Na hun single ‘The Bridge Across Infinity’ in 2020 kondigde Sunrise een crowdfunding campagne aan, die begin mei 2021 succesvol werd afgerond met ‘Equilibra’, hun vierde album. Het is opvallend hoe sterk de gelijkenis is met Sonata Arctica, want de Finnen zouden er makkelijk mee weg geraken, vlak voor ze wat progressiever werk begonnen maken. Konstantin Naumenco vertoont een grote gelijkenis met de stem van Toni Kakko in zijn glorietijd. Met invloeden van symphonische, progressieve, moderne en epische metal zorgt Sunrise al vijftien jaar voor een gekend geluid in een modern jasje. Naast zanger Konstantin Laars Naumenko, bestaat de band verder uit gitarist Evgeniy Vasiliev, bassist Vladyslav Sedov, drummer Alexandr Ignatenko en keyboardspeelster Daria Naumenko, die ook de achtergrondzang verzorgt. We gaan van wal met een vlot old school power metal nummer ‘Wings Of The Dreamer’. De cliché ingrediënten zijn allemaal aanwezig: catchy refrein, snel tempo, krachtige drums, stevige riffs en veel keyboards. Volledig in het verder vaarwater van Stratovarius en Sonata Arctica. Een stukje progressiever is ‘Equilibrium’ waar beide vocalisten centraal staan. Daria bezit, naast haar keyboardtalent, ook over een ferme strot die ze samen met Konstantin (die hier wel erg sterk op Kakko lijkt) inzet en voor een evenwicht zorgt. Opnieuw door de Noormannen geïnspireerd, zijn ‘We Are The Fire’ en ‘Wild Swans’ met een ferme laag toetsen op een dubbel drumritme. Beiden erg goede nummers. De ballad ‘Call My Name’ is het breekpunt op het album. Het tragische nummer kent een mysterieuze intro, maar schiet dan in gang met veel keyboard en bandura, wat een Oekraïens traditioneel volksinstrument blijkt te zijn. Naar het refrein weet de ratelende bas het ritme aan te geven. Opnieuw een verandering met het progressieve ‘Unbroken Dreams’, dat dankzij de dubbele bas en vocalen nog stevige wortels in de power metal heeft, maar toch naar moderne metal verbinding zoekt. ‘Life Is A Journey’ zoekt de grens op van power metal en speed metal. De growls van Mayo Petranin zorgen voor een mooi contrast met de hoge vocalen van Konstantin. Maar ook ‘’The Only Reason’ kent vocale contrasten met de stem van Daria in een episch nummer. De vocalen van het duel werken perfect samen met een mooie keyboardomlijsting in dit symfonische arrangement. Enkele progressieve nummers zoals ‘The Bridge Across Infinity’ en het dramatische ‘The Bell’ zorgen voor afwisseling, al lijken alle nummers wel hun steentje bij te dragen om diverse kanten van de band te laten horen. Het fantasierijke ‘Nightingale’ gaat op een gemiddeld tempo meer richting melodieuze hardrock, waar keyboard een erg invloedrijke rol speelt. Het afsluitende progressieve ‘Rebel Yell’ doet denken aan Dream Theater. Album na album verbetert de band. Het album geniet van een perfecte productie. Er zitten opvallend meer progressieve stukken in ‘Equilibria’ en daarvoor durven ze best ver afwijken van de lijntjes. Knap uitgewerkte arrangementen zorgen voor veel variatie. Toch blijft de band trouw aan de klassieke power metal. Mocht Sonata Arctica ooit het lootje leggen, dan is Sunrise in elk geval al een geduchte opvolger. Wie weet samen op tournee, dat zou best mooi zijn al liggen de beide thuisbasissen redelijk ver van elkaar.

Rocking Klingon (84)

Music Gym Records.

Tracklist: 1. Wings Of The Dreamer 2. Equilibrium 3. We Are The Fire 4. Wild Swans 5. Call My Name 6. Unbroken Dreams 7. Life Is A Journey 8. The Only Reason 9. The Bridge Across Infinity 10. The Shadow 11. The Bell 12. Nightingale 13. Rebel Yell