Ik kon enkele weken geleden pas de nieuwe Voodoo Circle bespreken en hier is David Readman al terug met ander werk. Natural Born Machine is een internationale melodieuze rockband die in 2019 ontstond toen bassist/composer Alberto Rigoni (Bad As, Vivaldi Metal Project) zijn kompanen vocalist David Readman (Pink Cream 69), gitarist Alessio “Lex” Tricarico (Bad AS) en drummer Denis “Denzy” Novello (Ardityon) contacteerde om zijn hard rock nummers de nodige adem te kunnen geven. Het album werd opgenomen in de AR Studio in het Italiaanse Treviso en gemixt/gemasterd door Alberto Rigoni. De cover werd ontworpen door Andreas Ballnus (Disorderly Design). Voor de rustige start van het album zorgt ‘Moonchild’, dat als full video op YouTube uitgebracht werd: https://www.youtube.com/watch?v=Z-7-rl2Fkb0. Het nummer spint makkelijk op en naar het refrein toe zit alles goed op tempo om voluit te gaan. David zet meteen zijn krachtige vocale lijnen neer, samen met een ferme gitaarsolo. Heerlijke opener die een voorbode voor het album blijkt te zijn. Doordat het nummer al even rustig eindigt als het begonnen was, kan ‘Machine’ ook uit zijn assen verrijzen. Als David iedereen ter orde geroepen heeft, krijgen we een riff gedreven nummer, met progressief gebroken ritme. Het zet opnieuw de vocalist in de kijker, een troef die in dit album vaak en terecht goed gebruikt wordt. De melodieuze brug en refrein wisselt af met een progressieve strofes, waar ruimte is voor experimentele momenten. Het progressief kantje zit vaak in de nummers verweven. Zo baant ‘Won’t Be Friends’ beukend en stampend zich een weg, maar ook ‘Reborn’ en ‘Reflecting My Day’ mengen dit gegeven met ritmewisselingen, die uiteindelijk zorgen voor een pak accenten. Er zijn plannen om een lyrische video uit te brengen van ‘A New Future’, maar momenteel kan ik deze niet vinden. Het radiovriendelijke nummer breekt niet direct potten, maar is best aangenaam genieten van gedreven muzikanten. Het beest in ‘Monster’ en ‘Beast In The Dark’ lijkt in het begin op de loer te liggen om pas in het refrein te kunnen toeslaan. Halverwege deze laatste zit er nog een rustig arrangement, maar dat is pas zand in de ogen want dreigend en bloedstollend slaat het noodlot uiteindelijk toe. Na de akoestische gitaar in combinatie met breekbare vocalen in de ballad ’Stone Man’ krijgen we nog de afsluiter ‘Rise’, die hortend en stotend op gang komt. Toch lijkt deze meer melodie te bezitten dan ik oorspronkelijk gedacht had. Een laatste oorwormpje is nooit een slecht idee. We horen geen Voodoo Circle, dat is een feit maar een band die een eigen stijl ontwikkeld heeft waar ze trots op mogen zijn. De vocalen van Readman klinken bij momenten richting Paul Stanley, maar krachtiger en voller, iets wat ik liever heb, er mag wat pit in zitten. Maar de arrangementen had ik dan liever iets minder progressief gezien, maar dat is natuurlijk eigen smaak. Een gemiddeld goed album, zonder uitschieters, maar voor liefhebbers een zoveelste leuke aanvulling voor een hard rock-collectie.

Rocking Klingon (75)

Pride & Joy PJM 12449

Tracklist: 1. Moonchild 2. Machine 3. Won’t Be Friends 4. Monster 5. Reborn 6. A New Future 7. Beast In The Dark 8. Reflecting My Day 9. Stone Man 10. Rise