De Duitse black metal formatie Anael omarmt sinds 1999 het occulte binnen deze muziekstijl en spit dat op elk album op een eigenzinnige wijze heel subtiel verder uit, waardoor vaak wenkbrauwen worden gefronst. Maar wie houdt van het mystieke rond occultisme, waarbij de fantasie wordt geprikkeld, die vind in deze bijzonder unieke band zeker zijn gading. Dat komt ook tot uiting op hun gloednieuwe schijf ‘Mare’. We lieten ons gewillig onderdompelen in weer een donkere en macabere wereld vol verderf dat Anael ons aanbiedt. Hoewel het bij ‘Odyssee’ de loodzware en snelle weg uitgaat, zet de band je al op het verkeerde been. De beste lange nummers zijn zo opgebouwd dat trage en eerder griezelige doom elementen worden gecombineerd met razendsnelle stukken waarbij demonische wezens uit de hel je verscheuren. Zoveel malen voorgedaan, maar op een zodanig niveau dat elk beetje liefhebber van occulte black metal er koude rillingen van krijgt, wij dus ook. De lange trip door donkere landschappen van verderf en verdoemenis worden verder gezet op al even lange songs als ‘Anachron’, ‘Glasspeople’ tot’ Sophia’. Songs waarbij ook de filmische kant van de zaak vaak naar boven komt. Films over vampieren en demonische wezens uit op uw bloed komen ons voor de geest als we de trage opbouw aanhoren van ‘Dreamtide’ waarna registers worden open gegooid in een wervelstorm die alles om ons heen vernield in een oogwenk. De ravage naderhand, de bloederige taferelen zouden prikkels moeten veroorzaken bij iedereen die houdt van die mystieke kant van occultisme. Langzaam, doelbewust het tempo opwerken naar boosaardige riffs toe, en vocalen die je doen baden in het angstzweet is de rode draad door elke van de songs op deze plaat. Dit is bovendien een album met een brede aantrekkingskracht. Het gitaarwerk is razend snel en kwaadaardig genoeg om de liefhebber van rauwe black metal aan te spreken, en de nummers zijn anderzijds gedenkwaardig en somber genoeg voor wie naar meer atmosferische metal verlangt. Eigenlijk was dat al bij het debuut ‘Necromatic Rituals’ uit 2003 het geval, op zich is er dus nog niet zoveel veranderd wat insteek betreft. Maar Anael blijven na al die jaren nog steeds grootmeesters in hun donker vak, en daardoor komen ze daar gemakkelijk mee weg. Dat zet de band verder in de verf op de duistere afsluiter ‘Darkness’ waar ze alle bovenstaande stellingen nog een laatste keer in de donkere verf zetten. Besluit: een gitzwart geblakerde gevarieerde occulte black metal schijf schotelt deze Duitsers ons voor, die van begin tot einde bekoort als je dus echt daarvan houdt. Van die intensieve duisternis die je doet baden in het angstzweet, en je hart doet kloppen in je keel waardoor je uw eigen demonen diep in de ogen kijkt. En dat was en is de grote sterkte van deze band, die na al die jaren nog steeds aan de eenzame top staat wat die typische occulte black metal stijl betreft.

Erik van Damme (75)

Into Endless Chaos Records

Tracklist: 1. Odyssee 2. Anachron 3. Glasspeople 4. Sophia 5. Dreamtide 6. Darkness