De muziek van Last Call At Nightowls wordt gemakshalve omschreven als dark jazz. We schrijven gemakshalve, want deze band in een hokje duwen, is hen tekort doen. Met ‘Ask The Dust’ zet Last Call At Nightowls dit meermaals in de dikke zwarte verf. Duistere walmen zweven wel degelijk over je hoofd dankzij het intensieve klankentapijt dat op adembenemende wijze je keel dicht snoert. ‘Humeda’ is al een voorbeeld van hoe deze band te werk gaat. Een ijzingwekkende stem uit die duisternis komt je tegemoet, omgeven door saxofoon klanken en gekruid met een percussie en gitaar / synthesizer inbreng. Die samen zorgen voor een enorm hypnotiserende inwerking op je gemoed. Binnen een doom atmosfeer wordt door de opvallende aanwezigheid van die saxofoon wellicht de link naar dark jazz gelegd, maar er sijpelen zoveel al even donkere kanalen doorheen deze schijf, dankzij het voortdurende improviseren en experimenteren met geluiden, dat je van de ene intensieve verrassing in de andere terecht komt. ‘My Distant Dream’ , ‘La Llorona’, en ‘Ask The Dust’ gaan allen diezelfde gevarieerde kant uit. Geluidsmuren worden hierbij niet afgebroken, alles ligt binnen een verstilde atmosfeer. Verstikkend en je langzaam tot een punt van waanzin drijvend. Hoewel puur instrumentaal de tenor saxofoon dus de rode draad vormt doorheen het geheel, waren we eveneens onder de indruk van die percussie, synthesizer en gitaar lijnen die het bevreemdend gevoel van duister welbehagen, dat je over heel deze plaat overvalt, alleen maar versterkt. Want inderdaad, ondanks de eerder duistere omkadering, wordt je niet alleen bij de eerste song maar over de gehele schijf eerder tot een gemoedsrust gebracht dan dat je in angstzweet weer eens je demonen in de ogen kijkt. En dat laatste is wellicht de meest opmerkelijke vaststelling wat band en plaat betreft. Last Call At Nightowls brengt het soort muziek die inwerkt op jouw gemoed, zoals enkel ambient muziek dat kan. die therapeutische inwerking die we bij deze muziekstijl vaak tegenkomen, merken we dus ook op bij ‘Ask The Dust’. Daarmee wordt dus meteen ook de link gelegd naar dark ambient. Dit alles wordt dus songs na song verder in de verf gezet, tot aan de al even intensief mooie afsluiter ‘Cold In My Veins’. Een song die bovendien eindigt met een stem die zijn laatste adem letterlijk uitblaast. Alsof deze plaat bestaat uit een begin, strofe en uiteindelijk eindpunt. Er zit dus ook een soort verhalenlijn in deze plaat stellen we vast. Die ontdekking deden we echter pas na een tweede luisterbeurt. Want ook dat is weer iets opvallend, bij elke luisterbeurt ontdek je weer iets nieuw in de bonte wereld die Last Call At Nightowls je aanbiedt. Dingen die je dus voorheen nog niet had opgemerkt. Indrukwekkend! Conclusie: Last Call At Nightowls brengt op ‘Ask The Dust’ zoveel donkere muziekstijlen samen tot een intensief geheel, dat op de band en plaat een label kleven onmogelijk is. Binnen een experimentele omkadering, die je als aanhoorder dus eerder tot rust brengt dan de trommelvliezen doen barsten, kunnen we stellen dat deze band een unieke ontdekking is binnen diezelfde donkere muziekstijlen. Want in tegenstelling tot wat meestal voorvalt, wordt je donkere hart eerder verwarmd en zak je weg in een soort gemoedsrust waaruit je nooit meer wil ontsnappen. Daarbij is die bedwelmende saxofoon wellicht het meest opvallend. Maar het is net die aanvulling met al even intens mooi muziekinstrumenten en een stem uit de donkerste hoek van de kamer, die zorgt voor een magie die je wegvoert naar een duistere sprookjeswereld, waar het dus eerder fijn vertoeven is.

Erik van Damme (90)

Subsound Records SSR 072

Tracklist: 1. Húmeda 2. My Distant Dream 3. La Llorona 4. Ask The Dust 5. Sperm And Tears 6. Látigo 7. Cold In My Veins