Gestart door gitarist Roland Grapow en bassist Mario Lochert in 2013, is deze melodieuze metalband al aan zijn vijfde album toe. Hun debuutalbum, ‘As Daylight Breaks’, in 2015 zorgde een jaar later voor hun eerste headliner tour. De huidige line-up is intussen gewijzigd naar zanger Urban Breed, gitarist Dominik Sebastian, bassist Mario Lochert en drummer Ramy Ali. Na ‘Magic’, een conceptalbum over het verhaal van de mysterieuze Mr. Nightmist, een heks en veel magie, vertelt ‘Suite 226’ dit keer ook een compleet verhaal over een geestelijk verwarde man die wordt gemarteld tussen zijn eigen droomwereld, de realiteit en het kwaad. In het echte leven wordt de hoofdpersoon al vele jaren gevangen gehouden in de sombere cel met nummer 226. De onmenselijke toestand van de verrotte psychiatrie heeft hem tot totale afleiding gedreven. In zijn verbeelding is hij de machtige koning die in zijn kasteel het bevel voert over een onoverwinnelijk leger. Hij wordt nog steeds in de maalstroom van de waanzin meegesleurd, zijn leven wordt een rit door het vagevuur, begeleid door demonen, angstaanvallen en paranoia. En dan nu de nummers zelf. ‘Let Me Go’ kent een strak ritme met een dominerende riff, die met theatrale vocalen ondersteund wordt. Het lijkt een freakshow die van start gaat, maar eens het refrein eraan komt, gaat het er een pak melodieuzer aan toe. Onder een wervelwind van drum en bas ratelt het nummer zich genadeloos verder. De opvolger ‘When The Stars Are Right’ is de single waarmee het album aangekondigd werd. Opnieuw een snedige riff die het ritme van de dubbele basdrum weet te domineren. Urban’s vocalen doen mij enerzijds denken aan Klaus Meine, anderzijds aan Steve Lee. In de videoclip zien we de schizofrene wereld van een man in de psychiatrie. Ritmewissels zijn schering en inslag in ‘Solitude Étude’. Let op de baslijnen van Mario Lochert en het fantastische drumwerk van Ramy Ali en je zal begrijpen wat ik bedoel. De mannen weten het tempo van het ganse lied te bepalen. De melodie is de tweede leidraad, die de snarenplukker samen met de knappe vocale lijnen van Urban voor hun rekening nemen. ‘Fate Of All Humanity’ heeft een gestaag ritme en met een melodieuze ondertoon bolt het verdomd lekker je oren binnen. De Oosterse ondertoon en het progressievere karakter van ‘Castiel’ weten mij minder te bekoren, alhoewel Urban net enkele keren de hogere regionen opzoekt. Er zit ook vrij weinig variatie in dit, op het slotnummer na, langste nummer van het album. Je voelt het branden bij ‘Heaven Shall Burn’ en ook ‘Way Back Home’ zorgt voor een ferme brok positieve energie, die met veel melodie rechtstreeks in je aderen geïnjecteerd wordt. In schril contrast staat het onrustige en haastige ‘We Still Stand Tall’, dat op een waaier van keys uptempo het ganse nummer het strakke ritme weet te behouden. Gitarist Dominik Sebastian gaat een vurig duel met Ramy Ali aan en beide heren geven geen duimbreed toe. Wat een zalig nummer. Het lijkt wel de kalmte na de storm, want tijdens de ballad ‘Come Home’ lijkt het alsof de wereld even stil staat. Het slotnummer ‘Suite 226’ is de kers op de taart. De sfeervol startende intro wordt door een scheurende gitaarriff onderbroken. Geleidelijk komt het nummer op gang dat een evenwicht weet te vinden tussen enerzijds het feit dat je zeker niet wil in ‘Suite 226’ zijn en anderzijds voldoende mysterie weet te bewaren om geprikkeld te blijven. Het rustige stuk halverwege is puur genieten en terwijl je in de geschifte droomwereld wegzinkt, voel je de kracht terug toenemen. De psychedelische ondertoon wordt door de dartelende keys flink onderstreept. Urban heeft de touwtjes goed in handen. In tegenstelling tot ‘Mirrorworld’ en ‘Magic’, die meer richting hardrock gingen, klinkt dit nieuwe album meer metal door het snedig gitaarwerk. Waar ligt de grens van de fictie en de werkelijkheid? Luister naar de stemmen in je hoofd en je zult duidelijkheid krijgen. Of net niet. Misschien komt het wel tijdens hun tournee eind januari en februari. Een ding is zeker, Serious Black heeft een tijd op zich laten wachten, maar pareltjes zoals ‘When The Stars Are Right’, ‘We Still Stand Tall’, ‘Fate Of All Humanity’ en ‘Suite 226’ zorgen dat de balans meer dan duidelijk positief doorweegt en geven aan dat wachten meer dan de moeite waard was.

Rocking Klingon (85)

AFM Records

Tracklist: 1. Let Me Go 2. When The Stars Are Right 3. Solitude Étude 4. Fate Of All Humanity 5. Castiel 6. Heaven Shall Burn 7. Way Back Home 8. We Still Stand Tall 9. Come Home 10. Suite 226