Lesoir is een Nederlandse progressive rock formatie die reeds geruime tijd actief is en met dit nieuwe album aan hun vijfde proefstuk toe. Na tien jaar hebben ze niet zo heel veel meer te bewijzen maar mogen ze ons natuurlijk steeds aangenaam verrassen. Dan doen ze zeker met opener ‘Mosiac’. Daarmee plaatsen ze zich in het rijtje van The Gathering, Scarlet Stories, Habitants, Morning (RIP), Autumn, Cyrcus Flyght, Golden Caves, Harvest, Illumion, Skylake, In-Tension, Synergy Protocol, Unwritten Pages, tec. Progressieve rock / metal is dus meer dan levend in Nederland en je mag gerust zeggen toonaangevend, net zoals Nederland met symphonische metal nog steeds is. ‘Is This It’, het tweede nummer op ‘Mosiac’ laat zich meteen gelden en kennen. De gasten van Radiohead mogen eens diep in hun boezem kijken als ze dit te horen krijgen. Dit is eventjes een geheel ander niveau. This is it. Hiermee is de toon gezet. Maar dan hebben we de rest nog niet eens beluisterd. ‘Somebody Like You’ begint zeer leuk, ontpopt zich tot een wat doorsnee nummer, maar heeft toch nog net dat extra iets om genietbaar te zijn: enerzijds het meezing gehalte en anderzijds de speciale accenten die de band her en der in het nummer plaatst. Het einde is dan weer meer verrassend. Dus al bij al een goed nummer. Zo zie je maar dat je met Lesoir nooit gedaan hebt tot het gedaan is. Waar heb ik dat nog horen zeggen? ‘The Geese’ dan, het vierde nummer, begint wederom ‘gewoontjes’, maar ondertussen weten we dat Lesoir dat in een knip kan doen omslaan in iets anders. Dat zal dan meesterschap zijn zeker? Lesoir doet het gewoon nog eens en brengt een nummer waar ik zo de crooner stem van David Bowie zaliger hoor meezingen. Dat niveau dus. Alleen is het niet Bowie’s stem die je hoort, maar wel die van zangeres Maartje Meessen, die je bij momenten aan Anneke Van Giersbergen doet denken. Over ‘Measure Of Things’ kunnen we kort zijn: top. ‘Dystopia’ laat zich in het begin kenmerken door mooi gitaarspel en een leuke basgitaar waarop een mannenstem wat brabbelt, dit houdt vrij lang aan, tot ergens in de tweede helft van het nummer de toon verandert. Hierbij heb je steeds het gevoel dat er iets komt, maar er komt niets. Of hoe bouw je de spanning op en verras je de luisteraar door uiteindelijk alleen maar spanning op te bouwen. Grappig. Met ‘It’s Never Quiet’ is Maartje terug, maar dat is het dan ook. Het nummer zelf is OK, maar pakt me minder dan de rest. ‘MXI’, het voorlaatste nummer, begint lekker elektronisch en ontpopt zich tot een muzikaal intermezzo. ‘Two Faces’ valt meteen met de deur in huis en zal zich ontspinnen tot het langste nummer op ‘Mosaic’. Het is wat mij betreft de perfecte afsluiter voor dit album. Lesoir zou toch met dit album een stap voorwaarts moeten kunnen zetten. Ik denk dat je de band overal kan en mag etaleren, want ze zijn de perfecte soundtrack voor een zwoele zomer én een koude winter. Festivalwei of concertzaal, het zal weinig uitmaken, de grootsheid van dit album zal overal schitteren.

Frederik Blieck (90)

GlassVille Records

Tracklist: 1. Mosaic 2. Is This It? 3. Somebody Like You 4. The Geese 5. Measure Of Things 6. Dystopia 7. It’s Never Quiet 8. MXI 9. Two Faces