Het debuutalbum van Anthea ligt in de rekken. Een nieuwe band, alhoewel jarenlange toewijding en doorzettingsvermogen ervoor gezorgd hebben dat de band is geworden wat hij nu is. Misschien één van de vele, maar toch proberen ze hun eigen sound neer te zetten. Zelf omschrijven ze die als “filmische, theatrale metalmuziek”, waar invloeden van Nightwish, Kamelot goed hoorbaar zijn. Hun gothic symfonisch progressief geluid omvat enerzijds cleane operazang en anderzijds black metal schreeuwende grunts. In de gelederen vinden we zanger / keyboardspeler Diego Valadez, gitarist en zanger Juan Pina, gitarist Marcos Mejia, bassist Eric Guerrero en drummer Peter Vasquez. Opener van het album ‘Reach’ zoekt zich een weg om op te starten, maar na enige tijd ontpopt het zich als een typische power metal track, met alle ingrediënten. Meer zelfs, vocaal gebeurt er zoveel dat het soms even wennen is om de grunts en cleane vocalen te slikken. De supersnelle drum van ‘Eclipse’ is een eyecatcher. De gierende trein vertrekt op een dikke laag keyboard, die door grunts en cleane vocalen onderbroken worden. Daardoor krijgen we enerzijds een erg duister en vooral agressief kantje, anderzijds wordt het nummer mooi opengetrokken en krijgt het diepte. Dit snelheidsmonster doet me qua arrangement aan Kamelot denken. De schoonheid van het leven wordt in ‘Moirai’ vastgelegd. Hiervoor werd de hulp van gastvocaliste Chiara Tricarico (Sound Storm, Moonlight Haze, ex-Temperance) ingeroepen, die de hogere regionen opzoekt. Diego vult hier complementair aan. Hier lijken stukken van Nightwish als inspiratiebron gewerkt te hebben. Naast het vocale duel zijn veel keyboard en strak gitaarwerk twee extra troeven die keihard uitgespeeld worden. Opnieuw supersnelheden in de intro van ‘Illusion’. Veel variatie en melodie zorgen ervoor dat dit een van de betere nummers van het album worden. Gastmuzikant Eric Meyers (Dark Angel) komt het gitaarwerk wat opsmukken in ‘The Light Divine’, waarna opnieuw alle registers opengetrokken worden in ‘Discovery’. Als een metalwals zou bestaan, dan zou ‘The Expedition’ daar misschien het ideale voorbeeld van kunnen zijn. Op progressief gitaarwerk en dito drumgeroffel zwiert het nummer je rond en rond. Met fluwelen piano en een ingetogen stem begint de ballad ‘Reflections’, dat een mijmerend verhaal van weleer probeert te vertellen met hier en daar een progressieve kwinkslag. De rust wordt behouden, al wordt het arrangement wat onstuimiger naar het einde dankzij een virtuoos gitaarspel tussen de pianostukken door. De knappe melodielijn van ‘Moirai’ horen we nog eens in een orkestrale versie om het album af te sluiten. Hier zijn piano en achtergrondkoor dominant aanwezig. Waar bands vroeger enkele albums nodig hadden om op een bepaald niveau te komen, is het bij anderen meteen prijs bij een debuutalbum. Goed luisterend naar hun voorbeelden kunnen ze een sound met gelijkaardige intensiteit neerzetten, waar het drie kwartier prettig naar luisteren is. Veel variatie, veel muzikaal talent en goede arrangementen zorgen hiervoor. Toch sterk aanbevolen voor liefhebbers, anderen moeten dit zeker eens een kans geven, want dergelijke debuutalbums zijn zeldzaam.
Andy Maelstaf (82)
Rockshots Records
Tracklist: 1. Reach 2. Eclipse 3. Moirai 4. Illusion 5. The Light Divine 6. Discovery 7. The Expedition 8. Reflections 9. Moirai (Orchestral Version)