De Belgische meesters van de neoklassieke power metal zijn na vier jaar terug met een nieuw album. Dushan Petrossi, de drijvende kracht achter Iron Mask en Magic Kingdom, toerde tot vorig jaar nog met het album ‘Diabolica’ en heeft daarna nog een album met Magic Kingdom uitgebracht. Uit een verzameling van zo’n 200 melodieën en ideeën die op Dushan’s GSM staan, selecteerde de componist een aantal en werkte deze uit tot een twaalftal nummers. Deze nieuwe gebundelde creatie ‘Master Of Masters’ werd in slechts zes maanden ingeblikt. Na wat wisselingen in de voorbije jaren achter de microfoon kon Mike Slembrouck de fakkel overnemen. De man, zelf jarenlange fan van de band, had tijdens de voorbije tournee menigmaal ingevallen en bleek de perfecte match te zijn die de band nodig had. Iron Mask anno 2020 is mastermind / gitarist Dushan Petrossi , zanger Mike Slembrouck , bassist Vassili Moltchanov en drumwonder Ramy Ali, de enige buitenlandse muzikant van deze (nagenoeg) Belgische band. In de krachtige opener ‘Never Kiss The Ring’ laat Mike slechts gedeeltelijk in zijn kaarten kijken, want alhoewel de vocalen mooi aanwezig zijn, laten ze zich niet opdringen. Wie echter wel met de pluimen gaat lopen is Ramy die al vanaf het begin meer dan voluit gaat op een ultrasnel drumritme. Alhoewel het stilaan zijn paradepaardje geworden is, blijft het indrukwekkend hoe de man de duizenden mokerslagen zo ritmisch weet te brengen. In een, bij momenten Oosters aanvoelend, arrangement vuurt Dushan zijn eerste snarenspinsel af waar hij zo gekend voor is. De afwisseling van ritme zorgt meteen voor een erg dynamisch nummer dat eigenlijk alle typische elementen bevat waar de band voor staat. Vanaf de eerste seconden vuurwerk dat gepassioneerd door virtuoze muzikanten gebracht wordt. Ondanks de snelheid is het toch geen droge etalage van het technische kunnen, maar eerder een genot te horen hoe die vaardigheden samenvloeien en in een erg melodieus muzikaal geheel gegoten worden. Ook zo met ‘Tree Of The World’, die met een magistrale intro meteen dat waaw-gevoel weet op te roepen. Doe daar nog een erg catchy refrein bij en een ritme waar je niet bij stil kan zitten en je begrijpt waarom dit nummer ook als videoclip uitgebracht werd. Hier laat Mike al wat meer zijn vocaal bereik horen. Epische power metal waar je vrolijk van wordt. Dushan zwiert er nog een gierende solo bovenop. Vassili’s rollende bas is de drijvende kracht in ‘Revolution Rise’, waarop gastvocalist Olivier Hartmann een krullende vocale melodielijn weet te zetten. Hij is trouwens op elk nummer als achtergrondkoor te horen. Alhoewel Oliver ook een begenadigd gitaarspeler is, heeft hij de snaren niet aangeraakt. Daarvoor zorgde de master himself op indrukwekkende wijze wel zelf voor. Het midtempo ‘One Against All’ kwam als tweede video uit. Het toont een meer passieve doch ook bombastischere kant van de band in een midtempo ritme. Mike pakt zijn kans om vocaal voluit te gaan. In ‘Nothing Lasts Forever’ krijgen we een vliegende start met een supersnelle gitaarsolo als zoemende bijen en een ultraspeed drummer. Na de intro volgt een erg uitnodigend nummer, waar een vrij bombastische zangstijl het nummer de nodige swung geeft. De ritmevariaties zorgen dan weer voor zuurstof in het negen minuten durend meesterwerk, waar veel melodie samengepakt zit in een triomfantelijk arrangement. Het valt op dat nagedacht werd bij de volgorde van de nummers. De ritmes en tempo’s variëren mooi en worden over het ganse album evenwichtig verdeeld. In tegenstelling met daarnet, volgt met ‘Dance With The Beast ‘ een diep beukende rocker. Nog zo’n favoriet is het klassiek klinkend midtempo ‘Wild And Lethal’. Terug uptempo en erg catchy. Het vormt een groot contrast met het erg trage, meeslepende en dreigende ‘Mist Of Loch Ness’, een buitenbeentje op het album. Not my cup of tea, maar ieder zijn mening hierover natuurlijk. Wat me meer aanspreekt is het klassiek riffgedreven ‘My One And Only’, dat ons bij de ballad ‘A Mother Loved Blue’ brengt. We horen een hogere zang van Mike, die opgesmukt wordt met een gierende solo met de gekende vingervlugheid waarmee Dushan zijn snaren bewandeld. ‘Sagittarius A*’ is een kleine bron van radiostraling die zich in het midden van onze melkweg bevindt. We kunnen die terugvinden in het sterrenbeeld boogschutter, maar ook op de elfde plaats op het album als een soort aankondiging of sfeerzetting. Al zou je het ook kunnen zien als een lange intro voor het eindnummer ‘Master Of Masters’. Het titelnummer staat als laatste op deze schijf omdat het een soort climax is. Het trage en bombastische powernummer straalt iets dreigends uit en samen met de uitdagende riff is dit slot gemaakt om te een laatste keer te headbangen. Wat me opviel was de grote variatie bij het beluisteren van de nummers, alhoewel de speelduur van het album net een uur overschrijdt. De knappe vocale bijdrage van Mike is opvallend goed passend bij dit meesterlijke gitaarspel. Dushan vertelde dat hij erin geslaagd was om zijn beste materiaal ooit te schrijven en daar moet ik de man wellicht in volgen. Twaalf metalnummers die een perfecte combinatie vormen, hier en daar wat progressieve accenten, mooie orkestraties met virtuoos gitaar- en drumspel en aanstekelijke melodieën. Met Mike blijkt de band meer dan ooit springlevend te zijn en draait op volle toeren.

Rocking Klingon (88)

AFM Records

Tracklist: 1. Never Kiss The Ring 2. Tree Of The World 3. Revolution Rise 4. One Against All 5. Nothing Lasts Forever 6. Dance With The Beast 7. Wild And Lethal 8. Mist Of Loch Ness 9. My One And Only 10. A Mother Loved Blue 11. Sagittarius A* 12. Master Of Masters