Het Franse Déluge kenmerkt zichzelf als “untrve black metal”. Hoewel blackies hun muziek tot op zekere hoogte zeker zullen kunnen pruimen, is dit eigenlijk codetaal voor extreem goede post-hardcore. Zeker op dit nieuwe album, waar al vanaf opener ‘Soufre’ de post-hardcorepedal to the metal wordt ingeramd. Trage, hamerende basdrums spelen met snerpend hoge gitaren een treurige melodie. Tussen deze exploten wordt met razendsnelle partijen, die inderdaad wel naar post-black metal neigen, de brug gemaakt. Het is opvallend hoe naadloos die overgangen van stijlen bij Déluge met waar meesterwerk worden toegepast. Samen vormt dit een mooi evenwicht. Op ‘Opprobre’ wordt dit uitgebreid met dissonant pianowerk en experimentele opbouwen met een op hol geslagen saxofoon, hell yes. Ook dit nummer is een toonbeeld van hoe post-hardcore hoort te klinken, naar de bescheiden mening van ondergetekende. Helaas gaat het na dit nummer vrij sterk achteruit met de kwaliteit van deze nieuwe plaat. Het lijkt er een beetje op dat de Fransmannen een beetje op hun lauweren hebben gerust en er van uit zijn gegaan dat alles met het prefix “post” ervoor, zichzelf wel verkoopt, hoe gratuit het ook klinkt. Het is een beetje “killing your darlings” want ik was echt diehard fan van Déluge, maar er kan niet naast gekeken – of liever, geluisterd – worden. In plaats van hun eigen sound verder uit te werken, wordt vaak eerder ingezet op oppervlakkige gemeenplaatsen en tierelantijntjes zoals pianotoetsen, kabbelende golven en gastoptredens van Tetsuyo Fukogawa (Envy) en Hélène Muesser. ‘Abysses’ en ‘Gloire Au Silence’ bevatten wel nog oerdegelijke post-(black metal en) hardcore, met slepende ritmes en contrasterend intense vocals, maar het wordt allemaal een beetje inhoudslozer. De hoofdriff op ‘Baine’ kan dan nog zo goed zijn, maar op vier minuten tijd mag er ook wel eens iets anders te horen zijn. Ook ‘Béryl’ is in hetzelfde bedje ziek, leuke depressive black metal insteek maar dit nummer is compleet redundant. Eerredders van de tweede helft zijn ‘Digue’ en ‘Vers’, intens geladen songs waar de piano een eerder prominente dan marginale rol gaat spelen en waar na de veelvuldige stiltes in dit album effectief ook een storm volgt. Zeker op de afsluiter horen we nog het meest die authentieke Déluge-sound die elders in het album grotendeels verloren lijkt te zijn. Al bij al is het zeker een degelijk album voor iedereen die van intense, emotionele post-hardcore en black metal houdt, maar van talenten als Déluge had ik iets meer consistente creativiteit verwacht.

Sam Bruynooghe (74)

Metal Blade Records

Tracklist: 1. Soufre 2. Opprobre 3. Abysses 4. Fratres 5. Gloire Au Silence 6. Aego Templo 7. Baine 8. Digue 9. Béryl 10. Vers