Menig jaar is gitarist Gabriele J. Palermo al actief als gitarist / songwriter. Zijn carrière begon pas goed te rollen nadat deze Amerikaan de overstap naar Hamburg maakte. In 2002 startte hij deze band met de hulp van lokale muzikanten. Er waren in deze kleine twintig jaar vaak wat wisselingen in de line-up, die volgens de man niet als onstabiel gezien mag worden. Door de jaren heen verlieten enkele vorige bandleden Palermo’s band vanwege persoonlijke verplichtingen, die dan vaak door sessiemuzikanten ingevuld werden. Intussen is Tragedian al aan zijn vierde album toe, waar het genre door de jaren heen telkens wat wijzigde. Reden hiervan is de verandering in bezetting volgens Palermo. De albums werden telkens gemaakt met andere achtergrond ideeën, maar de algemene dekmantel van zware melodieuze, licht progressieve metal zal wel de lading dekken. Zanger Joan Pabón bleef jaren onder de radar, maar na een tijd van stilte kan deze terug zijn verborgen talenten prijsgeven. Met vernieuwde krachten, bestaande uit gitarist Gabriele J. Palermo, zanger Joan Pabon, bassist Dawid Wieczorek, keyboardspeler Denis Scheither en drummer Nicolò Bernini, was Tragedian vanaf januari 2020 hard aan het werk aan wat later ‘Seven Dimensions’ zou worden. Gabriele begint traditioneel met het schrijven van de nummers, teksten en zang melodieën. Deze basisopnames worden dan met de andere bandleden verder uitgewerkt. Er werden nieuwe ideeën uitgewerkt die nog niet op een vorig album uitgewerkt werden. Door de productie zelf te doen zorgt Palermo voor een geluid die erg nauw ligt aan zijn ideaal idee dat hij tijdens zijn schrijfproces voor ogen had. De nummers kunnen schitteren met de kracht die oorspronkelijk was bedacht. ‘Rising Rage’ opent op volle snelheid met veel melodie, maar met de vocalen heb ik wat moeite. Joan haalt wel hoogte en kracht maar in dit genre worden van de vocalen misschien iets te veel verwacht. We horen geen Tommy Johansson maar een gedreven vocalist die mijns inziens net iets te veel druk moet leggen om alles door zijn strot geperst te krijgen. Het kan misschien komen door het enorme tempo waarop de snarenplukkers en drummer te keer gaan. Indrukwekkende speedmetal. De keys van Scheither hebben een harmonische functie dankzij de sferen die je in ‘Aloneness’ en ‘Darkest Of My Days’ kan horen. Het vormt een mooie extra laag in deze ultrasnelle brok metal. Vaak terugkerend is de virtuoze inbreng van snarenplukker Gabriele. In ‘Out Of The Dark’ weet de man eens te meer indruk te maken door zijn muzikaal talent. Dat er vocaal nog wat ruimte voor verbetering is, hoor je in ‘Bringer Of Dreams Wave’. Soms komen die schreeuwerig over als er druk op gezet wordt. Een nummer dat al eerder uitgebracht werd op ‘Decimation’ in 2013 is de ballad ‘Crying In The Rain’. We vinden dit nog eens in duet-vorm terug op het einde van de plaat. Waar ‘Enlightened’ zorgt voor een prikkelende melodie op dravend ritme, brengt ‘Forevermore’ veel keyboard met enorm rollende drum en ‘Destiny’ opnieuw ferm gitaarwerk. De powerballad ‘Para Siempre’, wat ‘voor altijd’ betekent, verraad door zijn Spaanse teksten een deel van de Venezolaanse roots van de vocalist. In ‘Forces Of The Light’ horen we best knappe vocalen en piano. Het nummer is ook als afsluiter in een ingekorte radio-edit-versie te beluisteren. Zowel in de intro’s, strofes als in de refreinen zijn melodieën in overvloed aanwezig, die vaak door erg stevige dubbele basdrum salvo’s ondersteund worden. Bij de vocalen blijf ik het wat moeilijk hebben, maar misschien is dat omdat ik de lat te hoog leg als ik al die andere getalenteerde muzikanten samen bezig hoor. Meer dan een uur indrukwekkend snelheidsgeweld, met de beide speciale versies van de nummers meegerekend.
Rocking Klingon (75)
Pride & Joy Music
Tracklist: 1. Rising Rage 2. Aloneness 3. Out Of The Dark Feat Dan Palmer 4. Darkest Of My Days 5. Bringer Of Dreams Wave 6. Crying In The Rain 7. Enlightened 8. Forevermore 9. Destiny 10. Para Siempre 11. The Journey 12. Forces Of The Light 13. Crying In The Rain 14. Forces Of The Light (Radio Edit)