Seraphic is een symfonische metal band uit Brisbane, Australië met zangerers Sam Wolstenholme in een hoofdrol. In die teand gaat er al menig review aangevangen hebben. Maar iets op voorhand veroordelen, zou getuigen van een paardenbril-mentaliteit en dat willen we vooralsnog niet. Daarom gaan we dit kleinood van voor naar achter en van achter naar voor afspelen, het laatste kwestie van Tipper Gore gerust te stellen. Hoe zou het nog zijn met de dame die de meest geslaagde promotiecampagne aller tijden voerde ten gunste van zeg maar extreme metal? Ik vraag het me af, want begin jaren negentig was het gemakkelijk om de goede muziek uit de rekken te pikken. Je diende maar af te gaan op de stickers ‘Parental Advisory – Explicit content’ om te weten welk vlees je in de kuip had. Helaas heden ten dage moet je de wegen van het internet doorgronden om muziek te vinden die je bloed sneller doet stromen. Op deze manier stootte ik een tijdje geleden op Seraphic. Ze hadden hun debuut, ‘Journey to Illumination’ al een tijdje uit en stonden op het punt de nieuwe aan te kondigen. Ik bestelde al gauw het debuut, want met vierendertig cd-exemplaren zing je het normaal gezien niet zolang uit. Ondertussen is die denk ik uitverkocht en opvolger ‘Chrysalis’ zal niet zolang te koop zijn met slechts honderd exemplaren van de cd. ‘Chrysalis’ blijkt wel degelijk de moeite te zijn. Ik hoor veel echo’s van bands die het symfonische genre groot maakten. Maar hoe platgetreden de paden van Seraphic ook wezen, in essentie zal het steeds mooie muziek blijven. Het warm water moet je niet heruitvinden, maar regelmatig op de goede temperatuur door het kraantje laten vloeien. Met Seraphic is het net hetzelfde; een sound die typerend is voor het genre, maar Seraphic heeft net dat beetje extra die je bijvoorbeeld ook bij Persona terugvindt. Luister bijvoorbeeld maar eens naar ‘The Monster Within’ en ga volledig overstag. Deze muziek is gemaakt door muzikanten die betoverd zijn door het genre en staan te springen om het hoogst mogelijk niveau zo snel mogelijk te halen. Ik heb geprobeerd iets slechts te vinden aan de plaat (niet echt hoor), maar ze heeft me alleen maar meegenomen naar herinneringen aan fantastische symfonische metal female fronted bands en events. Seraphic heeft die factor waardoor ze in staat zijn om vrij van geest tijdloze muziek te maken. Gaan ze supersterren worden? Waarschijnlijk niet. Gaan ze een paar levens positief beïnvloeden? Ja.

Frederik Blieck (87)

Independent Release

Tracklist: 1. The Reckoning 2. The Silent Apocalypse 3. The Tide Of Life 4. Child Of The Water 5. The Road Less Travelled 6. Fire And Ice 7.Emancipation Of The Lost 8. After The Night 9. The Final Act