Tombs is een band afkomstig uit Brooklyn New York, opgericht in 2007 door muzikale duizendpoot Mike Hill (voordien actief in o.a. Versoma, Otis, Anodyne, King Generator) en valt hoewel niet in één vakje te stoppen toch voornamelijk te catalogeren als black metalband. Het mag duidelijk zijn dat er meerdere invloeden en stijlen doorsijpelen in het geluid van de band. Hill zelf noemt o.a. Neurosis, Leviathan, Darkthrone maar evengoed Bauhaus, Sisters of Mercy en Joy Division als voorbeelden. Na meerdere wissels in de line-up (Mike Hill is de enige constante) bestaat de band momenteel naast Hill uit Justin Spaeth (drums /electronics) Drew Murphy (bass / vocals) Matt Medieiros (guitar / vocals), alle drie lid van de death metalband Kalopsia. Volgens Hill is het eigenlijk voor het eerst in het bestaan van Tombs dat er een inbreng is van elk bandlid. Eerdere platen en zeker de vorige ‘The Grand Annihilation’ (uit 2017) waren veeleer soloalbums. Hill zelf meent dat de inbreng van de andere leden ervoor zorgt dat er een nieuwe energie door de band waait hetgeen er naar zijn gevoel toe bijdraagt dat ‘Monarchy Of Shadows’ het beste is wat de band tot nog toe heeft voortgebracht. Nu opperen bands doorgaans dat hun laatste werk het beste is wat ze ooit gemaakt hebben terwijl we zelf die mening niet perse delen. Dit gezegd zijnde, kunnen we niet anders dan vaststellen dat ‘Monarchy Of Shadows’ een absoluut meesterwerk is. De zes nummers staan garant voor iets meer dan een half uur aan puur muzikaal genot. Elke luisterbeurt lijkt het (mini)album nóg beter te worden. De enorme afwisseling zowel muzikaal als vocaal maakt dat je nieuwe elementen blijft ontdekken. Rauwe grunts worden afgewisseld met grafstem-achtige cleane zang. Zoals eerder aangehaald valt Tombs niet in één muzikaal vakje te duwen waardoor je het ene moment naar pure black metal zit te luisteren à la Darkthrone om het volgende moment eerder uit te komen bij gothic om dan later weer te neigen naar sludge. Keyboards maken het geluid nog voller zonder dat het ooit overdreven bombastisch dreigt te worden. Geopend wordt er met het titelnummer zelf, ‘Monarchy Of Shadows’. Het nummer duurt – fantastisch onheilspellende intro meegerekend – net geen acht minuten en laat meteen horen waar de band momenteel voor staat: snelle drums, black metal achtige gitaarriffs en wisselende stemmen doorspekt met een resem andere invloeden. Het is het favoriete nummer van Hill zelf omdat het een blauwdruk vormt van het actuele geluid van de band. Hoewel we geen zwak moment ervaren op deze schijf, kunnen we hem enkel bijtreden. ‘Once Falls The Guillotine’ en ‘Necro Alchemy’ drijven op snedige gitaarriffs en de immer beukende drums. ‘Man Behind The Sun’ begint even verschroeiend als de voorgaande nummers maar schakelt dan in één vloeiende beweging een versnelling lager met een diepe grafstem erbij. De overgang naar een meer sludge-achtige stijl vormt even een soort van rustpunt en is zowel verrassend als verfrissend. ‘The Dark Rift’ zet deze tendens nog heel even verder al is de zang hier van bij aanvang terug rauw. Na de eerdere rustige opening in dit nummer (wat heet rustig trouwens) gaat het gaspedaal nadien terug volledig tot het einde. Plots geven keyboards alweer een nieuwe wending zonder dat je het gevoel hebt dat het niet passend zijn, integendeel. ‘Path Of Totality’ sluit het geheel waardig af met snedige riffs en tempowisselingen. Een absolute aanrader voor al wie houdt van variatie en meerdere muziekstijlen.

K.H. (95)

Season Of Mist

Tracklist: 1. Monarchy Of Shadows 2. Once Falls The Guillotine 3. Necro Alchemy 4. Man Behind The Sun 5. The Dark Rift 6. Path Of Totality (Midnight Sun)