Er zijn weinig bands die het hen nadoen, maar deze Franse heavy metal pioniers van Nightmare zijn al van in 1979 actief. Deze periode leverde enkele line-up wissels op, die tevens de sound van de band beïnvloed hebben. Na het uitbrengen van hun album ‘Dead Sun’ in 2016 werd er in de gelederen weer geschoven. Zo heeft Maggy Luyten (Beautiful Sin, Beyond The Bridge, ex-Ayreon) de plaats achter de microfoon doorgegeven aan Madie (Faith In Agony). De hedendaagse sound is in de loop der jaren meegegroeid tot heavy power metal, die links en rechts wel eens over de lijntjes durft lopen. Anno 2020 zorgen zangeres Madie, bassist en zanger Yves Campion, gitarist Franck Milleliri, zanger en gitarist Matt Asselberghs en drummer Niels Quiais voor deze sound. Van de opener ‘Temple Of Acheron’ werd ik niet meteen achterover geblazen. Het is me te traag, te meeslepend, te passief om een album te openen. Het terughoudende nummer toont wel veel troeven van de band, maar niet in die zin gebracht dat ik dat waaw-gevoel kreeg. Iets wat bij de opvolger duidelijk wel gebeurde. ‘Divine Nemesis’ begint met stevig gitaarwerk op een snoeihard tempo, maar een melodieus refrein zorgt voor een lichte wending. Kort weliswaar, want een intense drummer zorgt met het galopperende ritme dat alles strak gehouden wordt. Enige variatie in arrangement wordt bij ondergetekende glimlachend toegelaten. Na de valse start er ‘boenk’ op. Een vingervlugge snarenplukker grijpt zijn kans om even de spotlights op zich te laten draaien. Een stuk passiever (alhoewel dit relatief is) is ‘The Passenger’, door het trager tempo. Energiek levert het nummer echter niet veel in, alles druist wat trager door. De lange en erg krachtige schreeuwerige uitspattingen in de vocale lijnen doen het meeslepender aanvoelen. Met een ‘Fear Of The Dark’-gevoel start ‘Downfall Of A Tyrant’, maar verder houden alle gelijkenissen op. De uitnodigende melodieuze lijn zorgt voor oncontroleerbare voet- en hoofdbewegingen. Even de plug eruit voor het vocale pareltje ‘Crystal Lake’, waar Madie haar zachtere kant laat horen. Maar ze blijkt een wolf in schapenvacht te zijn, de intensiteit blijft sluimeren achter elke noot die ze uit haar strot perst. Het nummer begint als ballad, maar halverwege spint het volledig op naar een ferm rocknummer, waar die trage cadans van de duivelse klokken voor een luguber sfeertje zorgen. Een echte Nightmare. Geen ‘Spotlight On’ maar gewoon ‘Lights On’, een gewoner nummer dan diegene die al gepasseerd zijn, als we even de gigantische gitaarsolo niet in rekening brengen. Titelnummer ‘Aeternam’ is weer zo’n aaneenschakeling van sferen, momenten en impressies in één en hetzelfde nummer. Op een progressief en iets dreunender ritme vinden we in ‘Under The Ice’ tussen de supersnelle drumsalvo’s vaak knap gitaarwerk. Het donkere en negatieve ‘Black September’ gaat in eenzelfde gedachtegang verder. Je zal maar drummer zijn op dergelijke moordende tempo’s. De duistere grunts doorheen de cleane vocalen zijn de basis voor de afsluiter ‘Anneliese’. Na een tijd breekt het vuurgevecht aan drumsalvo’s en het relatief traag ritme versterkt die duisternis nog. Net als je dacht de doodsteek te krijgen tijdens de break op het einde van het nummer, veert het nummer nog voor een laatste keer op. Mocht de band in deze bezetting gestart zijn, was het wellicht veel groter geworden dan wat de band momenteel is. Erg goede muzikanten en daarbij uiterst gedreven vocale begeleiding die je meerdere keren bij je strot pakken, het is iets wat ik nooit moe zal worden. Het album groeit, de passie en energie komt per luisterbeurt naar buiten. Benieuwd of ze die gedrevenheid ook live kunnen overbrengen, want ik heb de band nooit live bezig gezien.

Andy Maelstaf (82)

AFM records

Tracklist: 1. Temple Of Acheron 2. Divine Nemesis 3. The Passenger 4. Downfall Of A Tyrant 5. Crystal Lake 6. Lights On 7. Aeternam 8. Under The Ice 9. Black September 10. Anneliese