Het duo zanger Bob Catley en gitarist Tony Clarkin hebben sinds de start van hun band Magnum in 1972 menigmaal geschiedenis geschreven. Nagenoeg twintig studioalbums, tien compilatie albums en tien live albums verder weet het duo gelukkig nog altijd niet van ophouden. Alhoewel de line-up wat wijzigde in de loop der jaren, bleef Tony al die tijd aan het roer wat betreft nummers schrijven en productie van de albums. Tony heeft er zo zijn eigen werkmethode voor. Van zodra een album afgewerkt is, begint hij, al sedert het prille begin van de band, met nieuwe ideeën te verzamelen. Dat deze methode werkt bewijst hij samen met Bob in een nieuw studioalbum. Hiervoor lieten beide heren zich muzikaal omringen met Rick Benton op keyboard, Lee Morris op drum en recentelijk ook Dennis Ward (Unisonic, Pink Cream 69) op basgitaar en achtergrond zang. Het album begint met het rustige maar sfeervolle ‘Where Are You Eden?’, maar met een Catley op volle kracht. Qua stem kan de man het nog allemaal brengen, al hoor je de laatste albums wel een evolutie die de inmiddels tweeënzeventig jarige zanger doorstaan heeft. De vocalen klinken hedendaags een stuk ruwer en krachtiger. In de topjaren van Magnum was de man halverwege zijn leeftijd van vandaag. Het groovy ‘You Can’t Run Faster Than Bullets‘ kent ondanks een traag ritme veel kracht en een overtuigende vocalist meet zich menigmaal met de rest van de band. Tony Clarkin weet de outro van een gitaarsolo te verfraaien. Vergeet het maar dat de heren oude knarren op hun terugweg zijn. In ‘Madman Or Messiah’ bewijzen ze dit met door een stevig ritme. De diverse breaks en herpakkingen geven adem aan het nummer, dat gaat over het fenomeen van zelfverklaarde verlossers. Clarkin verklaart: “Dit soort goeroes moet je met veel voorzichtigheid benaderen, want in werkelijkheid nemen ze hun volgelingen mee in hun illusies en in het ergste geval mondt dit uit tot moordpartijen, zoals het geval van Charles Manson in de late jaren ’60 laat zien.” Het keyboard gedreven ‘The Archway Of Tears’ kent ook dat typische Magnum geluid. Deze midtempo rocker is daardoor een opvallend goed nummer. In ‘Not Forgiven’ is Tony Clarkin ook sterk aanwezig met een dominerend gitaargeluid. Als halverwege het ritme progressiever en vooral dreigender wordt, is de toevoeging van keyboard een extra pluspunt. Eens het ritme terug op gang komt, schiet de snarenplukker terug met scherp. Een sterk en dynamisch nummer dat de kracht van het schrijven onderstreept. ‘The Serpent Rings‘ start onder het krakende dreunen van donder. Op een gezapig ritme vertelt Bob zijn verhaal. De feeërieke break laat je even van het aardse ontsnappen, maar een virtuoze gitaarsolo zet ons terug met beide voetjes op de grond. Een stuk intenser start ‘House Of Kings’ met de krachtige vocalen als rode draad, maar het nummer breekt halverwege. Een keyboard intermezzo vult de plotse leegte mooi op, tot Bob het nummer terug op gang trekt. Tony zorgt dan weer voor een schurende gitaarsolo op het einde. Na enkele rustigere momenten in ‘The Great Unknown’ krijgen we ‘Man’, waar de nieuwe aanwinst bassist Dennis Ward hoorbaar is. De man vervangt Al Barrow, die te vaak organisatorische problemen had sinds hij en zijn vrouw in 2016 naar de USA emigreerden. Al vervoegde de band in 2001 toen hij deel uitmaakte van Hard Rain, het soloproject van Bob Catley toen Magnum even on hold stond. Opnieuw een sceptisch nummer met een diepere boodschap, want het gaat over het menselijk gedrag ten opzichte van de aarde. Veel van wat de mensheid met de planeet doet is gebaseerd op hebzucht en onverzadigbaarheid. We vernietigen de natuur alleen maar om nog meer winst te maken. De negatieve gevolgen van die houding zien we nu duidelijker dan ooit tevoren. Opnieuw wat rustiger met ‘The Last One On Earth’. Zoals een vuur flakkert ‘Crimson On The White Sand’ nu en dan op, gevolgd door ingetogen momenten. Magnum heeft zijn naam niet gestolen. In een elftal nummers weten de heren terug te overtuigen. Meer dan een uur zijn de typische Magnum ingrediënten aanwezig en met een concept waar rock en het betere schrijverstalent hand in hand gaan. De nummers zijn vaak op de vocalen van Bob geschreven en worden hierbij door gitaar en keyboard mooi bijgestaan. Persoonlijk vind ik hun werk uit de jaren tachtig nog altijd het beste wat ze gemaakt hebben, maar dit album komt toch vrij dicht in de buurt. Dit jaar volgt nog een vrij intensieve tour doorheen Europa van halverwege maart tot halverwege mei. Ze beloven om een handvol nummers uit dit nieuwe album te brengen, samen met de klassieke hits. Deze tour is grotendeels als headliner, enkel de laatste weken van april is de band support van Gotthard. Iets wat in 1992, toen ik als fan van Magnum, andersom gekend heb.

Rocking Klingon (90)

Steamhammer / SPV

Tracklist: 1. Where Are You Eden? 2. You Can’t Run Faster Than Bullets 3. Madman Or Messiah 4. The Archway Of Tears 5. Not Forgiven 6. The Serpent Rings 7. House Of Kings 8. The Great Unknown 9. Man 10. The Last One On Earth 11. Crimson On The White Sand