Hongo Fuu is een viertal uit San José – Costa Rica – dat met ‘Fuu’ een eerste full-album op de markt brengt na eerder twee ep’s te hebben uitgebracht in respectievelijk 2012 en 2013. Je kan dus rustig stellen dat de heren in kwestie hun tijd genomen hebben om tot ‘Fuu’ te komen. De betekenis van ‘Fuu’ kan op verschillende manieren worden uitgelegd. Het is een afdalen in de complexiteit van het innerlijk met alle daarbij horende mood-swings, de tegenstellingen, verschillen en absurditeiten. Maar ‘Fuu’ betekent evenzeer de samensmelting van verschillende zielen. Kortom, ‘Fuu’ is de perfecte titel voor wat de vier aparte zielen in de band samen te berde brengen met elk hun eigen input. Nog anders gezegd – en wellicht net iets duidelijker – verwacht je bij ‘Fuu’ niet aan een plaat met één uitgesproken stijl of genre. ‘Fuu’ springt werkelijk alle kanten op. Het ene moment zit je zoals bij opener ‘Control’ in een schreeuwende metaluitvoering, het volgende moment zit je zoals bij ‘Trite’ in een latino-achtige song met bijhorende marimba. Tussendoor krijg je vleugjes jazz, fusion, stonerrock,… noem eender welk genre en Hongo Fuu laat je ermee kennis maken, net als met een veelheid aan talen. Het gaat van Spaans over Engels tot Duits en zelfs Latijn… En daarin zit hem meteen zowel de sterkte als de zwakte van het album. ‘Fuu’ is op zijn zachtst uitgedrukt bijzonder divers te noemen hetgeen het enerzijds enorm verrassend maakt maar er anderzijds ook voor zorgt dat het extreem moeilijk is om erin mee gezogen te worden net omdat er geen twee nummers in dezelfde sfeer op te vinden zijn. We durven stellen voor heel erg uitlopende genres open te staan maar we moeten ze daarom niet perse allemaal op één album te horen. Want in alle eerlijkheid, wat Hongo Fuu ons voorschotelt, is voor ons toch net iets té experimenteel. Er zitten zaken bij die we echt geweldig vinden maar het heen en weer springen tussen de verschillende stijlen maakt dat we niet echt in de sfeer van het album geraken. Dit lijkt ons voer voor – zonder op één of andere manier iemand voor het hoofd te willen stoten – rusteloze, hyperkinetische zielen die het ene moment hun woede willen uitschreeuwen met een diepe, rauwe gruntstem om het volgende moment met een romantisch klinkende cleane stem de liefde te bezingen geruggensteund door een flamenco-gitaar om daarna te klinken als een getormenteerde ziel met bijhorende keyboards. Het minste wat je van Hongo Fuu kan zeggen, is dat ze over ruim arsenaal aan inspiratie en invloeden beschikken en ook elk onderdeel zelf wel lijken te beheersen. Maar dit is geen spek voor ieders bek. Het is eerder wroeten en wrochten om het album te consumeren en het lukt al zeker niet op eender welk ogenblik van de dag. Kortom, wie een massa kleur wil toevoegen aan zijn dag middels een aparte plaat moet Hongo Fuu zeker en vast eens proberen. Wie liever vasthoudt aan één specifieke stijl of genre wordt hier wellicht lichtjes horendol van. Of anders gesteld, we kunnen ons inbeelden dat de ene het geniaal vindt en een ander zal dit als compleet geschift aanzien. Wij behoren eerder tot de tweede categorie maar laat dat geen beletsel zijn om het zelf uit te testen.

K.H. (60)

Sliptrick Records

Tracklist: 1. Control 2. CoKeta Molly 3. Ratwater 4. Frégoli 5. Into The Mouth Of Rán 6. Venus, La Atrapamoscas 7. El Culto Al Hongo Azul 8. Sleepyhead 9. …Son Demasiados Harrys 10. Trite 11. ʘ 12. O Light Of Dawn