Rockelingen – 25/06/2020 – Enghien.

Met Rockelingen stond voor ondergetekende het eerste échte festival van het jaar op het programma – en wellicht ook meteen het laatste. De eerste festivaldag konden we helaas niet aanwezig zijn waardoor ons relaas beperkt blijft tot dag twee.

Laat ons zeggen dat we meer dan benieuwd waren naar de beleving van een “zittend festival” voor een beperkt publiek in dit covid-19 tijdperk. En laten we maar meteen met de deur in huis vallen, de beleving is op zijn zachts gezegd bevreemdend te noemen voor werkelijk alles en iedereen. Bij aankomst wordt iedereen er nogmaals op attent gemaakt dat er diverse gezondheidsmaatregelen zijn waarbij het dragen van een mondmasker visueel het meest in het oog springt – ze verschijnen dan ook werkelijk in alle mogelijke kleuren en uitvoeringen. Enkel aan de eigen “bubbel-tafel” is het dragen van het mondmasker niet verplicht.

Drank of eten wordt besteld via briefjes die de medewerkers komen ophalen. Alles wordt gebracht aan de tafels. We willen hier toch meteen even opmerken dat de organisatie voortreffelijk was hetgeen toch allesbehalve een evidente aangelegenheid is. Kosten noch moeite werden gespaard om de aanwezigen tevreden te stellen. Toen vrij snel bleek dat de aanwezige pizza’s in no time uitverkocht waren, werden zelfs in allerijl veggieburgers aangevoerd om in een alternatief te voorzien.

Tweede vaststelling: het is duidelijk dat het aanwezige publiek smachtend heeft uitgekeken naar eindelijk nog eens een live muziekervaring; het valt op doordat iedereen zich nauwgezet aan de regeltjes houdt om zeker niets in het gedrang te brengen. Zelfs na rijkelijke hoeveelheden alcohol blijft iedereen braafjes aan zijn tafel in de eigen bubbel. Voor de zoveelste keer komen we tot de vaststelling dat het ruig uitziende volkje in wezen een peperkoeken lieflijk hartje heeft.

Helaas brengt het ons meteen tot de allesoverheersende vaststelling van de dag: hoe gigantisch deugd het ook mag doen om na maanden nog eens van live muziek te kunnen genieten, de sfeer valt aan geen kanten te vergelijken met de festivals zoals we die anders kennen. Een beperkt publiek van slechts 200 man kan uiteraard ook al niet zorgen voor dezelfde ambiance als een veelvoud ervan maar vooral een zittend publiek voor een metaloptreden is behoorlijk vreemd én is een domper voor de sfeer. Niet dat we willen oproepen tot burgerlijke ongehoorzaamheid, verre van want we hebben ook liever iets dan niets, maar man wat een tamme bedoening. Het was wachten tot Off The Cross (de voorlaatste band van de dag) tot door toedoen van zanger Daan de meerderheid van het publiek ging rechtstaan en de stoel de lucht instak. Let wel, deze opflakkering van enthousiasme duurde ook niet langer dan een volle minuut waarna iedereen weer braafjes ging zitten.

Voordien waren er héél sporadisch opstootjes van adrenaline waarbij enkelingen rond de eigen tafel toertjes liepen ter vervanging van de gebruikelijke moshpits maar als het al niet bijzonder snel weer vanzelf uitdoofde, dan werden ze ook snel weer tot de orde geroepen.

Wat de bands zelf betreft, houden we het voor een keertje bijzonder kort. Van Kurt (de naam verraadt enige affectie met Nirvana) die de lastige taak had van opener over vervolgens, Wheel Of Smoke, Hexa Mera, Beaten By Hippies, Primal Creation (op het laatste moment ingevallen voor afzegger door ziekte Reject The Sickness – de bandnaam ten spijt), Off The Cross tot afsluiter Psychonaut, stuk voor stuk lieten ze zien en horen dat België best wel trots mag zijn op hetgeen hier aan muzikaal talent rondloopt. Ze waren ook allemaal zichtbaar opgelucht eindelijk nog eens op een podium te mogen staan, ook al waren ze even duidelijk onwennig door de omstandigheden.

Kortom, Rockelingen maakte duidelijk dat België beschikt over enorm getalenteerde bands, strakke organisatie en een fantastisch trouw én braaf publiek maar het maakte ook pijnlijk duidelijk dat niemand zit te wachten op dit “nieuwe normaal”. Elke band benadrukte hoe blij ze waren om eindelijk weer voor een echt publiek te kunnen spelen maar evenzeer viel te horen hoe bizar ze het vonden én hoezeer ze de gebruikelijke energetische uitwisseling missen met fans die uit de bol kunnen gaan. Alles en iedereen voelt volgens ons aan dat dit méér dan welkom was om de leegte toch enigszins te milderen maar beseft evenzeer dat dit enkel lukt als overgangsformule om te kunnen terugkeren naar het gekende concept. Als dat laatste niet zou lukken, vrezen we dat de evenementensector nog bijzonder zware tijden tegemoet gaan. Een bijzonder beperkte toegang zorgt dan misschien wel voor een intiemere ervaring maar hogere kosten gecombineerd met een verminderde omzet lijken ons weinig levensvatbaar.

Voor onszelf sprekend, het was een unieke ervaring waarbij we organisatie én bands niet genoeg kunnen danken voor de inzet maar we kunnen ons niet inbeelden dat we er blijvend gelukkig van zouden worden als elk komend optreden of festival op dezelfde manier georganiseerd dient te worden.

Tekst en foto’s: K.H.