Afkomstig uit het Zweedse Helsingborg en opgericht in 1995 onder de toenmalige naam Inferior Breed mag Soilwork intussen gerekend worden tot de categorie “veteranen” met inmiddels elf full-albums onder de arm. Van de oorspronkelijke leden is enkel zanger Björn “Speed” Strid nog aan boord. De wisselingen in line-up hebben ongetwijfeld mee een invloed gehad op het veranderde geluid van de band doorheen de jaren. Als fan van het eerste uur blijft voor ons ‘Natural Born Chaos’ één van onze lievelingsplaten ooit en ondanks alle wijzigingen heeft Soilwork naar ons gevoel nooit een stinker van een album afgeleverd. Bijna altijd wisten ze ons met een nieuwe release te verrassen en hoewel sommige albums tijd nodig hadden om ons helemaal mee te krijgen, was het steevast uitkijken wat nieuw werk in petto zou hebben. Nu lost de band met de ep ‘A Whisp Of The Atlantic’ eens temeer een verrassing. De titeltrack zelf duurt immers maar eventjes zestien en een halve minuut en is met voorsprong het meest epische nummer in de geschiedenis van de band. Het nummer opent met een pianoriedel die je zou kunnen horen terwijl je rustig een pintje drinkt in één of ander bruin café. Ook als Björn Strid begint te zingen op het nummer, is dit aanvankelijk heel rustig, bij momenten zelfs fluisterend, met cleane zang. Pas twee minuten ver in het nummer komt een gitaargeluid de kop opsteken dat een metalnummer doet vermoeden. Wat volgt is niks meer of minder dan het volledig opentrekken van alle registers waar Soilwork over beschikt. Dat Strid afwisselt tussen cleane zang en rauwe grunts is al van bij het begin een handelsmerk maar het lijkt alsof hij zich bij dit nummer nog overtreft. En dat geldt in feite voor de ganse band. Het gitaarwerk is bij momenten melodieus zoals we het intussen gewend zijn van de band maar bij vlagen ronduit verwoestend vingervlug om dan weer over te schakelen naar bijzonder rustig. De drums doen niet onder door van donderend beukend naar nauwelijks merkbare cimbalen te gaan. Piano doet niet enkel zijn intrede bij de opening maar komt later evenzeer terug in de rustige passages. En dan moet de koperblazer op het einde nog komen. Wie het nu even helemaal zwart voor de ogen ziet worden, het blijkt wonderwel bij het nummer te passen en sluit perfect aan bij de aanvankelijke bluesy intro. Zoals zowel titel als albumhoes doen vermoeden, staat water centraal en het nummer geeft dit op uitmuntende wijze weer. Van een rustig kabbelend watertje gaat het over een woeste oceaan tot de rust weer terugkeert. De volgende vier nummers op het album brengen Soilwork zoals we hen meer kennen: melodieus maar doorgaans stevig beukend. ‘Feverish’ opent dreigend rustig om dan met drums en zang meteen rauw en agressief door te gaan. Eenzelfde opbouw bij ‘Desperado’ waarbij geopend wordt met keyboards om dan ook weer over te gaan in een retestrak tempo en de grunts van Strid. ‘Death Diviner’ tapt qua opening uit een ander vaatje met meteen het ritmische gitaarwerk van Andersson. Het tempo ligt bij dit nummer over het algemeen ietsje lager en de zang is ook meer clean met geregeld die typisch hogere uithalen. Afsluiter ‘The Nothingness And The Devil’ opent met een catchy gitaarriff die het ganse nummer draagt maar naar het einde toe deint het nummer zachtjes uit. Bijzonder knappe ep van een band die wat ons betreft al lang aan de top staat maar hiermee zijn status als veelzijdige melodieuze metalband méér dan onderstreept.

K.H. (95)

Nuclear Blast

Tracklist : 1. A Whisp Of The Atlantic 2. Feverish 3. Desperado 4. Death Diviner 5. The Nothingness And The Devil