Hoewel de Italiaanse formatie Zolle wordt omschreven als sludge / stoner metal lijkt deze geschifte band vooral grenzen te verleggen en zelfs te doen vervagen. Sinds 2012 slaat Zolle aan het experimenteren met voornoemde en ook andere muziekstijlen. Een dubbelzinnige aanpak waarbij de lijn tussen ernst en platte humor vervagen. Dit keert ook terug op de nieuwe schijf ‘Macello’ – wat niet meer betekend als ‘slachthuis’. Een plaat die op de markt werd gebracht via Subsound Records. Wie de platenhoes bekijkt met grappige cartoons, denkt te maken te hebben met een kinderplaat. Die subtiele knipoog naar humor is zeker aanwezig, maar de band zet u daarbij al direct op het verkeerde been. De strakke en gepolijste songs zoals ‘S’offre’, ‘D’io’ en ‘M’io’ laten eerder een duo horen die energieke gitaar lijnen en gestroomlijnde drum partijen doen uitmonden in een vloedgolf aan absurditeit. Dat zal niet alleen de rode draad blijken op die eerste songs. Het keert terug de volledige schijf. Zolle is eveneens een band dat diezelfde absurditeit tot een ware kunstvorm weet te verheffen. Maar ook het technisch hoogstaand vernuft niet uit het oog verliest. De gebogen gitaar lijnen aangevuld met stevige drumsalvo’s laten inderdaad horen dat je hier te maken hebt met muzikanten die verdomd goed weten waar ze mee bezig zijn. Laat u dus niet vangen door die absurde aankleding, de inhoud getuigt van klasse die je alleen terug vindt in indrukwekkende kunstwerken zoals een grootmeester als Picasso die wist te schilderen. Dat de schilder door zijn vervormde kunstwerken de kunstliefhebber net daardoor met verstomming sloeg hoeft geen betoog. Ook Zolle zorgt voor een kunstwerk dat je, als je houdt van artiesten die constant buiten de lijntje kleuren, zal doen watertanden. De zeer aangename atmosfeer bezorg je een glimlach op de lippen, maar zonder dus al te klef of kinderachtig te gaan klinken. Songs als ‘M’accetta’, ‘L’ara’ tot ‘Laffeto’ – allemaal vrij korte van circa twee tot drie minuten trouwens – komen gemakkelijk binnen maar Zolle zet u dus, zoals we aangaven, toch telkens op het verkeerde been door daar dus instrumentale perfectie aan toe te voegen. In deze moeilijke tijden zorgt Zolle vooral voor een positieve noot die we goed kunnen gebruiken, door deze aanpak. Dat wordt verder in de kleurrijke verf gezet, op een wijze zoals enkel Picasso dat kon, op de daarop volgende songs ‘D’annata’ tot afsluiter ‘L’aura’. Conclusie: Frank Zappa, ook zo een artiest die absurditeit tot kunstvorm wist te verheffen zei ooit ”Does humor belong to music?”. Hij heeft daar zelf voldoende het antwoord op gegeven. Ook Zolle gaat op diezelfde wijze als grootmeester Zappa te werk. Al doet deze band dit door muziekstijlen als stoner en sludge metal op een bijzonder avontuurlijke wijze tot het oneindige uit te rekken. De aanhoorder die houdt van een strakke lijn, zal wellicht menig wenkbrauwen fronsen. De avonturier onder de muziekliefhebber zal echter enorm genieten van deze kunstzinnige top schijf waar de lijn tussen humor en bittere ernst nog nooit zo dun is geweest.

Erik van Damme (85)

Subsound Records SSR 070

Tracklist: 1. S’offre 2. D’io 3. M’io 4. M’accetta 5. L’ara 6. L’ama 7. L’affetto 8. D’annata 9. L’aura