In het Zuiden van Frankrijk ontstaat in 2017 een nieuwe black metal band met artiesten die al wat ervaring opdeden in het circuit. Twee originele composities van de heren vinden al vlug hun weg naar een split met Hyrgal en Verfallen die op de markt komt via Les Acteurs de l’Ombre. De heren werken daarna rustig verder aan eigen werk dat probeert een brug te slaan tussen de moderne variant van black metal en de oudere essentiële black metal uit de begin jaren negentig. De band luistert naar de naam BÄ’A en met deze ‘Deus Qui Non Mentitur’ komt de band met zijn eerste volwaardige langspeler. De korte intro, ‘Transept’, laat nog niet echt horen waar de band voor staat. Het is een opener die wel al aangeeft dat de heren black metal als uitgangspunt zullen nemen. ‘Titan’, het eerste nummer sluit daar naadloos op aan en onze verdenkingen dat dit een stevig black metal schijfje zal worden, worden meteen ingelost. Aan een stevig tempo wordt je hier meteen meegesleurd door een pak koude duisternis, verdoemenis en dreiging. Eigenlijk is er niets nieuws te melden aan de sound van BÄ’A die vooral zal aanslaan bij adepten van de Franse taal, want die wordt hier steevast aangewend. Niet dat we daar iets op tegen hebben, want de rauwe stem kleurt perfect binnen het black metal geheel. Na die korte intro volgen vier lang uitgesponnen nummers die we best wel weten te smaken. Nee, we vallen niet stijl achterover, maar onze aandacht verslapt ook nergens zodat we deze eersteling van BÄ’A kunnen omschrijven als een heel knap visitekaartje. Afsluiter ‘Mort’ is opnieuw een kort stukje met onheilspellende geluiden die ons opzadelen met een ongemakkelijk gevoel. Een geslaagd werkstuk dus voor black metal fanaten en meteen ook een band waar we in de toekomst wel meer mogen van verwachten.

Luc Ghyselen (80)

Osmose Productions OPCD 387

Tracklist: 1. Transept 2. Titan 3. Procession 4. Des Profondeurs Je Crie 5. Un Bûcher Pour Piédestal 6. Mort