Sedert hun start in 1996 staat het Duitse Orden Ogan gekend als power metal band met progressieve en folk metal elementen. Toch duurde het tot het vijfde album, ‘Gunmen’ uit 2017, eer ik de band ontdekte en live aan het werk zag. Ik was meteen verkocht. Dit nieuwe album was eerder aangekondigd maar is door de covid-toestand met een zestal maand opgeschoven. Voor ‘Final Days’ werd gekozen voor sci-fi als thema, waar dit het wilde westen was bij ‘Gunmen’, Victoriaanse gothic in ‘Ravenhead’, apocalyptische ijswerelden in ‘To The End’ en brandende steden in ‘Easton Hope’. De band kende al wat wissels, waardoor zanger Sebastian (Seeb) Levermann nog als enig origineel lid overblijft. Verder vinden we gitaristen Nils Löffler (vroeger bassist, maar nu gestart als invaller door de handblessure van Seeb) en Patrick Sperling (vervanger van Tobi), bassist Steven Wussow en drummer Dirk Meyer-Berhorn. Ook dit album werd door Seeb geproduceerd. De strakke openingsriffs van het catchy ‘Heart Of The Android’ starten vrij traditioneel het album. Het nummer laat de luisteraar kennismaken met het duistere sci-fi-concept van het album. Het gaspedaal wordt goed ingeduwd. Alhoewel de progressieve invloeden me niet deden achterovervallen, viel de sterke gitaarsolo me toch op. Van het nummer werd een lyrische video uitgebracht: https://www.youtube.com/watch?v=USDlKRoAAY8 op 4 december 2020. Een pak intenser is ‘In The Dawn Of The AI’ met veel keyboard en sterk vingervlug snarengepingel, dat net beneden de 200 bpm voorbij raast. De mokerslagen die drummer Dirk Meyer-Berhorn uit zijn polsen en voeten weet te stampen zijn daar nog eens een veelvoud van. Het lijkt het alsof de twee nummers die volgen geleidelijk aan langzamer worden, maar zonder enig pit te verliezen. De rustige intro van ‘Inferno‘ laat niet vermoeden dat Seeb het plots uitschreeuwt met “We have to burn it down”, waarmee het nagenoeg poppy nummer in je gezicht ontploft. De backing vocalen zorgen ook in ‘Let The Fire Rain’ voor een bombastische sfeer. Nog zo’n typisch Orden Ogan nummer is het uptempo ‘Interstellar’, met solo van ex-Ozzy Osbourne gitarist Gus G. Seeb zorgt ervoor dat zijn gastvocaliste Ylva Eriksson niet bang hoeft te zijn in de ballad ‘Alone In The Dark’. Ze gaan in duel en dat levert een intense en toch breekbare samenzang. Niet enkel in ‘Black Hole’ krijgen we sterk en verrassend gitaarwerk, ook ‘Absolution For Our Final Days’ kent die vingervlugge drum- en gitaarpassages. Nog zo’n melodieus racemonster is ‘Hollow’ dat nog eens alle instrumentale als vocale registers opentrekt. Afsluiter ‘It Is Over’ begint met een lange intro, waardoor het nummer een mooie opbouw kent. De tempowissels maken de refreinen dramatischer. Het nummer gat over het einde van de wereld door een invallende asteroïde, met als hoogtepunt de allerlaatste radio uitzending van de mensheid, dit in alle talen. In dit duister science fiction conceptalbum vinden we moderne riffs, epische refreinen en melancholische arrangementen die allemaal mooi in het Orden Ogan genre passen. Zelfs na de zoveelste draaibeurt ontdek je nog steeds iets nieuws. Hiermee staat de band in de eerste rijen wat hedendaagse power metal betreft. Er wordt toch wat safe binnen de lijntjes gebleven en wat voor sommigen “veel van hetzelfde” en helemaal niet vernieuwend zal zijn, zal voor een ander subliem zijn. Toch vuren deze Duitsers met scherp en dat meestal aan indrukwekkende snelheden de salvo’s in en rond je oren. Toch weet ik bijna zeker dat hun verhaal nog niet uit is maar ze binnen een aantal jaar terug zijn met nieuw materiaal waar je, zoals ook hier weer, terug een klein uur verwonderd geboeid blijft.
Rocking Klingon (85)
AFM Records
Tracks: 1. Heart Of The Android 2. In The Dawn Of The AI 3. Inferno 4. Let The Fire Rain 5. Interstellar 6. Alone In The Dark 7. Black Hole 8. Absolution For Our Final Days 9. Hollow 10. It Is Over