Die Apokalyptischen Reiter kennen we tegenwoordig vooral als een soort Rammstein van den Aldi – maar dan op de meest positieve manier. Geen pretentie, geen productie van een paar miljoen, gewoon onnozel doen op de mainstage van de Europese festivals (waar is de tijd). Intussen bestaan de wilde Weimaranen ook al zesentwintig jaar, dus werd het tijd dat één van hun klassieke parels van onder het stof werd gehaald en een re-issue kreeg: het iconische album ‘All You Need Is Love’. Voor fans van het laatste uur kan dit wel een stijlbreuk lijken, want terug in 2000 speelden de apocalyptische heren geen experimentele nu-metal, maar een eclectisch samenraapsel van death metal, black metal en folk. De term avant-garde wordt vaak bovengehaald in reviews, maar in dit geval is het zeker terecht! Grote wijzigingen in productie of mastering horen we niet, het voelt meteen al erg vertrouwd. Opener ‘Licked By The Tongues Of Pride’ hakt er al meteen stevig op in, met snelle, agressieve, klassieke death metal riffs die bij wijlen wat hardcore punk aanvoelen, gecombineerd met bezwerende oosterse keyboardbruggen op een aangenaam tempo en uiteindelijk een log refrein. Impaled Nazarene meets Hail Of Bullets meets Pensées Nocturnes. We worden meteen ook geconfronteerd met frontman Fuchs’ drie zangstijlen: schelle screams, diepe grunts en manisch geschreeuw dat we tegenwoordig als post-hardcore vocals zouden classificeren. Elk van dit soort vocals hoort ook bij de drie tempo’s waarop hun compositie is gestoeld. Op ‘Unter Der Asche’ komt dat folky element er dan bij in de vorm van clavecimbels en orkestrale keys. Alle genres worden dooreen gesmeten, van black metal over hardcore tot extreem catchy drinkgelag-riffjes. Jammer dat ik op het moment dat dit album uitkwam, tien jaar was, want het moet in die tijd een erg bijzondere en vooral vernieuwende band geweest zijn om live mee te maken. Zeker de abrupte breuken tussen de folky en klassieke partijen van clavecimbel en piano (een van de eerste bands die ik dit op zo’n manier met metal gecombineerd hoorde gebruiken, trouwens) naar razende metal op bijvoorbeeld ‘Erhelle Meine Seele’ was iets dat nog niet veel gedaan werd. Dat de metal op zich niet zo denderend of fantastisch uitgevoerd is (luister maar eens naar ‘Geopfert’), is dan minder erg. ‘Gone’ blijft het ultieme cultnummer, een emotionele ode aan de dood, met het beste wat piano, death metal en black metal in huis hebben. Er is een scherp contrast tussen de zinderende, wanhopige metal en de frivole toetsen van piano en orgel. Drummer Sir G. geeft ook het beste van zichzelf met interessante ritmevariates, wat ook resulteert in de meest herkenbare en herinneringswaardige songstructuur. Opvallend ook dat sinds dit album de line-up van Die Apokalyptischen Reiter onveranderd is gebleven, welke band kan dit nog zeggen tegenwoordig… Toont mooi aan hoe hun muziek eerder een uitlaatklep van een vriendengroep is, dan een commerciële machine. ‘Regret’ is dan weer een opvullertje dat volledig volgens de formule “death metal – keyboard intermezzo – death metal” uitrolt. Meer vermeldenswaardig is het iconische ‘Reitermania’, waarbij een gezellige trekzakpartij gecombineerd wordt met een soort hardcore punk sound (en behoorlijk cringy Alestormeske teksten). ‘Hate’ is dan weer het meest omineuze black nummer, met een stevige opbouw en wervelende keys. ‘Peace Of Mind’ vormt dan een even bizar als heerlijk rustmoment, weg van al die schreeuwerige razernij., die overgaat in de totaal eclectische rollercoaster van ‘Rausch’ (zelfs een fokking didgeridoo is van de partij). ‘Die Schönheit Der Sklaverij’ is een laatste exploot van pianovirtuositeit, die de (nog steeds middelmatige) metal volledig op sleeptouw neemt. Een schoolvoorbeeld van de vroege Die Apokalyptischen Reiter. Met afsluiter ‘Vom Ende Der Welt’ boren de heren dan uiteindelijk ook het genre van de post-rock en ambient aan, en daarmee is de cirkel rond. ‘All You Need Is Love’ bewijst dat het niet altijd desastreus moet zijn om als band niet tussen genres te kunnen kiezen en vormt een ideale steekkaart van wat er anno 2000 in het metallandschap leefde. A trip down memory lane, zeker leuk dat dit album nog eens wordt opgerakeld!

Sam Bruynooghe (84)

Nuclear Blast Records

Tracklist: 1. Licked By The Tongues Of Pride 2. Unter Der Asche 3. Erhelle Meine Seele 4. Gone 5. Regret 6. Reitermania 7. Hate 8. Peace Of Mind 9. Geopfert 10. Rausch 11. Die Schönheit Der Sklaverei 12. Vom Ende Der Welt