Na het volprezen debuut is deze Belgische trots terug met een opvolger. Het is na een erg succesvol album altijd de vraag of het de band opnieuw lukt om dergelijke prestatie neer te zetten, of zelfs nog te overtreffen. Zeker in deze tijden zonder optredens, waar een album vaak kritischer beluisterd wordt gezien dat de enige connectie is met de band. De combinatie van verschillende metal-stijlen zoals power / speed / heavy metal met hier en daar een thrashy en progressieve aanpak legden geen windeieren en zijn ook hier het grootste deel van de succesformule. Binnen de geoliede machine, die Thorium toch is, vinden we nog steeds vocalist David Marcelis, gitaristen Tom Tee (die ook het album produceerde) en Dario Frodo, bassist Stripe en klassiek geschoolde drummer Louis Van der Linden. De band werkt opnieuw samen met Simone Mularoni (DGM, Michael Romeo, Geoff Tate, Ray Alder,…) die het album mixte in zijn Domination Studio in San Marino. Gastvocalisten Arjen A. Lucassen (Ayreon) en Joe Van Audenhove (Evil Invaders) treden aan, maar ook de Britse acteur en verteller Norman Eshley (Blind Guardian) zorgt voor een knappe inbreng. Bij de eerste noten van ‘Dreams Of Empire’ word je al verrast door een akoestische gitaar, inclusief het ritmisch handgeklap, wat allemaal erg Spaans aanvoelt. Het toont de veelzijdigheid van de snarenplukkers. En dan zijn we vertrokken. Met een driedelige schreeuw, die bij elke herpakking een trap hoger op de notenbalk weet te nestelen, schiet ‘Excuisite’ stevig, robuust maar vooral ultrasnel het album op gang. Met drumsalvo’s aan 360 bpm horen we meteen de speedmetal kant van de band. De variatie in arrangement kennen we al van hun debuut, maar ook deze troef mogen we dus vaak van dit kwintet verwachten. Deze knappe opener zorgt ervoor dat het album zijn start niet aan zich liet voorbijgaan. Rustiger is misschien relatief, maar ‘Powder and Arms II’ zorgt alvast terug voor veel schredderend vuurwerk. Met twee topgitaristen in de gelederen is dit te verwachten, maar op dergelijke snelheden synchroon blijven is niet iets dat je bij de geboorte meekrijgt, het is een uitzonderlijk talent, dat pas na jaren oefenen ontstaat. Terug op Aardse snelheden treffen we het melodieuze ‘Where Do We Go’ aan, een happy aanvoelende power metal track die alweer met fijn snarenwerk geïnjecteerd werd. Waar de link met Helloween in sommige stukken niet veraf lijkt, zit deze in andere stukken mijlenver weg. Van een variatie gesproken. Kurt zijn ratelende bas is heer en meester in het dreunende ‘More Than Meets The Eye’ dat met een vrij traditionele aanpak weinig inspirerends brengt. Misschien valt het contrast met vorige sublieme nummers nu pas goed op. Een titelnummer waardig opent ‘Empires In The Sun’ met gesproken tekst van de Britse acteur en verteller Norman Eshley (Blind Guardian). De ritmewissels zorgen ook voor variërende vocalen bij David, al blijven die telkens krachtig en passioneel. Dit nummer is op YouTube te vinden: https://www.youtube.com/watch?v=Ldfhj9kNX6o. Gitarist Tom legt uit: “Empires In The Sun’ verkent de eeuwenoude notie van de vergankelijke aard van grootsheid en glorie; over hoe zelfs de meest trotse en onwankelbare prestaties, instituten en ambities uiteindelijk voorbestemd zijn om onder te worden geveegd door de getijden van de tijd. In de teksten stellen we een personage voor, gedreven door wilde ambitie om te bouwen, te heersen – en uiteindelijk te veroveren en te onderwerpen. In navolging van Percy Shelley’s klassieker ‘Ozymandias’ smeedt de heerser zijn machtige werken met een wrede en verschrikkelijke hand, er zeker van zijn dat ze tot in de eeuwigheid zullen blijven staan en voor iedereen te zien zijn; maar voor al hun grootsheid zijn het eenzame en vlakke zandvlakten alles wat uiteindelijk overblijft”. Terug veel traditioneel / power / speed metal met veel variatie in ‘The Old Generation’. Het valt in dergelijke nummers goed op dat het schrijfproces een intense job geweest was, maar ook het invullen van de gitaarsolo’s was een secuur werk, dat meer dan goed geslaagd is. We horen terug de traditionele kant van de band in het tragere ‘Winterfall’. De depressievere vocalen gaan van hoog naar laag en worden zelfs met de verteller gecombineerd, maar blijven voor een erg duister kantje zorgen. Not my cup of tea, maar terug ieder zijn smaak. Geef mij maar de dreunende riffs in ‘Itching And Aching’ met opnieuw vingervlug gitaarwerk in combinatie met een razende drummer. Paradepaardje is natuurlijk de trilogie ‘1302’, dat mooi in drie delen verdeeld is. Hiervoor kon Thorium beroep doen op een aantal gastvocalisten: Arjen Anthony Lucassen (Ayreon), Benny ‘Zors’ Willaert (23 Acez), Joe Van Audenhove (Evil Invaders) en Anneleen Olbrechts. De rustige intro ‘1302 – The Minstrel part I’ zorgt voor een sfeerzetting in een akoestische setup. ’1302, The Golden Shadow’ is het midden stuk en duurt, ja, 13:02 minuten. Weer veel variatie en boeiend gitaarwerk dat bij momenten, volkomen terecht, in de spotlights gezet werd. Solo’s worden met traditionele stukken afgewisseld en vertellen een gepassioneerd verhaal, waar de som van de artiesten meer wordt dan hun som. Elke luisterbeurt hoor je wel iets nieuws en dat blijft boeiend en uitnodigend. De break in het midden met een vocale verrassing zorgt voor een musical aanvoelend geheel, het is puur genieten van de sfeerzettingen en bijhorende, telkens veranderende, arrangementen die dit ondersteunen. We vallen van het ene verhaal in het andere dat erg gepassioneerd muzikaal gebracht wordt. Zoals de start van deze trilogie, sluit ‘1302 – The Minstrel part II’ alles voldaan af. Subliem! De enkele neerslachtige en soms traditionelere nummers konden me minder boeien, al zitten ze sterk in elkaar en zijn ze knap gebracht. Maar laten we vooral focussen op het spetterende andere werk, dat voor een album zorgt waar we sterke staaltjes van getalenteerde muzikanten horen waar we erg trots mogen op zijn. Alhoewel je erg vaak met de technische kant geconfronteerd wordt, worden deze telkens netjes gepolijst tot schoonheid, waar je als luisteraar enkel vrolijk van wordt. Ik ben er nog niet uit of ik het album op zwart, goud of geel/blauw vinyl zal aanschaffen maar feit is dat ik niet te lang mag wachten want ze zullen als zoete broodjes de deur uitgaan.

Rocking Klingon (90)

Freya Records

Tracklist: 1. Dreams Of Empire (A Pastorale) 2. Exquisite 3. Powder And Arms II 4. Where Do We Go 5. More Than Meets The Eye 6. Empires In The Sun 7. The Old Generation 8. Winterfall 9. Itching And Aching (Dead-Eyed Society) 10. 1302 – The Minstrel Part I 11. 1302 – The Golden Shadow 12. 1302 – The Minstrel Part II