Het Britse Paradise Lost mag dit jaar tweeëndertig kaarsjes uitblazen. De heren uit Halifax mogen zich dan ook rekenen tot de selecte club doorgewinterde harde rockers die elk denkbaar water door zwommen hebben. Met ‘Obsidian’ tekenen ze voor hun zestiende studioalbum en al even vaak hebben ze weten te verrassen. Dat niet elke plaat op even groot applaus werd ontvangen, is een open deur intrappen. Met name ‘Host’ en ‘Believe In Nothing’ respectievelijk net vóór en net na de eeuwwisseling zorgden bij velen voor opgetrokken wenkbrauwen. Niet enkel leken ze het pad van de synthpop op te gaan, de platen waren ook “overgeproduced” waardoor elk ruw kantje werd weg gevijld en er overdreven werd met technische hoogstandjes. Of hun veranderend geluid een reden is voor het feit dat de band ondanks hun indrukwekkende staat van dienst toch zelden of nooit als headliner mocht aantreden op de grootste festivals, is ons een raadsel. Zelf menen we dat Paradise Lost live steeds ijzersterk voor de dag kwam waarbij zelfs de voor ons mindere nummers van de eerder genoemde platen toch stevig gebracht werden. Laten we maar meteen met de deur in huis vallen wat betreft ‘Obsidian’: de plaat klinkt als een “best of” maar dan met enkel nieuwe nummers. Anders gezegd, het klinkt vanaf de eerste luisterbeurt heel herkenbaar én afwisselend. Alle ervaring en invloeden die de band heeft, lijken gebundeld te worden en vormen een ronduit indrukwekkend geheel. Voorganger ‘Medusa’ liet Paradise Lost horen in de meest rauwe vorm die we van hen gehoord hebben sinds de prille beginjaren maar bleef naar ons gevoel – als we even heel erg kritisch mogen zijn – nogal eenzijdig bij die rauwheid hangen. Obsidiaan is de benaming voor vulkanisch glas (gestolde lava) die in vele kleuren bestaat maar doorgaans dondergroen tot zwart is. Het omschrijft in feite perfect de sfeer van het album: koud, donker maar met een breed spectrum aan sfeer waarbij melancholie de hoofdtoon vormt. Opener ‘Darker Thoughts’ begint bijzonder rustig op akoestische gitaar en met zanger Nick Holmes die met zachte stem ingetogen zijn verhaal vertelt. Maar dan verraadt de orkestrale opbouw een uitbarsting waarbij dat typische Paradise Lost gitaargeluid van Greg Mackintosh losbarst en Holmes de rauwe grunts bovenhaalt. Het nummer ademt volledig Paradise Lost uit maar is veelzijdiger en afwisselender dan we van hen gewend zijn. Het volgende nummer, ‘Fall From Grace’, is echt puur vintage Paradise Lost. De zo kenmerkende slepende gitaren die vanaf de eerste noten de sfeer bepalen. Nick Holmes die de rauwe grunts afwisselt met zijn cleane stem die je meevoert naar de diepste krochten in de menselijke ziel. Op ‘Ghosts’ heerst dan weer een ander geluid met riffs en refrein die vanaf de eerste keer meeslepend zijn en uitnodigen om mee te brullen hetgeen we eerlijk gezegd met de woorden “for Jezus Christ” nooit hadden durven vermoeden. Het nummer wordt gedragen door een opzwepende baslijn en door Holmes met zijn even zware cleane basstem. ‘The Devil Embrased’ toont Paradise Lost in de meest veelzijdige vorm. Hier wordt werkelijk het ganse arsenaal opengetrokken van pianomelodieën, akoestische gitaar met ingetogen cleane zang tot de rauwe agressieve beukende riffs en drums maar alles overgoten met de eeuwig herkenbare sound van Mackintosh’ gitaar. De daaropvolgende nummers willen we niet zomaar op een hoopje gooien maar bevestigen stuk voor stuk al het goede van de plaat tot nog toe maar staan allemaal net dat ene trapje lager dan wat ons betreft hét nummer van de plaat: afsluiter ‘Ravenghast’. Wat een bom om het geheel in volstrekte schoonheid te eindigen! Verpletterende, zware, zwarte doomriffs terwijl Holmes’ stem klinkt als een doodgraver die je naar de eeuwige weemoed mee zuigt. We kunnen ons zonder overdrijven niet herinneren dat we Paradise Lost ooit beter hebben weten klinken. Als ze dit nummer live als afsluiter spelen, blijft iedereen ongetwijfeld wezenloos achter. Na tweeëndertig jaar is Paradise Lost erin geslaagd om het beste uit zichzelf te bundelen en te klinken als een roedel jonge wolven met de metier van de gevestigde waarden. Voor zover er ooit aan getwijfeld mocht zijn, Paradise Lost is én blijft de absolute grootmeester der melancholie. Wie hen ooit goed vond, kan niet anders dan deze plaat lichtjes subliem vinden, wie hen niet kende of niet goed vond, maakt veel kans door ‘Obsidian’ volledig in de ban te raken.

K.H. (95)

Nuclear Blast

Tracklist : 1. Darker Thoughts 2. Fall From Grace 3. Ghosts 4. The Devil Embraced 5. Forsaken 6. Serenity 7. Ending Days 8. Hope Dies Young 9. Ravenghast