Fans van post black metal hebben op zijn minst al gehoord van het Oostenrijkse kanon Harakiri For The Sky. Rondom deze band circuleren echter nog een handvol zijprojecten die onterecht in de schaduw van M.S.’s meesterwerken blijven sluimeren. Gitarist Marrok heeft zijn Anomalie, maar ook de immer verlegen doch gepassioneerde vocalist J.J. heeft zijn eigen soloproject: Karg, waar hij, meer nog dan in HFTS, zijn zwarte gal spuwt en depressieve gedachten op de wereld loslaat. Meer nog, het nieuwe, zevende album ‘Traktat’ is zijn meest persoonlijke, diepgravende geesteskind tot dusver, een emotioneel sluitstuk van de trilogie die met ‘Weltenasche’ en ‘Dornenvogel’ werd aangevat. Negen zinderende tracks, goed voor een dik uur en een kwartier, brengen je in een koortsachtige roes. De sfeer blijft aan je plakken, hoe zonnig het buiten ook is of hoe happy je je ook voelt. J.J. verstaat als geen ander de kunst om emoties te veruitwendigen, om de luisteraar ermee te infecteren als een terminale kanker: de melancholie in ‘Irgendjemand Wartet Immer’, de woedende frustratie in ‘Jahr Ohne Sonne’, de verslagen berusting in ‘Alaska’… Waar ‘Love Exchange Failure’ van White Ward borderline op muziek is, is dit ‘Traktat’ manische depressie. Veilig verscholen achter de wervelwind van hoog melancholisch gitaargeshred, versterken frêle instrumenten als piano en viool voorzichtig de weemoed. In dat opzicht, en ook dankzij de soms poppy ritmes zullen ook fans van Vampillia en Amesoeurs dit album zeker smaken. Shoegaze en post rock zijn dan ook nooit ver weg, bijvoorbeeld op tracks als ‘Stolperkenotaphe’ en ‘Grabcholerik’. Een groot minpunt aan dit album – en aan Karg in het algemeen – is dat eens je één nummer gehoord hebt, je wel even zoet bent. De tracks zijn allemaal heel kwaliteitsvol, maar veel variatie is er onderling niet in de grote klaagzang die Karg is. ‘Abgrunddialektik’ bevat een heerlijk sinister dissonant stukje, maar tegen dat je zover bent geraakt dwalen je gedachten al af. Terwijl het nummer op zich wel een best gevarieerd nummer is en een goede steekkaart voor waar Karg voor staat. Ook het einde van ‘Grabcholerik’ bevat een verrassend melodieus moment, een heel mooi sluitstuk. In dat opzicht is het een beetje jammer dat er per se nog een generisch nummer als ‘Tod Wo Bleibt Dein Frieden’ op moest volgen.

Sam Bruynooghe (75)

Art Of Propaganda

Tracklist: 1. Irgendjemand Wartet Immer 2. Jahr Ohne Sonne 3. Stolperkenotaphe 4. Alaska 5. Abgrunddialektik 6. Alles Was Wir Geben Mussten 7. Grabcholerik 8. Tod Wo Bleibt Dein Frieden