Het Italiaanse Secret Sphere, het geesteskind van gitarist Aldo Lonobile, werd opgericht in de zomer van 1997. Het gezelschap is dus volgend jaar 25 jaar actief en debuteerde in 1999 met het album ‘Mistress Of The Shadowlight’. Ze drukten hun stempel verder in de Europese scène met intussen al acht full albums, waarmee ze samen met onder andere King Diamond en Gamma Ray op diverse festivals konden aantreden. In de line-up anno 2021 treffen we vocalist Roberto Messina, gitarist Aldo Lonobile, bassist Andrea Buratto, keyboardspeler Gabriele Ciaccia en drummer Marco Lazzarini aan. Ook dit nieuwe album staat bol van epische melodieuze en progressieve power metaI. Met deze release keert ook medeoprichter vocalist Roberto Messina terug, na net geen tien jaar afwezigheid. Met vernieuwde krachten spuwt de band elf energieke en bombastische arrangementen. Een indrukwekkende intro, ‘Shaping Reality’, schept een mindset vol verwachtingen. Deze worden mooi ingevuld met ‘LifeBlood’, een erg gedreven melodieus power metal nummer dat aan elk cliché voldoet. De snelheid, kracht, gitaarvirtuositeit, gillende vocalen en enthousiasme druipen eraf. Powermetal met de grote “P”, je wordt er spontaan gelukkig van. Zelfs progressieve stukken en rustige passages die het nummer doormidden hakken, je vindt er gewoonweg alles. Zo’n nummers in het begin van een album zorgen voor hoge verwachtingen. Na een intense intro vervolgt ‘The End Of An Ego’ voor een pak minder dynamiek dan wat we eerder hoorden. Het is traditioneler en zorgt voor veel melodie in het refrein. Een gestaag ritme houdt de teugels strak voor de riffs die netjes in de cadans blijven. Ook ‘Life Survivors’ is wat minder pittig maar de diversiteit in het nummer maakt het boeiend. In ‘Alive’ valt het op dat het samenbrengen van de muzikanten soms hun som overtreffen. Erg intense en vooral vingervlugge gitaarsolo laat zich ook hier weer opmerken. Progressieve stukken met snelheidswissels zijn schering en inslag en vormen een streling voor beide oren. Wat me even positief de wenkbrauwen deed fronzen was ‘Against All The Odds’ dat tegen alle verwachtingen (sorry maar die woordspeling kon ik niet laten liggen) richting melodieuze rock gaat en me bij momenten aan Journey liet denken. Dit getuigt van een veelzijdige maar erg goede zanger. Wow wat een topnummer is dat! Na ‘Thank You’ hakt ‘The Violent Ones’ er progressief en nogal agressief in. Opnieuw zet de vocalist zichzelf in de spotlights en gaat van hoog naar laag zonder problemen. De enorm gedreven snarenplukkers trekken ‘Solitary Fight’ op gang. De intussen vertrouwde ritmewissels en pakken melodie maken het opnieuw interessant, maar de zangstijl in het refrein is een zoveelste verrassend punt waarmee de band uitpakt. Nog een van de toppers. Messina heeft me al menige keren positief verrast en in de ballad ‘Skywards’ is dat niet anders. Uit dezelfde assen van rust ontspruit het gevarieerde slotnummer ‘The Lie We Love’ met progressief en aanvallend gitaarwerk. Bij momenten krijgen we een soort musicalgevoel. Een paradepaardje achteraan een indrukwekkend album, waar we diverse stijlen tegenkwamen en de band niet bang was om die net even te overschrijden of te mengen met elkaar. Niet alleen zorgt dat voor veel diversiteit en een boeiend resultaat waar de muzikanten hun ervaring mooi weten uit te spelen, maar ook het feit dat de band zijn schare fans zeker zal zien groeien.

Rocking Klingon (88)

Frontiers Records FRCD 1101

Tracklist: 1. Shaping Reality 2. LifeBlood 3. The End Of An Ego 4. Life Survivors 5. Alive 6. Against All The Odds 7. Thank You 8. The Violent Ones 9. Solitary Fight 10. Skywards 11. The Lie We Love