Mass Deathtruction Festival – 07/12/2019 – Salle De La Sucrerie, Waver.

Na de zo goed als wekelijkse boodschappen te hebben gedaan was het tijd om richting Waver te rijden voor de vierde editie van Mass Deathtruction Festival. Pas dan besefte ik dat ik de eerste band niet zou halen. Het mooie La Sucrerie mocht een heel pak metalfanaten verwelkomen, al kon het bordje met “sold out” niet worden opgehangen. Er waren ook dit weekend weer een heel pak evenementen die om aandacht schreeuwden en dan is het logisch dat je hartverscheurende keuzes moet maken.

Ik hoorde nog net de laatste klanken van Demenzia Mortis wegsterven toen ik de zaal binnen stapte. Van een aantal aanwezigen hoorde ik dat ik niet veel had gemist. Demenzia Mortis komt uit de buurt van Mons en zorgt voor blackend death metal. Exuviated dan maar. Dit death metal gezelschap gaf er een ferme lap op. Tijdens hun iets meer dan een half uur durende set, die barstte van kracht, energie, gedrevenheid en agressie, maakte men ook bekend dat dit de laatste show was voor gitarist Renaut Van Oeyen. Voor mij de eerste band van de dag, maar heel zeker niet de minste.

*Foto’s: Exuviated / Sublime Cadaveric Decomposition / Au Champs Des Morts*

Na Exuviated was het de buurt aan de eerste buitenlandse band: Het Franse Sublime Cadaveric Decomposition zorgt voor een mix van grindcore en death metal die me persoonlijk maar weinig echt raakt. De nummers klinken in mijn oren nogal vlak, maar een deel van het publiek smaakt dit wel. Ook uit Frankrijk afkomstig is Au Champ Des Morts. Dit gezelschap drukt zich muzikaal uit aan de hand van black metal. En alhoewel ik dit meer apprecieer raken ook deze Fransen raken me niet echt. En natuurlijk hebben beide bands hun aanhang en hun recht op bestaan, toch hebben beide bands nog heel wat werk voor de boeg, willen ze doorstoten naar een hogere klasse, om het in voetbaltermen uit te drukken

Ik had het eigenlijk vooraf al voorspeld: het erg strakke uur schema zou men niet kunnen handhaven en het Belgische Aktarum startte al wat later dan eerst voorzien. Aktarum staat voor een aanstekelijke mix van black metal, folk metal en power metal die ze zelf omschrijven als “troll metal”. Ik zag de band al een paar keer tijdens live concerten en het valt me op dat de band telkens een stukje groeit. Vooral de wisselwerking tussen verschillende vocalisten valt in mijn smaak, terwijl de band voor een opzwepende set zorgt. Ook het publiek, dat ondertussen sterk is aangegroeid, gaat massaal uit de bol. De eerste crowdsurfers worden opgemerkt en er ontstaat met gemak een moshpitje.

*Foto’s: Aktarum / Hamferð*

Het contrast met Hamferð, een mooi in maatpakken gestoken zestal uit Faroër Eilanden, drukt zich immers uit aan de hand van doom waarin je wat elementen van black metal en death metal in kan ontdekken. De heren zorgden voor een heel knappe set, al zag je dat een deel van het publiek het niet zo had begrepen op de doom van de heren, die niet echt schatplichtig is aan bijvoorbeeld Black Sabbath. Hamferð bouwt immers stevige en strakke stukken in hun vrij energiek gebrachte set doom. Een band die ik zeker nog eens terug wil zien.

De mix van black metal en death metal van het Poolse Azarath was ook een stevig schot in de roos. De heren hebben nog niet de grote naamsbekendheid als bijvoorbeeld Behemoth en / of Vader, maar moeten op muzikaal vlak niet echt veel onderdoen. Azarath zorgde, naar mijn smaak althans, voor een heel stevige en gedreven set waar de energie, kracht en agressie zo van af druipt. En ja, de nummers hebben nog niet echt de impact van die genoemde grootheden, maar ik ben er van overtuigd dat het viertal hier een pak nieuwe fans heeft gemaakt. Meteen een derde hoogtepunt op rij en we zijn nog maar net over halfweg de affiche aangekomen.

*Foto’s: Azarath / Severe Torture*

Minder beklijvend of intens, was dan weer de set van het Nederlandse death metal gezelschap Severe Torture. De sound van de band is nogal schatplichtig aan die van het Amerikaanse Cannibal Corpse zonder dat dit een klakkeloze kopie is. Ook staat dit Nederlandse gezelschap nog bijlange na zo hoog niet op de internationale muziek ladder. En alhoewel een heel pak van de aanwezigen dit naar waarde weten schatten, valt dit veel minder in mijn persoonlijke smaak zodat ik het hier moet hebben over “goed, maar het mag iets meer zijn”.

Met Borknagar kwam de eerste “grote naam” eraan, een band waar ondergetekende alvast reikhalzend naar uit keek. Borknagar is afkomstig uit Noorwegen en kiest voor een mix van black metal, folk metal en Viking metal die ze mooi doorspekken met progressieve elementen. Zelf zijn we al een tijdje lyrisch over het studiowerk van deze band en een collega bij MUSIKA was meer dan aangenaam verrast door het meest recente studio-album (‘True North’ (voor zijn bespreking zie onze rubriek “CD Review”)). En de heren ontgoochelden dan ook geen seconde. Een wervelende set met alles erop en eraan waar we vooraf op hadden gehoopt. Het uur dat Borknagar toebedeeld kreeg, was dan ook in een wip voorbij en ik zag niets dan glunderende gezichten na afloop van deze intrigerende en intense set.

*Foto’s: Borknagar / Mgla*

Het Poolse Mgla lijkt aan een inhaalbeweging bezig. De band was een tijdlang maar zelden te zien op podia in de buurt, maar daar is nu een pak verandering in gekomen. Noch steeds zorgt het gezelschap zijn intense black metal terwijl de heren hun gezichten verbergen achter zwarte doeken. Een krachtige en intense set was dit keer ons deel, maar eigenlijk had ik zelf niets minder verwacht. Veel interactie met het publiek is er niet, maar de muziek spreekt voor zich en de fans vinden het allemaal best in orde zo.

Met het Finse Moonsorrow zijn we al bijna bij het einde van deze editie van Mass Deathtruction Festival. We werden meegevoerd op een intense en beklijvende reis doorheen het muzikale spectrum dat de band uittekent: een mix van black metal, folk metal en pagan metal. Moonsorrow zorgt zo voor een heel gedreven en energiek klinkende set waarin kracht, melodie, energie en gedrevenheid in gelijke delen door de speakers wordt gebeukt. Net als bij Borknagar zie je dan ook niets dan glunderende gezichten en is de ongeveer een uur durende set veel te snel voorbij gegaan.

*Foto’s: Moonsorrow / Dark Funeral*

Ik was dan ook uiterst benieuwd of afsluiter Dark Funeral nog beter zou doen Moonsorrow. Maar kijk, na een tijdlang wachten werden de gordijnen opzij geschoven en gingen de poorten van de hel meteen open voor de intense en beklijvende set van deze Zweedse black metal band die voor de gelegenheid niet op een vuurtje en / of rookwolk minder keken. Het zorgt natuurlijk voor extra mooi visueel spektakel en de fans gingen dan ook meteen uit de bol. Maar ook op muzikaal vlak was hier weinig of niets op aan te merken. Dark Funeral bewijst dat er eigenlijk nog geen spatje sleet zit op hun visie van black metal. Het vijftal, met als enige origineel lid gitarist Lord Ahriman aan het roer, zorgt voor een intens beklijvend en machtig spektakel waar krachtige en donkere black metal klanken perfect samensmelten met een pak pyro’s. Meteen een schitterende afsluiter van een mooi festival die een stuk langer uitliep dan oorspronkelijk ingecalculeerd.

Ik kan dan ook besluiten dat de vier toppers op de affiche van Mass Deathtruction Festival – Borknagar, Mgla, Moonsorrow en Dark Funeral – stuk voor stuk brachten wat we hadden verwacht en zelfs nog net dat ietsje meer. Dat ondergetekende met Azarath en Hamferð twee bands aan het werk heeft gezien die ik beslist nog wil terug zien en dat Aktarum duidelijk nog aan het groeien is en mooie toekomstperspectieven mag verwachten. Met Exuviated werd ik op mijn wenken bediend, terwijl Severe Torture en het Franse duo, Sublime Cadaveric Decomposition en Au Champs Des Morts, me een stuk minder konden overtuigen. Voeg daar een mooie locatie aan toe en je verkrijgt een mooi recept die me al doet uitzien naar wat de organisatoren van Mass Deathtruction Festival ons in 2020 zullen presenteren.

Met dank aan Jean Philippe (Pedro).

Tekst en foto’s: Luc Ghyselen.