Na veertien jaar brengt Green Carnation, de band uit Kristiansand, Noorwegen, een nieuwe cd uit. Die moest ik persé hebben. Want ik leerde deze band kennen op het Under The Doom Festival te Lissabon in 2018 en mijn echtgenote en ikzelf waren stante pédé weg van deze band. Dit was progrock van de bovenste plank met als verrassing de fenomenale zanger van Tristania, Kjetil Nordhus. Tot mijn verbazing is de band toch een nieuwe muzikale weg ingeslagen: van het prog gebeuren van hun vorig album naar een schitterende mix van metal, doom en gothic. En dit is helemaal niet slecht, gewoonweg anders, maar opnieuw subliem. De band blijft op muzikaal vlak een erg hoog niveau halen. Topmuzikanten, supergoede nummers, een ijzersterke sound en geniale zang. Minder lichtvoetiger songs maar loggere en zwaardere riffs. ‘Sentinels’ doet qua gitaarwerk aan Black Sabbath denken. Het openingsnummer ‘Leaves Of Yesteryear’ doet wat aan de modernere Paradise Lost en My Dying Bride denken en haalt zeker hetzelfde niveau: wat een prachtnummer. ‘My Dark Reflections Of Life And Death’ duurt eventjes vijftien minuten en is een herwerkte versie van één van hun oudste nummers met geweldig gitaarwerk, mooie tempowisselingen en opnieuw die wonderlijke zang. Pure metal met verwijzingen naar doom en wat gothic. ‘Hounds’ is een tien minuten durend rustig, ingetogen nummer met hier en daar wat melodieuze tempoversnellingen. Eindigen doet het album met een enig mooie cover van ‘Solitude’ van Black Sabbath: mooi, mooi. Met dit album gaat de band terug naar hun roots en is dit een eerbetoon naar de muziek en bands die een grote invloed hadden op de bandleden van Green Carnation. ‘Leaves Of Yesteryear’ is een geweldige comeback van deze superband. Zo hoort goede metal te klinken. Superband met een superzanger!! Alvast de comeback van het jaar.

Bart Verlinde (95)

Season Of Mist

Tracklist: 1. Leaves Of Yesteryear 2. Sentinels 3. My Dark Reflections Of Life And Death 4. Hounds 5. Solitude