Dyscordia, support: Shocker, Chalice – 18/01/2020 – De Kreun, Kortrijk.

Op 18 januari mocht De Kreun zich klaarmaken om wat groot volk te ontvangen uit onze West-Vlaamse metalscene. De meerderheid van de aanwezigen waren afgezakt voor de release van het derde album van Dyscordia: ‘Delete/Rewrite’. Dyscordia werd vooraf gegaan door een minder bekende opener, Shocker, en een band die ondertussen live al zeker zijn strepen verdiende: Chalice. Stipt om 19u gingen de deuren van De Kreun open. En er druppelde toch al wat volk door naar de concertzaal om kennis te maken met Shocker. Deze toch wat nieuwere band, kwam met een verrassend eighties’s synth-geluid de buhne op. Hier en daar in het publiek wat verwarde blikken, tot de groovy baslijn erbij kwam en de rock en roll duidelijk werd. Shocker omschrijft zichzelf als een band die weigert om zichzelf te plaatsen in één genre. En dat lukt hen feilloos, met de overgang van groovy baslijnen over orgelspel en variatie in melodieën. Ik krijg soms ook een psychedelica vibe. Voor mij persoonlijk, dit alles, een perfect geslaagde combinatie. In het begin van de set was de bas een beetje overheersend. Maar na twee nummers was dit ook dik in orde, en konden deze getalenteerde gasten al wat rekenen op bijval uit het publiek. De heldere stem van hun vocalist houdt alles samen, ook in de stukken waar er hoge noten worden gezongen. Hun laatste nummer kon heel goed doorgaan voor een nummer uit een Van Halen-plaat. De verraste blikken in het begin werden blikken van een publiek dat aangenaam verrast was.

Shocker verliet het podium om plaats te maken voor het meer bekende Chalice. Deze mannen hebben een super live reputatie, dus ik keek er naar uit om hen nog eens aan het werk te zien. De onheilspellende en iets dreigende intro zorgt er voor dat je meteen van het iets “swingender” Shocker, meteen mee bent met het rauwere Chalice. Je aandacht wordt getrokken door het op podium verschijnen van hun vocalist, met zak over het hoofd en bijl in de hand. Tegen dit moment was er ook al wat meer volk in de zaal. Veel energie op het podium. Rauwe muziek maar toch met veel ritme. Ikzelf heb het altijd moeilijk om echt stil te blijven staan als Chalice speelt. Van begin tot einde is er geen noot verkeerd, nergens iets te veel, of te weinig. Snelle riffs moeiteloos afgewisseld met dreunend gitaarspel en het rumritme is subliem. We mochten kennis maken met wat nieuw materiaal. Rauw geluid dat goed gepaard gaat met de rauwe thema’s die ze aanbrengen in hun songteksten. Het publiek zag dat het goed was, maar was naar mijn mening nog altijd niet honderd procent mee. Aan de mannen van Chalice zal het niet gelegen hebben, want we kregen terug een “top” performance.

Als laatste kwam dan uiteindelijk Dyscordia het podium op, de hoofdact én dé reden van dit feestje in De Kreun. Zij kwamen met trots hun derde plaat voorstellen voor een ondertussen heel talrijk publiek. De Kreun zat tot de nok gevuld met fans. Vanaf de eerste grunt zat het publiek op hun hand. Ze openden met een song van hun nieuwe plaat, de titelsong dan nog: ‘Delete/Rewrite’. ‘This House’ volgde in de setlist. Vol, melodieus geluid en een heel mooie symbiose tussen zang en grunt. Jammer was wel, dat je de brenger van die grunts helemaal niet zag door de rookpluimen die voor het podium ontstoken werden. Dit is puur visueel een minpuntje, maar stoorde volgens mij nog wat mensen in de zaal, naar aanleiding van reacties in het publiek. Tien jaar staan deze gasten al op de planken, en dat kan je zien aan de manier waarop ze ingespeeld zijn op elkaar. Hun vocalist Piet vertelde aan het publiek dat het maken van deze derde plaat niet zo’n gemakkelijke bevalling was. Er moest een “retraite” in de Ardennen aan te pas komen in een “sjieke villa” om ze geschreven te krijgen. Maar het is hen toch maar weer gelukt. Dyscordia’s set was af. Tot in de puntjes gewoon af. Hun fans hebben reden om trots te zijn op wat ze doen. Het is leuk te zien dat, zelfs al is de plaat relatief nieuw, hun fans nu al meezingen. Ik zou zeggen, Dyscordia, nog tien jaar erbij!

Met dank aan Mike de Coene.

Tekst: Nathalie Coppens.

Foto’s: Bianca Lootens.