Al Namrood is één van de elf actieve Saoedi-Arabische metalbands op Metal Archives, en één van de twee black metal bands. Met ‘Wala’at’ staat de albumteller van Al Namrood op acht, wat hen met grote voorsprong ook de meest productieve band maakt. Als je dan ook nog eens weet dat de band anti-religieuze (en anti-islamitische) black metal maakt in het meest strikt Islamitische land ter wereld, mag je bij het met onze verwende, westerse oortjes beluisteren van ‘Wala’at’ één ding nooit vergeten: alles wat de bandleden doen (repeteren, optreden, zichzelf muzikaal ontwikkelen…), kan hen een enkele reis naar de gevangenis of zelfs executie opleveren. In een interview met Vice getuigt frontman Mephisto onder andere over hoe ze cd’s en boeken over metal het land moesten binnensmokkelen en hoe ze strikte anonimiteit moeten handhaven om zichzelf te beschermen. Dit alles maakt het zeker niet evident om een band op niveau te zijn, en dat merk je ook wel een beetje aan dit ‘Wala’at’. De productiewaarde is niet erg hoog en de gitaarakkoorden zijn van een heel basaal repetitief niveau. Samen met de cover artwork voor dit album, creëert dat een ietwat primitief nineties blacktrash vibe, die je bijvoorbeeld sterk hoort op ‘Al Sharif Al Muhan’. Dit is niet noodzakelijk slecht: het is, naast een praktische noodzaak, ook een stijlkeuze die best wel werkt in het geheel. Temeer omdat er wel leuke extra’s aan worden toegevoegd. De alomtegenwoordige Arabische folksynths zijn een evidentie, maar er is ook het verfrissend gebruik van authentieke percussie dat extra diepte en meerwaarde biedt op tracks als ‘Tabkia’ en ‘Wahum Althaat’, of het onverwachte fluitje op ‘Kail Be Mekialain’. Ook leuk hoe de gitaren met een subtiele dissonantie inpikken op de traditionele oosterse muziekbeleving. Dat het resultaat nogal repetitief is, is logisch: de metal volgt hier de traditionele oosterse compositie. Over de vocals van ‘Humbaba’ valt te twisten: enerzijds voelt zijn maniakaal ophitsend spreekroepen nogal irritant aan, maar anderzijds ziet de band het net als hun taak om een “manic street preacher” te zijn en een tegenstem te bieden. De anarchy-A in hun nieuwe logo en de intro ‘Al Hirah’ geeft dat chaotische gevoel van “fauda” sterk weer met een desoriënterende sitar-kakofonie, waar de echte opener ‘Sahra Yaesa’ mooi op inpikt. Op ‘Fasique’ wordt het obsessieve gekrijs net iets te ver doorgeduwd, iets minder had ook gewerkt om het punt te maken. Maar over het algemeen passen de vocals wel bij het concept van de band, dat wel (om niet te vergeten dat het in Saoedi-Arabië niet bepaald mogelijk is om in het openbaar je screamkwaliteiten bij te schaven). Naarmate het album vordert, vervagen de nummers wel een beetje naar de achtergrond omdat het steeds hetzelfde concept is: oosterse basislijnen ondersteund door primitieve metal. Bij ‘Fasique’ slaat de fatique al toe en dat blijft zo over ‘Aar Al Estibad’ en ‘Alhallaj’. ‘Wahum Althaat’ is dan weer een opsteker met een leuk en levendig drumritme, percussie en een lekker Melechesh sfeertje. Daar hadden ze het beter bij gelaten, want afsluiter ‘Alqaum’ is echt niet om naar huis over te schrijven, los van alle praktische beperkingen die ze binnen hun context hebben. Los daarvan kan je als metalhead en lid van een counterculture niks dan respect voor deze Arabieren hebben, die letterlijk met gevaar voor eigen leven de zwarte vlag van anti-establishment en metal hooghouden en er in slagen om een degelijk conceptalbum neer te zetten. Onze oren moeten er aan wennen, dat wel.

Sam Bruynooghe (68)

Shaytan Productions

Tracklist: 1. Al Hirah 2. Sahra Yaesa 3. Tabkia 4. Kail Be Mekialain 5. Al Sharif Al Muhan 6. Fasique 7. Aar Al Estibad 8. Alhallaj 9. Wahum Althaat 10. Alqaum