De inmiddels 68-jarige Ierse muzikant Robin McAuley verdiende zijn sporen als de zanger van McAuley Schenker Group van 1986 tot 1993. Daarna was hij vijf jaar de zanger van Survivor vanaf 2006 maar toch bracht hij in die periode met de band geen album uit. In 2012 werd hij frontman van het Amerikaanse deel van de Temple Of Rock-tournee van Michael Schenker. Met Michael Schenker Fest bracht hij in 2018 het album Resurrection uit, een jaar later gevolgd door Revelation. In 2020 bundelde hij de krachten in de superband Black Swan met Matt Starr (Ace Frehley, Mr Big), Reb Beach (Whitesnake, Winger) en Jeff Pilson (Foreigner). Een legende zou je bijna kunnen zeggen, want hij wordt algemeen erkend als een van de grote zangers van een gouden periode in de hard rock muziek. Hij bracht in 1999 al een eerste solowerk ‘Business As Usual’ uit en in de tweede helft van vorig jaar werkte hij aan een vervolg hierop. Met ‘Standing On The Edge’ krijgen we een plaat die werkelijk alle muziekstijlen omvat waar hij bekend om staat. Man achter de schermen is Serafino Perugino, President en A&R directeur van Frontiers Records die opnieuw producer en co-writer Alessandro Del Vecchio aansprak voor de praktische uitwerking. De line-up bestaat dus uit Robin McAuley achter de microfoon en Alessandro Del Vecchio, die naast de productie ook instond voor bass, keyboards en achtergrondzang. Met gitarist Andrea Seveso en drummer Nicholas Papapicco is de band compleet. Del Vecchio leidt met zijn keyboard ‘Thy Will Be Done’ in. Het wordt door strak gitaarwerk bijgestaan en ondersteunt daarna Robin’s ongelooflijke vocale bereik dat onveranderd is gebleven gedurende meerdere decennia. Het is een stevig begin, alhoewel het erop volgend hard rockende titelnummer ‘Standing On The Edge’ daar nog een tandje bijsteekt. Het gierende gitaarwerk van de intro zorgt voor een duwtje in de rug is altijd meegenomen vanaf de eerste nummers, die catchy maar muzikaal evenwichtig verdeeld zijn. Het breekbare maar cliché ‘Late December’ pakt het wat rustiger aan en accentueert daarbij de erg genietbare licht hese vocalen van Robin. Zowel ‘Do You Remember’ en ‘Say Goodbye’ gaan lekker door en hebben een pakkend refrein. Iets ruiger is ‘Chosen Few’, die knappe rock ’n roll uitademt. ‘Run Away’ is het emotionele hoogtepunt van de schijf en ook hier geen verrassingen, maar eerder een zoete bevestiging van de mooiste elementen die dit genre kent. Howard Leese is gastmuzikant op het midtempo en meeslepende ‘Supposed To Do Now’. En voor wie dacht dat we het gehad hadden, is mis. Naar het einde krijgen we een ware schoonheidsinjectie. Eén van de toppers van het album is ongetwijfeld ‘Wanna Take A Ride’. Misschien te voorspelbaar en met alle toeters en bellen zoals goede vocalen, catchy, gitaarsolo, vlot ritme maar het werkt als nooit tevoren. Het blijft hangen en luisterbeurt na luisterbeurt valt het op. Ook het meer intensere ‘Like A Ghost’ is zo’n rollende rocker met veel keyboardbegeleiding van Phil Lanzon (Uriah Heep / ex Grand Prix). Geen twee zonder drie, de afsluiter ‘Running Out Of Time’ is de derde in de rij. Uptempo, catchy en sterk vocaal werk, goed om eruit te gaan met een ‘bang’! Ik verkies die hardere vocalen, maar ook in het zachtere werk zit meer dan voldoende emotie. Een schijf die bol staat van de goede nummers, dit alles afgewerkt in een moderne productie en die toch een brug naar de eighties weet te leggen. Het album kent enkele juweeltjes naast een flink gemiddelde, al is het niet vernieuwend. Hiermee bevestigt Robin dat hij nog steeds “up and running” is en met deze nieuwkomer zijn goede naam alle eer aandoet.

Rocking Klingon (85)

Frontiers Records FRCD 1114

Tracklist: 1. Thy Will Be Done 2. Standing On The Edge 3. Late December 4. Do You Remember 5. Say Goodbye 6. Chosen Few 7. Run Away 8. Supposed To Do Now 9. Wanna Take A Ride 10. Like A Ghost 11. Running Out Of Time