het Canadese Unleash The Archers werd in 2007 opgestart en zorgt voor een mix van power metal en heavy metal. De band zorgde ondertussen voor vijf full-albums waarvan ‘Abyss’ (Napalm Records), dat begin dit jaar werd uitgebracht, het meest recente is. Grootste trekpleister bij Unleash The Archers is vocaliste Brittney Slayes die over een stel krachtige stembanden beschikt.

Sinds 1989 timmert het Zweedse Necrophobic aan een muzikale carrière die een mix vormt van death metal en black metal. In al die jaren was het ene komen en gaan van bandleden en enkel drummer Joakim Sterner overleefde alle wisselingen. In de discografie van dit gezelschap vinden we ondertussen negen full-albums waarvan ‘Dawn Of The Damned’ (Century Media – voor bespreking mag je onze rubriek “CD review” checken) uit 2020 het meest recente is. Tot onze grote spijt, moeten we bekennen dat we Necrophobic nog nooit live aan het werk hebben gezien.

Het Zweedse trio Monolord hebben we wel reeds een aantal keer aan het werk gezien en gehoord, waarbij wij hun zware en stevige mix van doom en stoner metal enorm kunnen waarderen. Monolord is dan ook een aanrader voor liefhebbers van de opgesomde (sub)genres. De band is pas sinds 2013 actief maar zorgde intussen wel voor vier full-albums waarvan ‘No Comfort’ (Relapse Records, 2019) het meest recente is.

Nog zo’n een band die we enorm weten te waarderen tijdens live concerten is The Vintage Caravan. Dit trio uit Ijsland zorgt voor een heel beklijvende en enorm knap gebrachte mix van blues rock, psychedelica, hard rock en stoner rock. Dit drietal ging in 2006 van start en zorgde met het debuutalbum, ‘The Vintage Caravan’ (2011, independent release), al meteen voor heel wat opschudding. Intussen werd eerder dit jaar album nummer op de markt gebracht: ‘Monuments’ (Napalm Records). Maar bedenk dat The Vintage Caravan vooral een band is die je live moet mee maken!

Cyclone stond mede aan de wieg van de Belgische heavy metal. Dit gezelschap ging immers in 1981 van start onder de naam Centurion. In 1982 werd de naam gewijzigd tot Cyclone. In 1993 hield de band het voor bekeken. Hun nalatenschap zijn o.a. twee full-albums en een pak demo’s. Sinds 2019 steekt deze thrash metal band opnieuw de neus aan het venster.

Het Belgische Black Mirrors staat voor een mix van blues rock, hard rock en psychedelica. Het viertal onder aanvoering van de charismatische vocaliste Marcella Di Troia zorgde reeds voor een paar knappe schijfjes, maar het is vooral tijdens live concerten dat het potentieel van Black Mirrors volledig tot zijn recht komt. Check dit zeker, je zal er geen spijt van hebben, zeker niet indien je liefhebber bent van de eerder genoemde (sub)genres.

Het Griekse Suicidal Angels is er reeds sinds 2001. We zagen en hoorden dit gezelschap al een aantal keer aan het werk en telkens opnieuw stonden we versteld van de bakken energie die van dit thrash metal gezelschap uit gaan. Suicidal Angels hebben ondertussen ook al een ferme discografie opgebouwd met o.a. zeven full-albums waarvan ‘Yeras Of Aggression’ (NoiseArt Records, 2019) het meest recente is.

All female rock of metalbands kennen steeds meer succes en het dus ook niet verwonderlijk dat ook een band als Thundermother ook van de partij is op “Alcatraz”. Thundermother staat voor een mix van hard rock en heavy metal en werd in 2009 opgestart door gitariste Filippa Nässill. De band heeft ondertussen vier full-albums op de markt waarvan ‘Heat Wave’ (AFM Records – voor bespreking zie onze rubriek “CD review”), dat vorig jaar op de markt kwam en dit jaar al in een deluxe editie opnieuw werd uitgebracht, het meest recente is. Maar tijdens live concerten zorgt de band steeds voor iets extra’s, dus is gaan kijken de boodschap.

Ook Killer stond mee aan de wieg van de hard rock ‘n’ roll en heavy metal in België. De band werd in 1980 opgestart door Paul “Shorty” Van Camp (gitaar, vocals) en “Fat Leo” (drums). In 1987, na drie knappe full-albums, hielden de heren het voor bekeken. Daarna volgden periodes van activiteit en non-activiteit elkaar op, maar sinds ongeveer 2000 is Killer terug “alive & kickin’”. Dat wordt bewezen door twee nieuwe full-albums en sterke concerten.

Nog zo’n “oude glorie” uit België is Ostrogoth. Deze hard rock / heavy metal band werd in het Gentse opgestart in 1980 om het voor bekeken te houden in 1988 na drie full-albums. Sinds 2010 is de band terug actief. Een knappe ep, ‘Last Tribe Standing’ (2015), zorgde voor de bevestiging alvorens de line-up van de band opnieuw grondig wijzigde zodat enkel nog drummer Mario “Grizzly” Pauwels er bij is van de originele line-up. Wij zijn alvast benieuwd naar de nieuwe line-up van Ostrogoth.

Fans van stoner rock, melodic metal en / of stoner metal kunnen hun hartje ophalen aan King Hiss, een Belgische band die in 2012 werd opgestart en ons reeds aangenaam verraste middels drie full-albums waarvan het in eigen beheer uitgebrachte ‘Earthquaker’ (voor bespreking zie onze rubriek “CD review”) uit 2019 het meest recente is. Maar het is tijdens live concerten dat de band er steeds in slaagt om extra zieltjes te winnen, want een live concert van King Hiss staat voor pakken energie, drive en ambiance.

Het Belgische White Heat stond voor een mix van hard rock en heavy metal. Dit gezelschap ging in 1982 van start en zorgde voor drie full-albums om daarna zowat van de aardbol te verdwijnen. Wie zich nu achter deze naam schuil houdt, weten wij van MUSIKA niet direct. Hoe White Heat tegenwoordig klinkt, weten we bij MUSIKA ook al niet. Wordt dit de verrassing van het festival?

Het Belgische Thorium werd pas in 2016 opgestart door drie ex-leden van Ostrogoth die pakken aan nieuw materiaal liggen hadden. Al vlug zorgde deze heavy metal / power metal band dan ook voor een knap titelloos full-album dat eerder dit jaar middels ‘Empires In the Sun’ (Freya Records – voor bespreking zie onze rubriek “CD review”) een al even knappe opvolger kreeg. Maar ook voor Thorium geldt de volgende regel: “tijdens live concerten overtuigen ze nog net iets meer”.

FireForce is een Belgische power metal band die zijn sound ook als combat metal omschrijfr. Sinds 2008 is het gezelschap actief maar telt met gitarist Erwin Suetens nog slechts een lid van de originele line-up. Ondanks de talrijke wijzigingen in die line-up zorgde FireForce reeds voor vier full-albums waarvan ‘Rage Of War’ (Rock Of Angels Records), dat begin dit jaar op de markt kwam, het meest recente is (voor bespreking, zie onze rubriek “CD review”.

Drakkar is een power metal / speed metal band die sinds 2012 aan een muzikale carrière timmert. Oké, er waren voordien reeds een aantal tekenen van leven, maar dat werd telkens een verhaal van vallen en opstaan. Intussen zorgde het Waalse Drakkar (origineel opgestart in Jurbise) reeds voor vier full-albums waarvan ‘Diabolical Empathy’ (2017) het meest recente is.

Een mix van heavy metal / thrash metal kan je krijgen van Eternal Breath, een band die in het West-Vlaamse Oostrozebeke in 1996 werd opgestart. In de discografie van Eternal Breath vind je, naast een pak demo’s, ook twee full-albums waarvan ‘World Of Chaos’ (Sliptrick Records, voor bespreking, zie onze rubriek “CD review”) uit 2019 het meest recente is.

Op zaterdag 14 augustus krijgen we dan:

Heilung, opgestart in 2014, is een band die aan een enorme opmars bezig is en ervoor zorgt dat neofolk, terecht, zijn plaatsje mag opeisen op tal van festivals. De sound van het trio – Christopher Juul, Kai Uwe Faust en Maria Franz – uittekent is zowel hypnotiserend als begeesterend en beklijvend. Aloude instrumenten en een heel donker sfeertje zijn ook twee elementen die ze gebruiken. Heilung zorgde reeds voor drie full-albums maar is vooral tijdens live concerten een immense belevenis.

Het Noorse black metal ensemble Emperor ging in 1991 van start maar hield het tien jaar later, in 2001 voor bekeken. Tussen 2005 en 2007 en nogmaals tussen 2013 en 2014 werd de band vanonder het stof gehaald om een aantal concerten en / of korte tournees te maken. Sinds 2016 lijkt Emperor echter opnieuw echt vertrokken te zijn. In de discografie van de band vind je slechts vier studio-albums die allen van dateren van de eerste periode van het bestaan van de band.

Dirkschneider staat voor traditional heavy metal. Zou het ook anders kunnen met de “kleine generaal” Udo Dirkschneider aan het roer. Deze vocalist zorgde immers voor een pak klassiekers bij Accept vooraleer zijn eigen weg op te gaan onder de naam U.D.O. (zestien studio-albums) en dus nu als Dirkschneider waarmee hij oude Accept klassiekers live ten beste brengt.

Dark Tranquility uit het Zweedse Gothenburg zorgt voor melodic death metal en mag je beschouwen als een van de grondleggers van de “Gothenburg metal sound”. De band is reeds actief sinds 1989 maar enkel drummer Anders Jivarp en gitarist / vocalist Mikael Stanne zijn er nog bij van het prille begin. De discografie van dit gezelschap telt ondertussen o.a. twaalf full-albums waarvan het vorig jaar uitgebrachte ‘Moment’ (Century Media – voor bespreking, zie onze rubriek “CD review”) het meest recente is. Maar ook hier geldt eigenlijk de regel dat Dark Tranquility tijdens live concerten op zijn best is.

Het Duitse Destruction werd in 1982 opgestart en wordt bij de “Big Four” van de Duitse thrash metal scene gerekend (samen met Kreator, Sodom en Tankard). In de discografie van de band vind je ondertussen zestien full-albums waarvan ‘Born To Perish’ uit 2019 het meest recente is. Maar het is vooral tijdens live concerten dat de heren hun duivels echt ontbinden en er lijkt maar geen sleet te komen op de wervelende energie die Destruction zo tot stand kan brengen.

Omnium Gatherum is een melodic death metal band opgestart in het Finse Kotka in 1996. In de discografie van Omnium Gatherum vind je ondertussen acht full-albums waarvan ‘The Burning Cold’ (Century Media) uit 2018 het meest recente is. Wij, van MUSIKA, zijn maar wat blij dat deze toch wel heel befaamde band op de “Alcatraz”-affiche prijkt.

Het Zweedse Hypocrisy ging in 1991 van start en mag je situeren in het vakje melodic death metal. Grootste trekpleister bij dit gezelschap is ongetwijfeld vocalist / gitarist Peter Tägtgren, die vooral naam en faam heeft opgebouwd als producer, maar met Hypocrisy al jaren bewijst dat hij ook een publiek kan overtuigen van zijn andere capaciteiten. Dertien full-albums vind je o.a. de discogarfie van deze band, al dateert het meest recente daarvan, ‘End Of Disclosure’, nu al weer van 2013.

Het Duitse Orden Ogan ging in 1996 van start. Eerst nog als folk metal band maar al vlug klinkt power metal eerder door in hun sound. Sebastien “Seeb” Levermann (gitaar, vocals) is al die jaren de drijvende kracht achter Orden Ogan dat, ondanks heel wat wijzigingen in de line-up, toch ook al voor zeven full-albums zorgde waarvan het eerder dit jaar op de markt gebrachte ‘Final Days’ (AFM Records, voor bespreking zie onze rubriek “CD review”) het meest recente is.

Het Belgische Alkerdeel, opgestart in Zomergem in 2005, staat voor een mix van black metal en sludge. In de discografie van deze band vind je ondertussen vier full-album naast een aantal split’s. ‘Slonk’ (Babylon Doom Cult Records), eerder dit jaar uitgebracht op vinyl, is daarvan het meest recente. Wij, van MUSIKA, zijn vooral tijdens live concerten onder de indruk van Alkerdeel.

Het in de lage landen erg populaire Fleddy Melculy is ook van de partij. Wat begin als een grap is dus uiteindelijk uitgegroeid tot een volwaardig begrip in de Belgische muziekwereld. Fleddy Melculy staat voor een mix van hardcore en metal met Nederlandstalige teksten. Meebrullen met bijvoorbeeld ‘T-Shirt van Metallica’ mag dus zeker.

Voor Burning Witches, een all female band origineel opgestart in 2015 in het Zwitserse Brugg, gaat het heel hard. Hun traditional heavy metal klinkt krachtig en aanstekelijk en heeft zijn wortels in de jaren tachtig toen NWOBHM de toon aangaf op metal gebied. De line-up kende al een paar veranderingen, maar dat remt Burning Witches alvast niet af. Dat bewijzen hun schitterende concerten, en de ondertussen vier full-albums waarvan eerder dit jaar uitgebrachte ‘The Witch Of The North’ (Nuclear Blast – voor bespreking zie onze rubriek “CD review”) het meest recente is.

Het Amerikaanse Seven Witches werd in 1998 opgestart door gitarist Jack Frost en vocalist Bobby Lucas. Van de originele line-up is enkel nog Jack Frost overgebleven. De talrijke wisselingen in de line-up belette de band niet om ondertussen reeds tien full-albums op de markt te brengen. Het laatste full-album, ‘The Way Of The Wicked’, dateert nu toch van 2015. Seven Witches staat voor een mix van heavy metal, power metal en thrash metal.

Het Zwitserse Monkey3 staat voor een mix van psychedelica, stoner rock en space rock en dat reeds sinds de opstart van de band in 2001. De heren hebben zes studio-albums op de markt waarvan ‘Sphere’ (Napalm Records, 2019) het meest recente is. Dat Monkey3 zo goed als nooit vocalen gebruikt doet niets af van de sfeer die het gezelschap oproept tijdens live concerten.

Funeral Dress moet zowat bij de oudste nog actieve Belgische bands behoren. De band werd in 1985 opgestart en is een punk band pur sang. Het gezelschap heeft een uitgebreide discografie en bakken ervaring opgedaan tijdens concerten en tournees in binnen– en buitenland. Wij, van MUSIKA, zagen Funeral Dress nog niet eerder aan het werk en willen deze blinde vlek zeker uitwissen.

Ryker’s is een hardcore band die de mosterd vooral haalde bij o.a. Cro-Mags en Agnostic Front.De band ging in 1992 van start maar gaf er in 2000 de brui aan. Een korte heropflakering niet te na gesproken (2008) is de band sinds 2013 terug actief. Ryker’s heeft een vrij uitgebreide discografie van zo’n tien full-albums.

Het Belgische Dyscordia speelt zo goed als een thuismatch op de Kortrijkse festivalweide. Dit gezelschap, dat in 2010 werd opgestart, zorgt voor een mooie mix van melodic metal en progressive metal. Drie full-albums sieren ondertussen hun discografie waarvan ‘Delete / Rewrite’ (voor bespreking zie onze rubriek “CD review’), dat vorig jaar uitgebracht werd, het meest recente is. Maar, zoals bij vele bands, vinden we ook dat Dyscordia beter tot zijn recht tijdens live concerten.

Cowboys & Aliens is er reeds sinds 1996, al stond de band wel op nonactiviteit tussen 2006 en 2011. Deze Belgische band uit de buurt van Brugge staat voor een mix van alternative rock en stoner rock. Intussen telt de discografie van Cowboys & Aliens al vijf full-albums waarvan ‘Horses Of Rebellion (Polderrecords) uit 2019 het meest recente is.

Het Belgische Rawdriguez ontstond in 2016, eerst nog als een studioproject van vier gevestigde waarden uit de muziekscéne, maat intussen uitgegroeid tot een volwaardige band die een mix brengt van groove metal en rock. Sinds vorig jaar ligt het debuutalbum, ‘Asylum Of The Arcane’ van Rawdriguez in de winkelrekken.

Atomic Vulture is een Belgische, instrumentale stoner rock band . Het drietal – Pascal David (gitaar), Kris Hoornaert (bass) en Jens Van Hollebeke (drums) – zorgde reeds voor drie ep’s en een full-album. En alhoewel het trio al veelvuldig te zien en te horen was op onze Belgische podia, wordt dit concert van Atomic Vulture onze eerste live kennismaking met de band.

Het West-Vlaamse Carneia staat voor post metal en telt in zijn rangen o.a. vocalist Jan Coudron, die je misschien beter bekend is als frontman van King Hiss. Dan weet je eigenlijk ook al dat ook dit Carneia vooral live tot zijn recht komt. En dat ondanks de vier knappe studio-albums van de band, waarvan ‘Voices Of The Void’ uit 2019 het meest recente is.

Powerstroke werd in 2007 in de buurt van Eeklo opgestart. Hun mix van groove metal, death metal en thrash metal kan je reeds horen op vijf full-albums waarvan ‘Omissa’ (Bret Hard Records) uit 2018 het meest recente is. En terwijl we elk album op zich wel naar waarde weten te schatten is het ook tijdens live concerten dat Powerstroke ons het meest weet te overtuigen.

Het Belgische Bizkit Park verraadt zijn identiteit wel volledig door zijn naam, want dit gezelschap is een tribute band voor Limp Bizkit. Toch willen we meegeven dat deze heren er zeker een enorme lap opgeven en een aantal jaartjes terug zowat de “Swamp”-stage in lichterlaaie hebben gezet met hun versie van een pak nu-metal klassiekers van hun grote voorbeelden. Kortom, Bizkit Park zorgde voor een onvergetelijk moment en … wil dit nu natuurlijk nog eens overdoen!

Over Feed kunnen we je spijtig genoeg niets melden, daar deze band echt een volledig onbeschreven blad is in de MUSIKA-encyclopedia.

En op zondag 15 augustus mogen we dan volgende bands verwachten:

Het Duitse Kreator is een van de “Big Four” van de Duitse thrash metal, een eer die ze delen met Sodom, Destruction en Tankard. De band ging in 1982 van start en gebruikte eerst, zeer kort, de namen Metal Militia en Tyrant, maar schakelde dan over naar Tormentor om in 1984 de naam Kreator te gaan gebruiken. Het debuutalbum, ‘Endeless Pain’ (Noise Records) uit 1985 sloeg in als een bom en de rest is geschiedenis. Het meest recente studio-album, nummer veertien als we de tel hebben bijgehouden, van de heren, ‘Gods Of Violence’ (Nuclear Blast), dateert ondertussen van 2017.

Ook Amenra speelt in Kortrijk en thuismatch. Deze vaandeldragers van de Belgische post metal / doom scene ontstond in 1999 en zorgde ondertussen voor zeven studio-albums waarvan het meest recente, ‘De Doorn’ (Relapse Records), eerder dit jaar op de markt kwam. Of je er nu van houdt of niet, Amenra live is alvast een aparte belevenis.

Het Zwitserse Eluveitie combineert folk metal met melodic death metal en dat levert meestal heel wat vuurwerk op. De band ging in 2002 van start en wordt al die tijd geleid door de charismatische frontman Chrigel Glanzmann die steeds opnieuw een heel sterke line-up rond zich verzamelt. Eluveitie zorgde reeds voor reeds voor acht full-albums en daar zitten echte pareltjes tussen. Maar ook dit gezelschap komt het best tot zijn recht tijdens hun live concerten die zowel opzwepende momenten als beklijvende momenten kent.

De heren van Stake, dat eerder furore maakte als Steak Number Eight, moet ook al niet te ver reizen om op de festivalweide van Alcatraz aan te komen. Deze heren, onder aanvoering van Brent Vanneste zorgt voor een mix van post rock en noise. ‘Critical Method’ uit 2019 is het enige full-album dat je onder de naam Stake in de winkelrekken kan vinden, maar ook bij dit Belgische gezelschap zijn het toch de live concerten die ons het meest kunnen boeien.

Voor een portie traditional heavy metal zitten we goed bij de “Queen Of Metal” Doro Pesch. Deze charismatische dame heeft er al een enorme muzikale carrière opzitten die in 1983 begon bij Warlock, een Duitse band waarmee ze voor een aantal klassiekers zorgde. In 1989, na het einde van die band, besloot ze verder te gaan onder de naam Doro. Dertien studio-albums werden ondertussen op de markt gebracht onder haar eigen naam waarvan het dubbel-album ‘Forever Warriors, Forever United’ (Nuclear Blast) uit 2018 het meest recente is.

Het Amerikaanse Vio-lence staat voor thrash metal en dat sinds de opstart in 1985 (de band kende ook een heel korte voorgeschiedenis als Death Penalty). In 1993 viel het doek voor de eerste keer over de band. Daarna keerde de band terug tussen 2001 en 2003, kende een korte opflakkering in 2008, om uiteindelijk sinds 2019 terug van start te zijn gegaan. Vio-Lence heeft drie studio-albums op de markt die allen dateren van de eerste periode, maar heeft nu wel nieuw werk aangekondigd dat begin volgend jaar op de markt zou moeten komen middels de ep ‘Let The World Burn’ (Metal Blade Records).

Met Jinjer krijgen we en rijzende ster uit Oekraïne voorgeschoteld die ons telkens aangenaam verrast tijdens hun concerten middels hun heel stevige, energieke en opwindende versie van melodic metalcore. Drijvende krachten achter dit in 2009 opgestarte gezelschap zijn vooral vocaliste Tatiana Schmailyuk en gitarist Roman Ibramkhalilov. Jinjer zorgde reeds voor drie full-albums, maar een vierde album, ‘Wallflowers’ (Napalm Records), is aangekondigd voor eind augustus 2021.

Het Britse Raven, opgestart in 1974 kende zijn hoogtepunt tijdens de hoogdagen van de NWOBHM periode en staat dan ook voor traditional heavy metal en speed metal. Noch steeds vormen de broertjes Gallagher (Mark (gitaar) en John (bass, vocals)) de as van deze band. Het veertiende studio-album van Raven, ‘Metal City’ (Steamhammer / SPV – voor bespreking zie onze rubriek “CD review”) werd in september 2020 op de markt gebracht.

Marduk werd in het Zweedse Norrköping opgestart in 1990 en mag je beschouwen als een van de populairste black metal bands. Naast een pak ep’s en live albums telt de discografie van deze band ook veertien full-albums waarvan ‘Viktoria’ (Centeruy Media) uit 2018 het meest recente is. En … zowat elk album van Marduk wordt door critici en fans op luid gejuich onthaald. Oh ja, en ook tijdens live concerten zorgt dit gezelschap voor een stevige set.

Het Britse death metal gezelschap Benediction werd in 1989 opgestart en zorgde al vlug voor erg geslaagde full-albums. We waren dan ook enorm verrast toen vocalist Dave Ingram de band in 1998 verliet want de stem van Dave behoorde, naar onze smaak, gewoonweg bij Benediction. De twee albums die volgden zonder Dave vinden we maar zus en zo, maar sinds 2019 is ie er terug bij en het meest recente album, ‘Scriptures’ (Nuclear Blast – voor bespreking zie onze rubriek “CD review”) uit 2020, gaf ons zo’n enorme muilpeer dat we er nog niet goed van zijn. Benieuwd of de band dit ook live kan waarmaken.

Wie Zweden en melodic heavy metal / hard rock in een zin gebruikt, weet dat er heel wat kwaliteit in het (sub)genre uit dat land afkomstig is. Zo ook Eclipse, een band die 1999 werd opgestart. Eclipse zorgde in periode voor o.a. zeven full-albums waarvan ‘Paradigm’ uit 2019 (Frontiers Records, voor bespreking zie onze rubriek “CD reveiw”) het meest recente is.

Indien we over een mix van speed metal en thrash metal spreken mogen we absoluut het Belgische Evil Invaders niet onvermeld laten. Dit gezelschap werd in 2007 opgestart en veroverde al snel onze harten bij MUSIKA, maar ook in het buitenland slaat dit gezelschap enorm aan. De twee uiterst knappe full-albums bewijzen dit, maar nog beter komt Evil Invaders tot zijn recht tijdens live concerten, waar dit viertal ons nog nooit ontgoochelde.

Het origineel uit de buurt van Brugge afkomstige After All is er reeds sinds 1990 om hun visie op thrash metal te verkondigen. De band kende dan ook al een heel pak wisselingen in de line-up, maar dat belette After All niet om toch al een stevige discografie uit te bouwen met o.a. negen full-albums waarvan ‘Waves Of Annihilation’ (NoiseArt Records) uit 2016 het meest recente is.

Ook in Denemarken weet men wat thrash metal inhoudt. Vraag maar aan de heren van Artillery die tussen 1982 en 1993, tussen 1998 en 2000 en sinds 2007 actief zijn om hun visie op het (sub)genre weer te geven. Je kan ondertussen tien full-albums van Artillery in de winkelrekken vinden waarvan ‘X’ (Metal Blade Records – voor bespreking zie onze rubriek “CD review”), dat eerder dit jaar op markt kwam, het meest recente is.

Uit het Gentse komt Wiegedood, een trio dat sinds 2014 actief is en reeds voor drie heel goed ontvangen full-albums zorgde. Noem het black metal of voor mijn part mag je zelfs de term post black metal op hun muziek kleven. Een ding weet ik zeker: dit Wiegedood staat garant voor een intens beklijvende live gebeurtenis.

Spoil Engine is van oorsprong ook al een West-Vlaamse band maar de line-up wijzigde al een aantal keer en sinds vocaliste Iris Goessens erbij kwam (2015) als vocaliste heeft de band dus ook een buitenlands (Nederlands) tintje gekregen. Dat was meteen ook een extra schop voor de broek die de band nodig had om zich nog eens extra te smijten. Sindsdien gaat het immers heel goed vooruit voor Spoil Engine dat, met Iris als frontvrouw, al een ep en twee full-albums op de markt bracht waarvan ‘Renaissance Noir’ (Arising Empire, voor bespreking zie onze rubriek “CD review”) uit 2019 het meest recente is. Hun krachtige sound is een mix van melodic (death) metal en metalcore.

Sinds 2014 timmert ook Bark aan zijn muzikale carrière die men opbouwt aan de hand van een mix van groove metal en death ‘n’ roll. Het vijftal zorgde reeds voor drie full-albums waarvan ‘Written In Stone’ dat vorig jaar in de winkelrekken verscheen het meest recent is. Bark is een brok zinderende en brullende energie op een podium.

Ook over de live concerten van Thurisaz kunnen we niets dan goed vertellen. De band werd in 1997 opgestart als Modilium en wijzigde de naam tot Thurisaz in 2000. Ondertussen zorgde het gezelschap voor vijf knappe full-albums die hun visie op atmospheric death metal en atmospheric black metal mooi weergeven. Wij, van MUSIKA, hebben soms de indruk dat de band in eigen land wat ondergewaardeerd wordt.

Lalma is een nieuw project van John Roan, je misschien wel bekend van Arsenal. Het wil hier een duisteren kant van zichzelf kenbaar middels muziek die we, met een beetje goede wil, in het vakje black metal kunnen onder brengen. Een eerste full-album onder de naam Lalma is in de maak.

Sunpower is een Belgische hardcore / punk band die het eindelijk voor bekeken hield, maar toen de organisatoren van Alcatraz hen vroegen om nog eens hun kunstjes te vertonen op de editie van 2020 zeiden de heren van Sunpower volmondig ja. En zie, een jaartje later dan voorzien mogen ze die belofte waar maken.

Hou je van fun, zonder dat je daarbij veel moet gaan nadenken? Dan is het uit Oostenrijk afkomstige Russkaja precies wat je zoekt. Dit knettergekke gezelschap zorgt voor een mix van punk, pop, folk en metal waarbij de factor “plezier maken” voorop staat. Zes full-albums sieren ondertussen de discografie en alhoewel we best te vinden zijn voor veel plezier en fun, is Russkaja niet echt onze “cup of tea” (ja, ook wij hebben onze voorkeuren). Maar, laat dit je niet afschrikken en laat je meevoeren op de fun van deze band.

Het Franse Loudblast heeft er al een lange geschiedenis op zitten. Deze band ging immers in 1985 van start. Rond 1999 smeet men de handdoek in de ring om dan terug te keren in 2002 met hun mix van death metal en thrash metal. De discografie van Loudblast telt ondertussen acht full-albums waarvan ‘Manifesto’ (Listenable Records) uit 2020 het meest recente is.

The Grave Brothers komen uit de Antwerpse muziek scene en zorgen voor een mix van country, punk en psychobilly. Een titelloos album uit 2019 is het meest recente werkstuk van The Grave Brothers die verder nog een onbeschreven blad hebben bij MUSIKA.

Nog zo’n goed als beschreven blad vormt Tim’s Favourite, een band die een mix brengt van modern rock, nu metal en zelfs wat doom. Het album ‘We, The Willing’ uit 2018 is het meest recente werkstuk van Tim’s Favourite.

Het uit de buurt van Gent afkomstige Huracán staat voor een mix van sludge, noise en stoner metal en zorgde reeds voor drie fel gesmaakte full-albums. De heren van Huracán zijn graag geziene gasten op o.a. Dunk! Festival en Roadkill dus waarom niet op Alcatraz?

Sinds 2015 timmert ook Growing Horns aan een muzikale carrière die doom en sludge behelst. Het vijftal zorgde met ‘The Nobility Of Pain’ (2019) eerder voor een knappe ep en ook tijdens live concerten kon het vijftal ons reeds overtuigen.

Het Belgische Haester is een post metal band dat in 2018 voor een prima debuutalbum zorgde ‘All Anchors No Sails (Dunk! Records).

Sloper is een muzikaal project met twee drummers in de rangen: Mario Goosens (je misschien bekend van Triggerfinger) en Cesar Zuiderwijk (je allicht bekend van Golden Earring) dat in 2019 het levenslicht zag. Gitarist Fabio Canini en vocalist / gitarist Peter Shoulder vervolledigen dit project dat vorig jaar voor een titelloze ep zorgde.