Sólstafir!! Een schitterende band en één van de beste live bands van de laatste jaren. Ik herinner me nog hun passage in Alcatraz: voor velen was dit een onbekende band maar ik was al grote fan en had ze al live gezien op Grasspop. Ik gaf al aan veel vrienden de tip dat Solstafir wel eens dé verrassing van het festival zou worden. En ja hoor, deze Ijslanders speelden de tent plat en hadden er in één klap duizenden nieuwe fans bij. Na het meesterwerk ‘Otta’ en de daaropvolgende verrassende maar super plaat ‘Berdreyminn’ was het reikhalzend uitkijken naar hun zevende album. Begonnen als een post black metal band evolueerde de band naar een zeer typische sound van post metal doorspekt met erg melancholische invloeden en hier en daar wanhopige, agressievere uithalen. Vooral op hun meesterwerk ‘Otta’ slaagde de band er in om de woeste, desolate natuur van hun thuisland te verwerken in hun muziek. Op ‘Bedreyminn’ verraste de band hun fans door heel wat progressieve elementen in te lassen waardoor dit een ander maar toch erg goed album is geworden. Op ‘Endless Twilight Of Codependent Love’ mengt Sólstafir alle elementen van hun vorige albums tot een mooi geheel. Het openingsnummer, tevens het langste nummer, zet al direct de toon: typisch melancholisch, met de klagerige zang in het Ijslands, maar snel gevolgd door snelle riffs en drumpartijen. De fans van het oudere werk zullen hiervan smullen. Wat een nummer. ‘Dryssil’ gaat dan weer de rustiger, droeviger, melancholischer en gevoeliger kant op met zang die hier zo goed bij past. ‘Rokkur’ gaat op die trend verder al is de zang meer in vertel modus. ‘Her Fall From Grace’ is het enige Engelstalige nummer op dit album. Dit is een prachtig, rustig nummer waar de kwetsbaarheid in volle kracht naar boven komt. Op ‘Dionysus’ gooit de band alle remmen los: dit is bijna pure black metal zoals op ‘Kold’ soms te horen is. De screams zijn vol woede en wanhoop met erg aanstekelijke riffs: wat een overgang. Verder onthou ik het lichtvoetiger en vrolijker ‘Alda Syndanna’. Afsluiten doet de band met ‘Ulfur’, een nummer in ware ‘Otta’ stijl, mooie tempowisselingen zonder ooit erg hard en snel te gaan maar in de typische Sólstafir stijl. Is dit hun beste album: neen. ‘Otta’ zal de band waarschijnlijk nooit evenaren, is het zo vernieuwend als ‘Bedreyminn’: neen. So What? Sólstafir blijft supergoede albums maken en heeft een eigen stijl ontwikkeld die onevenaarbaar is. Weinig bands slagen erin om de sfeer, cultuur en levensomstandigheden van hun thuisland zo te verweven in hun muziek. Dit blijft pure klasse.
Bart Verlinde (90)
Season Of Mist
Tracklist: 1. Akkeri 2. Drýsill 3. Rökkur 4. Her Fall From Grace 5. Dionysus 6. Til Moldar 7. Alda Syndanna 8. Or 9. Úlfur