Sonata Arctica, supports, Temple Balls, Edge Of Paradise – 07/12/2019 – Cultuurcentrum De Leest, Izegem.

De West-Vlaamse streek is sedert enkele jaartjes vrij actief als het op metal optredens en festivals gaat. Zo wordt de kans alsmaar groter dat er op hetzelfde moment, weliswaar op diverse locaties, bands optreden. Zo is het ook vorige zaterdag geweest, toen slechts op een kleine tien kilometer van dit optreden het hardrock- en metalfestival Blast From The Past Festival doorging, die door enkele andere collega’s van MUSIKA bezocht werd. Zo moet je soms keuzes maken en mijn keuze viel op het trio Temple Balls, Edge Of Paradise en Sonata Arctica, die aan een Europese tour bezig zijn.

Om stipt 19u beginnen de jonge heren van Temple Balls. Deze vlotte gasten zijn ook afkomstig van het Finse noorden. Alhoewel er dus een groot festival dichtbij aan de gang was, waren toch een 150 tal liefhebbers afgezakt. Met heel veel goesting begon de band aan een setlist van een aantal energieke nummers. OK, het zijn jonge gasten die nog maar in 2016 gestart zijn. Ze bruisen van energie, maar je moet het ook kunnen vertellen aan een publiek en dat lukt hen fantastisch. Het geheel klinkt opvallend goed en alhoewel ik de band niet kende, zong ik vaak mee en dat zal wellicht door de vlotte interacties tussen zanger Arde Teronen en zijn publiek zijn. Ook op het podium gebeurt er veel, wat altijd goed is voor een opener van de avond. De heren hebben die lijst gekozen uit hun twee eerder uitgekomen albums en ik moet toegeven dat ze me nieuwsgierig gemaakt hebben.

Na een erg korte changeover was het de beurt aan het Amerikaanse Edge Of Paradise. De erg indrukwekkende en knappe verschijning van zangeres Margarita Monet met er erg lange rode haren is natuurlijk altijd leuk meegenomen als fotograaf, zeker omdat ze vrij groot en slank is en die lengte nog eens met extra hakken wist te onderstrepen. Maar muzikaal stond deze band toch vrij contrastered te spelen ten opzichte van zijn voorganger. Begrijp me niet verkeerd, hun industrial hard rock / space metal is muzikaal erg goed maar sprak mij minder aan wegens te groot verschil. Ook de soms wat kinderlijke bindteksten of het soms ontbreken hieraan deed me soms wat wenkbrauwen fronsen. Nummers hadden een meer poppy en progressieve touch en alhoewel Margarita haar best deed, werd ik niet zoals bij de eerste band bij mijn keel gegrepen. Misschien is het de soms neerslachtige, psychedelische ondertoon in de nummers die me minder lagen, ik zou het niet weten. Maar het klonk best goed en ik werd wel overtuigd van de kwaliteiten van de band. Zowel bassist als gitarist hadden zelfs een extra snaartje op hun instrument gezet. Afsluiten deden ze met het uitdagend gezongen ‘In A Dream’, een nummer dat al tien jaar geleden geschreven werd.

Maar het hoogtepunt lag voor mij toch duidelijk op Sonata Arctica, die iets na 21u00 op het podium kwamen met een lange intro. De nieuwere nummers werden met oudere nummers afgewisseld en het bleek dat de band er vrij veel goesting in had. Naar mijn mening speelden ze beter dan hun passage op Graspop, waar ik ook onder de indruk was. Ze hebben intussen ook een nieuw album waardoor de setlist ook anders werd. Twintig jaar ervaring bleek zijn vruchten af te werpen op het podium. Er lag een goede vaart in de nummers en ook tussen de nummers viel het eigenlijk nooit stil, al was er vrij veel variatie. Ook hier keken de heren niet op een snaartje min of meer, vijf op de bas en zeven op de gitaar. Zelfs de minder goed gekende nummers wisten een intussen talrijk opgekomen publiek goed te boeien, maar toen de gekende eraan kwamen, zagen we toch duidelijk meer interactie en beweging. Grappig was, toen zanger Tony Kakko vroeg of er al iemand in Finland geweest was en ze toen het noorderlicht gezien hadden? Hmm, neen zeker? Wel, dan moeten jullie maar eens terugkomen zei hij dan, zoals wij hier in België voor het bier doen. Kakko’s stem was alweer perfect. Dat kwam onder meer duidelijk aan bod toen het intiemere ‘Tallulah’ ingezet werd. Ook een bass-solo, die in een gitaarsolo uitmondde, ontbrak niet. De professionaliteit van de band bleek onder meer uit de bedanking die ze naar het publiek gaven, om naar het live-optreden te komen met echte mensen, echte muziek en echte gevoelens zoals Tony het omschreef. Ze verdwenen even van het podium maar kwamen met een drietal nummers terug. Ze bedankten ook “Izegem”, voor het bier, maar vooral met het nummer ‘Life’ voor het “leven” dat we kregen, onder andere met het typische ‘Vodka’-nummer nadat Tony vroeg “Is there someting you need?”.

Nog wat nababbelen met enkele vrienden beseften we toch dat we de laatste waren die de zaal verlieten … Het is een duidelijk teken dat het een geslaagde avond was.

Met dank aan Markus Wosgien (Nuclear Blast).

Tekst en foto’s: Andy Maelstaf.