Wanneer de Amerikaanse gitarist / vocalist Russell Allen en de Zweedse Anette Olzon de handen in elkaar slaan, dan mag je vocaal vuurwerk verwachten en daar is zelfs geen enkel Corona-virus tegen opgewassen. Russell is sinds 1995 de leadzanger van Symphony X, maar wegens zijn grote zangcapaciteit ook vaak gevraagde gast bij andere projecten. Anette Olsson kennen we vooral door haar periode bij Nightwish, waar ze van 2007 tot 2012 de leadzangeres was. Ook bij de Zweedse classic rockband Alyson Avenue en van de Finse heavy metal band The Dark Element neemt ze de microfoon ter hand. Bezige bijen dus, die onder de vlag van Frontiers elkaar gevonden hebben. Het album opent meteen sfeervol en krachtig met de uitgebrachte single ‘Never Die’, waarin veel melodie zit en een strak ritme een koers uitstippelt voor een wervelende trip (https://www.youtube.com/watch?v=S-3epBb7DTs). Russel Allen is de eerste die zijn vocalen in dit nummer boven de vele keyboardlagen weet te leggen. In de opvolger ‘Worlds Apart’, die ook als single uitkwam, horen we een eerste duel dat het beste van beiden naar boven haalt (https://www.youtube.com/watch?v=bfpeafQouno). Beide stemmen matchen goed tezamen. Meteen gaan beiden voluit en dat resulteert, samen met een fantastische snarenplukker, tot een titeltrack die serieus binnenkomt. Na een intro vol melodie neemt snedig progressief gitaarwerk het in ‘I’ll Never Leave You’ even over, tot Anette met zachte en breekbare vocalen vervolgt. Het refrein weet ze echter terug kracht bij te zetten en daar komt de tijger in haar helemaal los. In de gekende melodieuze stijl gaat ze moeiteloos van hoog naar laag zonder aan kracht te moeten inboeten. De combinatie van de rustige vocalen in de strofes en het agressief gitaarspel in het refrein is een wel werkende formule. In de balladachtige track ‘What If I Live’ zijn beide vocalisten opnieuw elkaar waardig, maar let vooral op het geweldige virtuoze gitaarspel dat het nummer halverwege een extra portie energie weet toe te dienen. Na een vijftal minuten raakt het nummer op zijn climax, dit is puur genieten. De ruwe progressieve kantjes van het gitaarwerk in ‘Lost Soul’ nemen we er graag bij. In dit uptempo nummer vallen de vele tempowisselingen op, alsook dat Allen terug alleen zingt. In ‘No Sign Of Life’ staan Anette en Allan terug krachtig zij aan zij, waar beiden vaak lang weten uit te halen. Zowel in dit nummer als in ‘One More Chance’ horen we een vingervlugge Magnus Karlsson soleren tussen de grote vocale prestaties van Anette, die het bombastische nummer, zowel de breekbare strofes als in de intensere refreinen, helemaal naar zich toe trekt. In de mooie samenzang in ‘My Enemy’ laten beiden de capaciteiten van hun kracht en hoogtes in hun stemmen horen. Iets trager is ‘Who You Really Are’, waar Allen met veel keyboardondersteuning zingt. In de powerballad ‘Cold Inside’ staat Anette er dan terug alleen voor. Afsluiten met een samenzang in ‘Who’s Gonna Stop Me Now’, waar ieder de strofe’s om beurten zingen en het refrein samen. Dan wordt nog eens bevestigd dat beiden een enorme strot hebben, maar samen meer worden dan de som van beiden apart. Dat het een vocaal meesterwerk zou worden, was eigenlijk niet uit te sluiten. Beiden hebben in de afgelopen jaren meer dan eens bewezen wat ze waard zijn. In enkele nummers bewijzen ze apart hun capaciteiten, maar de kracht zit vaak in het samenspel. Vaak krijg je het gevoel dat er een Avantasia achtergrond in zit, maar met een uitgewerkt parcours om de beide vocalisten in de kijker te zetten. Wie van grootse arrangementen vol vocaal geweld houdt, heeft per spin een uur ononderbroken muzikaal genot. Sterk aangeraden voor liefhebbers van Allen / Lande’s eerste drie albums, maar ook voor hen die het iets ruiger lusten dan Delain, Within Temptation en Nightwish.

Rocking Klingon (88)

Frontiers Records

Tracklist: 1. Never Die 2. Worlds Apart 3. I’ll Never Leave You 4. What If I Live 5. Lost Soul 6. No Sign Of Life 7. One More Chance 8. My Enemy 9. Who You Really Are 10. Cold Inside 11. Who’s Gonna Stop Me Now