Je zal maar fan zijn van The Warriors, de hardcore band uit Californië. Geen enkel album van de heren heeft dezelfde sound en dat zorgt dat de fanbasis van het vijftal zelden stabiel blijft. Zelf kwamen we in contact met de band ten tijde van hun derde album ‘Genuine Sense Of Outrage’ uit 2007 waarop de band ons aftroefde met metallic hardcore waarin af en toe wel nog wat andere invloeden de kop opstaken en grote namen als Lou Koller (Sick Of It All), Andrew Neufeld (Comeback Kid) en niemand minder dan Lemmy Kilmister (ehm.. Mötorhead, duh!) een gastbijdrage leverden. Opvolger ‘See How You Are’ (2011) ging echter ongemerkt aan ons voorbij. Daarna viel een overdonderende stilte, enkel gebroken door het gebruik van een van hun nummers in Daredevil op Netflix en in de computerspelletjes Far Cry 5 en Steep. Eigenlijk is vergelijken bij deze band gezien de veranderende aard van het beestje ook nogal overbodig. Laten we daarom onze focus enkel op het nieuwe album, ‘Monomyth’, richten. Er zit toch wel bijna een decennium tussen releases dus sowieso kon de band niet de draad oppikken waar ze hem het laatst gelaten hebben. Opener ‘All Life Is One’ opent enkel met de vocalen, waarna geleidelijk de drums, gitaren en elektronische invloeden hun intrede doen. Het deed ons eigenlijk wel wat denken aan een Haka (u weet wel, zo’n ceremoniële dans van de Maori’s). Daarna begint ‘The Painful Truth’. Wat ons opvalt is hoezeer de productie een invloed heeft op dit nummer. Op het einde hoor je trouwens gastvocalen van Winston McCall (Parkway Drive). ‘Iron Mind’ is dan weer een meer organisch nummer waar hardcore en metal elkaar vinden, compleet met moshstukken en gangvocalen. Ideaal voer voor een circlepit lijkt ons. ‘Yu’ukwep Nukagüd (Death Dancer)’ is dan een in onze mening nutteloos tussenstukje met wat geritsel van bladeren en gehijg, overslaan die handel. ‘Death Ritual’ barst dan weer los als een stoer hardcore nummer met melodische gitaarlijnen erdoorheen gemengd. Hierop krijgen we trouwens ook Nate Rebolledo, vocalist van Xibalba, en Armand Tambouris, gitaarspeler bij Night Demon, te horen. ‘Hutch’ is weerom een tussenstukje (voicemail deze maal), waar met wat subtiele synthwave invloeden overgegaan wordt naar ‘Within, Without’. Met wat vocale hooks, occasionele gangvocalen, interessante riffs, maar simpele ritmesectie weet men het geheel boeiend te houden. Op ‘Fountain Of Euth’ valt onze mond dan open. Elektronische beats, lijzige gezongen vocalen. De screams nemen het gauw over en ook de gitaren vallen in, de beats blijven echter. We zien onszelf niet als een purist, maar we hadden er toch wel wat moeite mee. Ah, iedere zeug zijn meug, zeker? ‘Tavi Üüs Yukwenaak (The Sun is Dying)’ is dan weer het laatste chaotische stuk van ‘Fountain Of Euth’ die kennelijk verdiende om een aparte song te zijn. We zijn niet echt mee met die gedachtegang, moeten we toegeven. Over naar ‘Burn From The Lion’, waar we weerom korte, krachtige riffs krijgen afgewisseld met een slepend, log refrein. ‘Beyond The Human Dimension’ is dan weer een door monoloog gedreven tussenstukje op een bedje van beats. Laten we eerlijk zijn, drie is naar onze normen teveel, en nu doen we vriendelijk en rekenen we ‘Tavi Üüs Yukwenaak (The Sun is Dying)’ daar eventjes niet bij. ‘Last SOS’ is de laatste song op dit album en begint ingetogen met enkel vocalen, piano en drums waarna het losbarst wanneer de gitaren hen vervoegen en zanger Marshall Lichtenwaldt zijn demonen weer mag uitschreeuwen. Naast piano horen we ook nog een ander onorthodox (voor hardcore normen) instrument, eerder Midden-Oosters van oorsprong. Trieste Pianotonen sluiten het album weemoedig af. Om eerlijk te zijn is ‘Monomyth’ een album die ons in tweestrijd doet begeven. Nummers als ‘Last SOS’, ‘Within, Without’ en ‘Iron Mind’ zijn heerlijke nummers, terwijl ‘The Painful Truth’ zich wat te veel aan effecten vergrijpt, ‘Fountain Of Euth’ voor ons wat teveel vreemde elementen in zich meedraagt en drie tussenstukken op een album van twaalf nummers teveel is. Nogal een onevenwichtige zaak natuurlijk, een euvel die hopelijk in de toekomst uitkomst krijgt. Persoonlijk hoop ik op een wat meer organische sound voor het vervolg, maar The Warriors, die kun je nooit voorspellen.

Levi De Luycker (67)

Pure Noise Records

Tracklist: 1. All Life Is One 2. The Painful Truth 3. Iron Mind 4. Yu’ukwep Nukagüd (Death Dancer) 5. Death Ritual 6. Hutch 7. Within, Without 8. Fountain Of Euth 9. Tavi Üüs Yukwenaak (The Sun is Dying) 10. Burn From The Lion 11. Beyond The Human Dimension 12. Last SOS