Korpiklaani geldt als één van de best gekende exportproducten van Finland. Na twee complete naamsveranderingen en evenveel wijzigingen in muziekstijl werd Korpiklaani in 2003 opgericht uit de asse van Shaman. Waar in de tijd van Shaman en voordien nog onder de naam Shamaani Duo eerder echt typisch Finse folkmuziek gebracht werd, veranderde dit met de geboorte van Korpiklaani. De band mag gerust gerekend worden tot één van de absolute referenties als het gaat over folk metal, niet in het minst omdat ze als één van de weinigen vertrekken vanuit een folkbasis doorspekt met metal invloeden. Bij de meeste andere bands in het genre is het precies andersom. Het zorgt ervoor dat Korpiklaani zich tussen de inmiddels talloze folk metal / pagan metal bands weet te onderscheiden met een eigen sound. Intussen is de band met ‘Jylhä’ aan een elfde studioalbum toe waarbij we kunnen stellen dat ze – ondanks het compleet eigen geluid – toch met de regelmaat van de klok nieuwe elementen hebben toegevoegd of andere paden hebben bewandeld, niet altijd met even groot succes volgens ons. Op de eerste albums was er in feite maar één echt thema, namelijk pure fun. Alcohol en drinkliederen vormden destijds zo ongeveer de rode draad maar na bijna twintig jaar is dat thema nu echt wel voldoende onder de aandacht gebracht vinden de heren en boren ze nieuwe onderwerpen aan die ook al eens van een serieuze toon getuigen. Het maakt dat sommige nummers niet enkel rustiger klinken maar vooral bij momenten een soort van melancholie uitdragen. Bij een eerste luisterbeurt van ‘Jylhä’ valt dan ook op dat er niet meer van begin tot einde met een volledig ingedrukt gaspedaal wordt gespeeld – al was dat bij de vorige plaat ook zeker al het geval. Wat eveneens opvalt is dat de folkelementen zeker niet minder aanwezig zijn, eerder integendeel. Waar op eerdere albums de rauwere gruntstem van zanger Jonne Järvelä de hoofdbrok uitmaakte, is het nu véél vaker de cleane zangstem die het voortouw neemt. Vóór u zou beginnen denken dat er geen sprake meer is van fun of metal, kunnen we meteen zeggen dat er nog steeds catchy gitaarriffs of opzwepende drumpartijen aanwezig zijn maar de typische meebrullers van het eerste uur ontwaren we niet meteen. Het kan uiteraard liggen aan het feit dat er na al die jaren bij ons een zekere gewenning is opgetreden of aan het feit dat op eerdere albums er hoofdzakelijk in het Engels werd gezongen waar dit nu louter in het Fins is. Hoe dan ook, Korpiklaani is er eens temeer in geslaagd om een album af te leveren zoals dat enkel door Korpiklaani gemaakt kan worden zonder in complete herhaling te vallen. Ook deze elfde langspeler verveelt ons geen seconde hoewel er geen enkel nummer echt bovenuit steekt voor ons. Kortom, wie fan was, zal dit ongetwijfeld blijven. Wie de band niet kent maar houdt van folk metal dient hen dringend te ontdekken en zal bij ‘Jylhä’ niet ontgoocheld worden. Maar of dit nu hun sterkste album is, durven we toch enigszins betwijfelen.

K.H. (80)

Nuclear Blast

Tracklist: 1. Verikoira 2. Niemi 3. Leväluhta 4. Mylly 5. Tuuleton 6. Sanaton maa 7. Kiuru 8. Miero 9. Pohja 10. Huolettomat 11. Anolan aukeat 12. Pidot 13. Juuret