Het Zweedse powerhouse Amaranthe is intussen één van de vooraanstaande namen geworden in de progressieve female fronted metalwereld, wat niet hoeft te verbazen gezien hun vaste samenwerkingen met grote namen als Patrick Ullaeus en Angela Gossow. De combinatie van melodic death metal(core), power metal, poppy synths en engelenzang sloeg al vanaf het self-titled debuut aan en intussen staan Elize, Olof en hun minions hoog op de Europese festivalaffiches (mochten die er nog zijn, that is). Voor de fans van het eerste uur (waaronder mezelf), waar de metal op ‘Amaranthe’ en ‘The Nexus’ nog primeerde over de core- en popinvloeden, waren de laatste albums niet echt stappen in de juiste richting. Ongegeneerde pop swingde de pan uit (en dat is ook het goede recht van de band). Met de eerste tonen van dit nieuwe album lijkt er toch een subtiele terugkeer naar de roots te horen. Opener ‘Fearless’ is een krachtig, uplifting nummer met een opzwepend tempo en een refrein waarop je de wereld wil veroveren. Met een paar subtiele variaties bewijst Elize doorheen het album dat ze nog steeds tot de top van de female fronted metal gerekend kan worden. De hoop op een “oldschool Amaranthe” wordt daarna al snel de kop ingedrukt door ‘Make It Better’, waarbij de poppy en mainstream invloeden terugkomen met een vengeance en de cleane zang van Nils Molin (vervanger van Jake op de eerste albums) helaas steeds dominanter wordt. Molin slorpt heel wat aandacht op, helaas niet altijd even terecht. ‘Scream My Name’, ‘Viral’ (jaja, ook dit album is een kind van de Covid-generatie) en ‘Adrenaline’ zijn dan weer behoorlijke nummers, los van de hoge Disney-factor. Ook tekstueel valt er wel iets te zeggen over een vergelijking met Disney-prinsessen – onschuldig, oprecht, positief – maar op andere momenten wordt het dan weer heel kinderlijk en soms gewoonweg tenenkrullend fout (met als grootste voorbeeld “the breakdown goes BOOM” op het nummer met de weldoordachte titel ‘BOOM’. Wel mist het album enige pit. Van een track als ‘Strong’ verwacht je toch enig spierbalgerol, maar in plaats krijgen we een redelijk slapgekookte ballade (meer nog dan het klassieke “emotionele nummer van het album”, ‘Crystalline’). ‘The Game’ en ‘Archangel’ kunnen er nog mee door, maar ‘BOOM’ is echt wel het absolute dieptepunt in Amaranthe’s carrière. Barslechte, gerapte lyrics over compleet betekenisloos gezwam, mislukte breakdowns en een goedkoop melodietje om het af te maken. Wat volgt, is meer van hetzelfde powerloos poppy gedoe. Het is dus moeilijk om een algemeen oordeel over ‘Manifest’ te vormen. Het is zonder twijfel een algemene vooruitgang op de laatste drie albums, maar het benadert de kwaliteit en energie van de eerste twee hoegenaamd niet. Zal ik dit album nog opleggen? Waarschijnlijk niet in haar volledigheid. De kans is groter dat ik de paar toffe nieuwe nummers toevoeg aan mijn jogmapje. Geen groot succes, maar zeker ook geen grote misser.

Sam Bruynooghe (70/100)

Nuclear Blast

Tracklist: 1. Fearless 2. Make It Better 3. Scream My Name 4. Viral 5. Adrenaline 6. Strong 7. The Game 8. Crystalline 9. Archangel 10. BOOM 11. Die And Wake Up 12. Do Or Die