De Amerikaanse crossover hardcoretitanen van Hatebreed hebben in het afgelopen decennium erg wisselvallig werk voortgebracht. Terwijl de nillies gekenmerkt werden door monsterlijk goede platen als ‘Perseverance’, ‘The Rise Of Brutality’ en – in mijn ogen nog steeds de ultieme Hatebreed-schijf – ‘Supremacy’, begon zich met het self-titled album uit 2009 een nieuw stramien te ontwikkelen in de compositie. De droge, harde sound van de originele NYHC van hun inspiratiebronnen werd stelselmatig vervangen door snellere, extremere partijen en redelijk goedkope breakdowns. Ook tekstueel ging het er een beetje op achteruit, van vastberaden zelfontwikkeling naar meer generische, pseudo-poëtische afkalvingen daarvan. Sinds het coveralbum ‘For The Lions’ denkt brulboei Jamey ook te kunnen zingen, waar niet iedereen het noodzakelijk mee eens is. Zeker, ‘The Divinity Of Purpose’ en ‘The Concrete Confessional’ bevatten een aantal heerlijke nummers en beukende riffs, maar die momenten werden in verhouding met de generische overdaad steeds meer een randverschijnsel. Na meer dan twintig jaar in de scene is het natuurlijk moeilijk om je te blijven heruitvinden binnen dezelfde parameters en dat merk je aan zowel compositie als lyrics van de laatste paar albums, de lat ligt niet bepaald hoog. Met ‘Weight Of The False Sense’ krijgt Hatebreed een nieuwe kans, maar slagen ze er ook in om hun eigen juk van zich af te gooien? Met ‘Instinctive (Slaughterlust)’ is een goed begin helaas alvast gemist. De riffs blijven heel basaal en de destructieve lyrics tonen geen overtuiging. Zoals met meerdere nummers op dit album, lijkt het geschreven te zijn in functie van een paar lekkere beatdown-pits en niet echt als nummer an sich. Toegegeven, die primitieve instincten zijn ook wel het topic dus vanuit die optiek is het nog begrijpelijk. Lichtpunt is de fantastische “BLEAH” die Jamey op het einde uit zijn strot kotst. ‘Let Them All Rot’ en ‘Set It Right (Start With Yourself)’ zijn in hetzelfde bedje ziek, maar ontaarden lyricaal in een ietwat kinderachtige toughguy-mantra zonder een zweem van inhoud of compositionele uitdaging. Er zit zeker meer “slam” in het album, maar helaas gaat het dan over poetry slam… Het titelnummer is een triest, maar gelukkig ook zeer kort ongeïnspireerd dieptepunt en over ‘Cling To Life’ valt eigenlijk gewoon niks te vertellen omdat het gewoon verder boomt op een concept dat in feite zelfs bij aanvang nooit interessant was. Een eindeloos beatdownriffje wordt gecombineerd met een meer melodische Kataklysmgitaar om het een wat meer matuur aura te geven, maar eigenlijk wordt hier kant noch wal geraakt. Tot zover het slechte nieuws. Wat volgt zijn drie erg coole nummertjes die ik zeker nog eens zal beluisteren. In feite beschouw ik de rest van het album als opvulling voor deze drie nummers, die hun bestaansrecht vanzelfsprekend verdienen. ‘A Stroke Of Red’ is een terugkeer naar oldschool thrashy NYHC, ritmisch en gecontroleerd en met af en toe een melodische uithaal of solo. Overdaad schaadt en eenvoud siert echter. Op het refrein kan men er lekker op los stampen en beuken. Dit nummer heeft ziel, net als het energieke up-tempo ‘This I Earned’: het is voor het eerst op dit album dat ik Jamey effectief geloof en dat de compositie niet gewoon slappe beatdown-koek is. Dit zijn zowat de beste nummers die Hatebreed heeft geproduceerd sinds ‘Supremacy’ en ongetwijfeld denk ik dat omdat ze er stilistisch een beetje naar teruggrijpen. ‘Dig Your Way Out’ katapulteert ons dan weer naar de hardcore punk, en met succes. Het tempo is hoog, de energie is springerig en de lyrics opruiend, zoals het betaamt. Jammer dat die energie wat gebroken wordt door een goedkoop breakdown-einde, beetje ongepast. Het is een beetje alsof het hen niet veel meer uitmaakt wanneer ze nu wel of geen breakdown inlassen, omdat ze het zo tof vinden om te doen, maar dat hoor je dus in de compositie. ‘From Gold To Gray’ gaat ook wat de hardcore punk toer op, maar mist opnieuw inspiratie, inhoud en overtuiging, het blijft een beetje hol. ‘The Herd Will Scatter’ is dan weer een voorbeeld van “crossover gone wrong”: je kan niet gewoon maar alles op één hoop smijten en verwachten dat er een coherent geheel uit voortkomt. Het nummer is een muzikale lappenpop (die in een roltrap heeft vastgezeten). Betere voorbeelden zijn ‘Wings Of The Vulture’ en ‘Invoking Dominance’, waarin de band een meer ondefinieerbaar, eigen ding tentoonstelt. De lyrics zijn best ok en staan niet simpelweg in functie van het ritme en de energie is lekker frantic. Als eindconclusie zou ik zeggen dat Hatebreed hun eigen weight nog niet helemaal heeft afgeworpen, tenzij middelmatige hardcore hun echte zelf is en de vroege albums eerder lucky shots waren. Als ze dit willen rechtzetten, zullen ze toch met zichzelf moeten beginnen. Gelukkig wordt de aanzet al gegeven met een paar knappe nummertjes!

Sam Bruynooghe (65)

Nuclear Blast

Tracklist: 1. Instinctive (Slaughterlust) 2. Let Them All Rot 3. Set It Right (Start With Yourself) 4. Weight Of The False Self 5. Cling To Life 6. A Stroke Of Red 7. Dig Your Way Out 8. This I Earned 9. Wings Of The Vulture 10. The Herd Will Scatter 11. From Gold To Gray 12. Invoking Dominance