Mazikeen werd in 2013 opgestart als solo-project van Andres Shiells (gitaar, syntheziser). We springen meteen naar 2016 als we een vijf tracks tellende ep onder de naam Mazikeen spotten waar een aantal gastmuzikanten aan hebben meegewerkt. Op uitzondering van een aantal singles blijft het daarna vrij stil rond het project. Tot Mazikeen dus in contact komt met het Mexicaanse label Iron, Blood And Death Corp en dat label een eerste full-album van Mazikeen op de markt brengt. ‘The Solace Of Death’ is een werkstuk geworden met met twaalf nummers waaronder vier covers die je een intense en beklijvende rit bezorgt doorheen symphonic black metal nummers. De acht nummers uit de pen van Shiells zijn lang uitgesponnen stukken geworden die interessante passages tellen, maar die ook stukken bevatten waar de aandacht weg sijpelt. Voeg daaraan toe dat het album echt wel een collectie van nummers is geworden (drie van de vijf tracks van de ep komen o.a. bod) met verschillende medewerkende vocalisten en muzikanten en je verkrijgt een niet zo coherent geheel. Opener ‘The Solace Of Death’ doet ons bijvoorbeeld wat bedenkelijk de wenkbrauwen fronsen. ‘Apostate’ zorgt er dan weer voor dat we verzoend worden met de sound van Mazikeen, terwijl het meer dan tien minuten durende ‘Vexation Through’ ons enorm bevalt tijdens het eerste deel. Daarna volgt een akoestische break die, naar onze smaak, net iets te lang duurt, om daarna uit te barsten in een chaotische brij waar we veel minder gelukkig mee zijn. ‘Fractricide’ is dan een heel gedreven en beklijvend stuk black metal geworden met heel intense vocalen en een pak furieus donker en dreigend geweld. Daar breit ‘Psychotic Reign’ een mooi vervolg aan, al vinden we de vocalen iets te schreeuwerig. Het korte instrumentale ‘Harrowing Cessation’ zou een rustpunt moeten zijn, maar lijkt ons een stukje dat niet echt zijn plaats heeft op dit album. ‘Mors Vincit Omnia’ gaat diezelfde richting uit. Ook dit is een kort instrumentaal stukje waar we opnieuw op onze honger blijven zitten. Gelukkig gaat het met ‘Cerulean Last Night’ weer de goede kant op ook al omdat de vocalen (Ian McLean) ons hier uitermate bevallen, terwijl een kille duisternis je muzikaal overvalt. Je hoort het: aan ideeën is er bij Mazikeen geen gebrek, enkel worden er soms te veel in een en dezelfde song verwerkt en zouden ze misschien beter gekanaliseerd kunnen worden. Over de covers – Mayhem’s ‘Freezing Moon’, Dissection’s ‘Night’s Blood’, Dimmu Borgir’s ‘The Mourning Palace’ en Darkthrone’s ‘Transilvanian Hunger’ – kunnen we kort zijn: geen van de hier gebrachte versies haalt het in vergelijking met de originelen zonder dat het echte miskleunen zijn geworden. Onze eindconclusie is dan ook dat Mazikeen wel heel wat potentieel in zich heeft en als Andres een vaste band muzikanten rond zich kan verzamelen er een mooi geheel kan uit ontstaan. Nu is dit een collectie nummers die niet allen hetzelfde niveau halen en al zeker niet echt een geheel vormen.

Luc Ghyselen (72)

Iron, Blood And Death Corp IBDC 666105

Tracklist: 1. The Solace Of Death 2. Apostate 3. Vexation Through The Golden Sun 4. Fractricide 5. Psychotic Reign 6. Harrowing Cessation 7. Mors Vincit Omnia 8. Cerulean Last Night 9. Freezing Moon 10. Night’s Blood 11. The Mourning Palace 12. Transilvanian Hunger