Het gebeurt niet al te vaak dat degelijke muziek uit het verre Indonesië ons bereikt. Lament is daar wel in geslaagd, hoewel het debuut ‘Visions And A Giant Of Nebula’ een independent release is die enkel via Bandcamp te verkrijgen valt. De band is in feite een soloproject van ene Januaryo Hardy, die eerder in een zevental brutal death metal bands en twee black metal bands zijn strepen verdiende. Met zo’n voorgeschiedenis in het achterhoofd, springt Lament er wel wat uit: het album (het eerste sinds de start van het project in 2009) presenteert ons een combinatie van post-black metal en shoegaze, of zoals Neige van Alcest het zou zeggen: blackgaze dus. Eens de link met Alcest gelegd is, komt direct al het grootste probleem met dit album aan het licht: het is regelrechte Alcest-worship, waarbij je van een aantal nummers probleemloos zou geloven dat Neige ze zelf geschreven maar nooit gepubliceerd heeft. Opener ‘Hellion’ begint zelfs met een sequens die verdacht veel naar plagiaat van Alcest’s ‘Autre Temps’ neigt. Verder biedt het nummer heel wat degelijke, eerder opbeurende dan deprimerende post-black, maar dan met zoveel tremolo dat de shoegaze en post-rock sfeer nooit helemaal verdwijnt. De breaks met nietszeggende, langgerekte vocals en polytone koren blijven echter extreem sterk naar Neige ruiken. In de finale horen we wel een sterk staaltje “tjirpend” gitaarwerk, dat perfect aansluit bij de achtergrondsample van een speeltuin. Tracks als ‘Frightened’ en ‘Wandering’ trekken nog sterker de Alcest-kaart, zeker in vergelijking met hun laatste release. Dominant cymbaalwerk, belletjes, tamboerijnen en trommen, (niet altijd even goed uitgevoerde) esotere achtergrondkoren… Hardy heeft in elk geval heel goed geluisterd en weet hoe je blackgaze moet maken, dat is een feit. Of dit nu schaamteloos meesurfen op het succes van een ander is, daar kan je over discussiëren. Zeker, Neige heeft niet het alleenrecht op het spelen van blackgaze (ook al heeft hij het basically uitgevonden en gecoined) en klinkt dat allemaal wel een beetje gelijkaardig, maar er zijn creatievere manieren om hiermee om te gaan. Het Tsjechische Daervvin en het Britse Shockpowder brengen bijvoorbeeld ook blackgaze, maar zijn niet bepaald met Alcest te vergelijken (Daervvin omwille van het venijn, Shockpowder omwille van het psychedelische). Waar het dan wel tof wordt, is in de knipoog naar Aziatische snaarmuziek in ‘Memoir’. Over het algemeen is dit een van de betere nummers van het album, met goede opbouwen, meer eigen identiteit en lekker post-black blazen. Het evenwicht tussen extreme metal, soundscapes en fragiele piano- en andere intermezzo’s doet een beetje aan Vampillia denken, net als op ‘Zephyr’ en ‘Wandering’. Afsluiter ‘Unease’ zal dan weer in de smaak vallen bij liefhebbers van op death metal gestoelde melodische gitaar-post-rock zoals die van Distant Dream, en van softe finales zoals bij Old Solar. Daarmee is niet gezegd dat ook dit gepikt is, de namen zijn puur ter referentie van de stijl. Met Lament weet Hardy duidelijk hoe goede muziek hoort te klinken, maar dit debuut mist nog veel teveel een eigen stempel. Goed nieuws wel voor Alcest-fans want het is eigenlijk alsof je plots een verloren Alcest-album ontdekt – en het is echt wel goed – maar eigenlijk kan dit soort worship echt niet door de beugel.

Sam Bruynooghe (79)

Independent Release

Tracklist: 1. Hellion 2. Frightened 3. Wandering 4. Zephyr 5. Memoir 6. Unease