Het project Revolution Saints is ontsproten uit het brein van Frontiers’ President Serafino Perugino, die al jaren hoopte te kunnen werken aan een project waarbij Deen Castronovo de leadzanger zou zijn. Na eerder met alle drie de artiesten aan verschillende projecten op Frontiers te hebben gewerkt, was het voor Perugino een droom om drummer en vocalist Deen Castronovo (ex Journey, The Dead Daisies), bassist en vocalist Jack Blades (ex- Damn Yankees. Night Ranger) en gitarist Doug Aldrich (ex- Whitesnake, The Dead Daisies) samen aan boord te hebben. Doe daarbij nog Alessandro Del Vecchio op keys en achtergrondkoor, tevens producer, er zou voor minder een spontane glimlach op je gezicht verschijnen. Is het dan altijd subliem? Neen, dergelijke combinaties zorgen meestal voor teveel te hoge verwachtingen die zelden ingelost geraken. Als een van de weinige uitzonderingen moet je ongeveer bij Revolution Saints uitkomen want dat hebben ze met een vorig album bewezen. Of ik ook de komende drie kwartieren even van de wereld los ga weet ik niet, ik verwacht in elk geval erg veel van dit gezelschap. Een lopende start, dat is wat ‘When The Heatache Has Gone’ neemt. Het nummer gaat als een raket van start en voor je het weet zwieren de melodieuze noten links en recht van je. De warme vocalen van Deen Castronovo zijn subliem voor dit genre. Een opzwepend ritme pakt je bij de keel, een betere start is moeilijk denkbaar. Maar het gaat van hard naar harder, want de killertrack ‘Price We Pay’ doet daar nog een schepje bovenop. Als een underdog begint het nummer met een rustig ritme, maar eens het refrein eraan komt wordt met scherp geschoten. Met een Journey-achtige zangstijl kruipt dit monstertje tussen je oren. Het nummer kwam eerder uit als single: https://www.youtube.com/watch?v=5RH31vQW3JM. En als derde op rij staat het uptempo en enorm melodieuze ‘Rise’. De heren hebben hun start niet gemist, dat is alvast zeker. Het rustigere ‘Coming Home’ gaat terug meer richting AOR op, maar alweer een schot in de roos. En nog wat rustiger wordt het met ‘Closer’, die net teveel pit heeft om als klassieke ballad te worden gezien. Ook deze is als single op YouTube te vinden: https://www.youtube.com/watch?v=wEow-U92yTw. Het begin van ‘Higher’ liet me vermoeden dat het eerste “mindere” nummer eraan kwam maar eens het refrein losbarstte, moest ik mijn woorden terugnemen. Met een progressief middenstukje weet dit nummer alweer de aandacht te trekken. Met veel Journey gevoel is ‘Talk To Me’ een subliem nummer dat “catchy as hell” is en je de rest van de dag bijblijft. Met gastvocalist Lunakaire wordt dit een pareltje. Luister en kijk zelf maar naar de video: https://www.youtube.com/watch?v=ivb0JyjHBnY. ‘It’s Not The End (It’s Just The Beginning)’ begint met een ingetogen stukje piano, maar bloeit volledig open naar een ritmisch arrangement waar de Del Vecchio’s toetsen een leidende draad vormen. Na de twee goede nummers ‘Million Miles’ en ‘Win Or Lose’ volgt de ballad ‘Eyes Of A Child’, die het album in stijl en rust afsluit. Ik val met dit album vaak in herhaling, maar er staan zoveel knallers op dat het wellicht nu al de beste van 2020 kan worden. Staat er nu geen enkel minder nummer op? Ik vrees van niet en dat gezegd zijnde, zijn diegenen die het album links laten liggen gewaarschuwd. Zoals hun zelf getitelde debuut ‘Revolution Saints’ van 2015 en de opvolger ‘Light In The Dark’ van 2017 is dit terug een mijlpaal in de melodieuze rock.

Rocking Klingon (94)

Frontiers Records FRCD 1011

Tracklist: 1. When The Heartache Has Gone 2. Price We Pay 3. Rise 4. Coming Home 5. Closer 6. Higher 7. Talk To Me 8. It’s Not The End (It’s Just The Beginning) 9. Million Miles 10. Win Or Lose 11. Eyes Of A Child