Na wat gerust een odyssee genoemd mag worden – u kent stilaan het riedeltje wel over dat virus dat overal roet in het eten is komen strooien – is er quasi een jaar later dan voorzien eindelijk het langverwachte derde album van ons vaderlandse Splendidula. De band wordt gecatalogeerd onder de omvattende noemer sludge / doom / stoner maar valt op door een compleet eigen geluid dat met geen enkele andere band echt te vergelijken valt. In afwachting van het full-album wist de band ons te verblijden met vooruitgeschoven single ‘Somnia’ (door uw dienaar beschreven in september). Zoals we in de bespreking van ‘Somnia’ zeiden, heeft Splendidula naar ons gevoel nóg een stap vooruit gezet ten opzichte van de vorige langspeler ‘Post Mortem’. ‘Somnia’ is de ijzersterke opener van de plaat maar kon ons niet meer verrassen uiteraard aangezien we het nummer reeds kenden. Wél deed het verlangen naar wat de rest van de plaat zou brengen. En boy, heeft Splendidula ons weten te verrassen! ‘Void’ begint met wat minstens klinkt als loodzware samples. Dat hadden we niet zien aankomen na de melancholische donkerte van ‘Somnia’. De verrassing wordt zo mogelijk nog groter als na deze intro meteen de rauwe gruntstem van gitarist Pieter vergezeld door brutaal gitaargeweld doet denken dat je terechtgekomen bent bij een pure deathmetal band. De donkerte van ‘Somnia’ heeft plots plaats gemaakt voor bruut geweld. Maar dan komt die stem van Kristien als vanouds op de proppen. Als iemand de belichaming is van hoe de mythische Lorelei moet geklonken hebben, dan is zij het wel. In dat onnavolgbare stem timbre van haar neemt ze je terug mee naar de diepste krochten van het moeras. Maar nog is de verrassing niet geheel voorbij want naar het einde van het nummer toe duikt er plots een cleane, niettemin zware mannenstem op die voor een nieuwe harmonie zorgt. Om het nummer in stijl af te sluiten, keren de samples uit de intro nog heel even terug, samen met het ongelooflijk vette gitaargeweld. ‘Incubus’ opent ingetogen met een zware basdrum die bijna voodoo-achtig aandoet. Ingevallen wordt er met een al even zware bass en akoestische gitaar. Maar opnieuw komt Splendidula met een verrassing op de proppen. Als een sprookjesachtige vertelling pakt Kristien uit met een Nederlandstalige tekst die in feite wordt voorgelezen, louter gedragen door de steeds weerkerende melodie van de akoestische gitaar, de zware ritmesectie en een klaaglijk klinkend achtergrond gezang. Als de grunts van Pieter opduiken verandert het nummer in ware sludge. Maar Splendidula zou Splendidula niet zijn als er toch niet nog een twist komt. De cleane zang van Kristien neemt andermaal over maar ditmaal wél in het Engels. Eens temeer een bijzonder gelaagd nummer met diverse tempowisselingen en verrassende elementen. ‘Oculus’ is met viereneenhalve minuut het kortste nummer van de plaat en leunt misschien het dichtst aan bij hoe Splendidula voordien klonk al is de rauwe gruntstem van Pieter daarvoor dan wellicht toch meer aanwezig dan vroeger. Het is voor ons een nummer dat uitblinkt in melancholische zwartheid zonder dat er echte verrassingen in verweven zitten. Niet getreurd, het blijkt enkel een relatief rustpunt want met ‘Drocht’ laat de band alweer een nieuw facet van haar veelzijdigheid zien. De zang verrast door niet enkel af te wisselen met de contrasterende stemmen van Kristien en Pieter maar ook door de wisseling tussen Engels en Nederlands. Het terugkerende welhaast tantrische rauw gezongen “drocht” maakt samen met de behoorlijk uptempo gitaren dat dit het meest catchy aandoende nummer in het oeuvre van Splendidula genoemd kan worden. Geheel terzijde willen we hierbij toch ook even aanraden om de bijhorende videoclip te bekijken waarbij de visuele ondersteuning het nummer eigenlijk nog meer tot zijn recht doet komen. Afsluiter ‘When God Comes Down’ opent heel ingetogen en rustig akoestisch, gedragen door wat klinkt als een hartslag. Het melancholische gezang gaat gaandeweg over naar een verhalende zanglijn waarna melodieus gitaarwerk overneemt en het tempo bijna onmerkbaar de hoogte ingaat. We kunnen de sfeer niet beter omschrijven als dat je wordt meegenomen op een tocht met een klein bootje op een meanderend riviertje omgeven door mistige bossen. De zang die overgaat tot het nauwelijks meer is dan iel gefluister, versterkt dit enkel. En dan doemt plots uit de mist een gedrocht op. Het tempo schiet de lucht in, de toon wordt bijzonder dreigend en de zang eindigt in rauw gebrul. Splendidula heeft zich op dit album op een ontzettend veelzijdige manier geopenbaard. De eerste twee albums gaven al blijk van bijzonder veel kunde maar zoals vooruitgeschoven single ‘Somnia’ al deed vermoeden, hebben ze met ‘Somnus’ nóg een stap vooruit gezet. Het is een plaat geworden die bulkt van afwisseling en verrassende elementen zonder dat de band haar eigenheid verliest. De contrasterende stemmen van Kristien en Pieter zijn verder uitgewerkt en worden nog meer uitgespeeld maar daar worden plots nog andere elementen aan toegevoegd. Splendidula viel voordien al niet te vergelijken met andere bands en ze zorgen er met ‘Somnus’ geenszins voor dat hierin verandering is gekomen. Eerder werk was al niet licht verteerbaar te noemen en meerdere luisterbeurten zorgden telkens voor nieuwe openbaringen maar we durven stellen dat dit bij ‘Somnus’ nog ruimschoots overtroffen wordt. Wie fan is van pure, brute metal loopt hier allicht in een grote boog omheen. Wie op zoek is naar een plaat die én verrassend uit de hoek komt vanaf de eerste luisterbeurt maar zich niettemin maar mondjesmaat helemaal laat verkennen, die moet dit absoluut horen. We durven de term “meesterwerk” zonder aarzelen in de mond nemen.

K.H. (95)

Argonauta Records

Tracklist: 1. Somnia 2. Void 3 .Incubus 4. Oculus 5. Drocht 6. When God Comes Down