Bij bluesfanaten is de naam Selwyn Birchwood al lang geen onbekende meer. Deze in 1985 geboren vocalist / gitarist greep voor het eerst een gitaar vast toen hij dertien was. Op de radio was er toen vooral hip hop, grunge en wat metal te horen, maar dat kon de jonge knaap niet echt boeien. Toen kwam hij bij Jimi Hendrix uit, en diens voorliefde voor blues zorgde ervoor dat ook Selwyn Birchwood zich in die muziekstijl verdiepte. Albert King, Albert Collins, Freddie King, Muddy waters, Lightning Hopkins en vooral Buddy Guy werden zijn grootste voorbeelden en toen hij die laatste aan het werk zag en hoorde – Selwyn was toen zeventien –, wist hij het: dat wilde hij ook. Sonny Rhodes nam Selwyn dan onder de vleugels en leerde hem naast gitaar ook lap steel en vooral hoe hij een band moest beredderen. Twee albums in eigen beheer effenden het pad naar zijn eerste successen: winnaar van de 2013 International Blues Challenge (een wedstrijd waar zo’n honderdvijftig blues bands aan deel namen!). Het jaar nadien, 2014 dus, mocht hij voor het befaamde blueslabel Alligator Records zijn eerste album opnemen. ‘Don’t Call No Ambulance’ was een instant schot in de roos en de naam van Selwyn Birchwood kreeg een heel pak weerklank wereldwijd bij blues fanaten. In 2017 volgde dan ‘Pick Your Poison’. Nu komt hij eraan met een derde werkstuk dat gemakkelijk als zijn beste werk tot nu toe mag beschouwd worden al is ook ‘Don’t Call No Ambulance’ een “must have” als je jezelf een beetje bluesfanaat wil noemen. Op ‘Living In A Burning House’ krijg je dertien zelfgeschreven nummers te horen met zijn vaste begeleidingsband bestaande uit Regi Oliver (sax (bariton, tenor, alt), piccolo), Donald Wright (bass) en Philip Walker (drums). Sinds kort mag je daar nu ook Walter May (B3, piano, wurlitzer) bij rekenen die ervoor zorgt dat de sound nog voller klinkt en dat Selwyn zich nog meer kan focussen op zijn impressionant gitaarspel, terwijl ook Regi Oliver zo extra ruimte krijgt om te soleren en zijn accenten te liggen – vooral de bariton sax zorgt voor prachtige interventies. Wij zijn vooral onder de indruk van de soulvolle, soepele, maar ook lichtjes rauwe stem van Selwyn die in elk nummer schittert, terwijl zijn gitaarspel om vingers en duimen bij af te likken is. En dan niet enkel voor bluesfreaks, maar elke liefhebber van emotierijk gitaarwerk is hier aan het goede adres en dat geldt ook voor zijn werk als lap steel gitarist! Je hebt het begrepen: ‘Living In A Burning House’ is een “must have” voor elke bluesfanaat en … indien rock, pop, metal, funk, … liefhebbers dit een kans geven, kan dit album voor de echte grote doorbraak zorgen. Remember Stevie Ray Vaughan zaliger. Check bijvoorbeeld het machtig rockende ‘Freaks Come Out At Night’: een boogie rock song om “u” tegen te zeggen. Of het al even rockende ‘I Got Drunk, Laid And Stoned’ met het prachtige gitaarwerk of het energieke ‘Through A Microphone’ of het eerder funky gebrachte titelnummer of … Ja, er is keuze zat: dertien nummers om precies te zijn.

Luc Ghyselen (96)

Alligator Records ALCD 4999

Tracklist: 1. I’d Climb Mountains 2. I Got Drunk, Laid And Stoned 3. Living in a Burning House 4. You Can’t Steal My Shine 5. Revelation 6. Searching For My Tribe 7. She’s A Dime 8. One More Time 9. Mama Knows Best 10. Freaks Come Out At Night 11. Through A Microphone 12. Rock Bottom 13. My Happy Place