Dat er in het verre Australië heel wat knappe hard rock / heavy metal bands zijn, weten we eigenlijk al een hele tijd. Nu ontdekten wij, van MUSIKA, onlangs Oath Of Damnation, een band uit de buurt van Adelaide die in 2010 werd opgestart. Het debuutalbum van deze black metal / death metal band was er met ‘Descent’ in 2014, al had het gezelschap ook al voor een demo gezorgd. Pas nu komen de heren met de opvolger van ‘Descent’ op de proppen, maar het feit dat er een paar stevige wijzigingen in de line-up zijn geslopen in vergelijking met het eerste full-album kunnen daar natuurlijk debet aan zijn. ‘Fury And Malevolence’ is in ieder geval een knap werkstuk geworden voor wie een frisse kijk er op na houdt als het aankomt op een mix van black metal en death metal. ‘Imhullu’ opent duister, beklijvend én dreigend. Zo zet de band meteen de toon. Na de onheilspellende start nemen akoestische gitaren over en zorgen keyboards voor een breed klankenspectrum. Pas daarna breekt de hel eigenlijk pas écht open. Een duivels drumpatroon, een rauwe stem, een energieke sound en een furieus tempo, zorgen voor een indrukwekkende track waar ook nog een aantal wisselingen in tempo, ritme en melodie aan bod komen. En dan vergeten we nog bijna de flitsende vingervlugge gitaarsolo te vermelden. Wij zijn meteen mee met het verhaal dat Oath Of Damnation wil presenteren. Voor ‘The Abortuary’ wordt geen kennismaking ronde gemaakt: men gaat er meteen heel krachtig, energiek en gedreven tegenaan zonder de melodie uit het oog te verliezen en het nummer te omhullen in een driegende duisternis. Een kerkorgel mag ‘Ardenti Haereticus’ openen, maar wordt dan langs de kant geschoven als donkere walmen uit de diepe duisternis opstijgen en Oath Of Damnation kiest voor stoere drumpatronen, pushende basslijnen en krachtig riffs. Dit alles overgoten met een donkere en dreigende accenten van de keyboards. Voeg daar dan nog een rauwe en ruwe stem aan toe, een pak wisselingen in tempo en ritme en je verkrijgt een heel knap opgebouwde track waar kracht, duisternis en melodie samen spannen. Tja, met minder nemen de heren geen genoegen (en wij eigenlijk ook niet), dus breien de heren daar een passend vervolg aan met het titelnummer dat ook al tal van wisselingen in tempo, ritme en kracht laat horen zonder melodie uit het oog te verliezen en het geheel toch diep onder te baden in een vat vol dreigende duisternis. Daarna volgen nog drie even knap opgebouwde en gearrangeerde nummers die ons telkens kunnen bekoren. Ook de drie overige nummers worden immers opgebouwd aan de hand van de eerder opgesomde ingrediënten. De ene keer ligt de nadruk net iets meer op een koude duisternis en een ander moment kiest men voor iets meer melodie. Keyboard blijft een belangrijke rol opeisen, maar hult dat wel in pakken duisternis, terwijl de drumpatronen het tempo en het ritme blijven bepalen. Energieke en / of gedreven riffs zorgen voor de rest, terwijl de rauwe en ruwe vocalen tijdens ‘In Death’s Dominion’ heel even (kort) worden afgewisseld met cleane vocalen. En dan valt er nog meestal een sublieme vingervlugge gitaarsolo te noteren. Het zorgt er dus echt wel voor dat Oath Of Damnation onze aandacht van begin tot einde vasthoudt en ons telkens opnieuw weet te overtuigen met hun knappe mix van black metal en death metal.

Luc Ghyselen (92)

Gore House Productions GHP 064

Tracklist: 1. Imhullu 2. The Abortuary 3. Ardenti Haereticus 4. With Fire And Malevolence 5. To Crack The Earth And Bring Down The Sky 6. In Death’s Dominion 7. I Curse Thee, O’ Lord!