Ik was overweldigd door de laatste shows van King Hiss die ik mocht meemaken. Zo schreef ik o.a. “… moeten we nu met superlatieven aan komen draven: King Hiss was, in een woord, fenomenaal. Een immens waardige afsluiter …” (zie rubriek “Concert Review Rock Fest Schepskermis”) en “… Dat King Hiss staat als een huis, wordt hier nogmaals bewezen. De band wordt album na album beter en sterker, we zijn dan ook enorm benieuwd waar het schip van King Hiss zal stranden.” (zie rubriek “Concert Review King Hiss”). Ik was dan ook razend benieuwd of King Hiss al dat goede ook kan waarmaken op een full-album. Intro ‘Critical Failure’ laat ik maar meteen buiten beschouwing, zodat ik pas écht inpik met het titelnummer. ‘Eartquaker’ opent wat aarzelend, maar komt al vlug tot volle wasdom. Kracht en melodie gaan hand in hand. De stem van Jan klinkt krachtig en dreigend terwijl denderende drumpatronen en pulserende bassen voor een stevige onderbouw zorgen. Krachtige riffs helpen de ruwbouw verder uitbouwen en zorgen zo mee voor een heel stevig en dreigend geluid. Het lijkt wel of meerder gitaristen samen bezig zijn. ‘Revolt!’ opent ook al rustig, maar krijgt dan een meer dan furieuze injectie te verduren. Ja, dit is wat we ook al hoorden tijdens de live concerten: een machtige machine die kracht en dreiging koppelt aan het melodieuze en daarbij bouwt op indrukwekkende drumpatronen (Jason Bernard), pushende basstonen (Dominiek Hoet), indrukwekkend gitaarwerk (Joost Noyelle) en de machtige vocalen van Jan Coudron. ‘Desertsurfer’ gaat op dit elan verder en oh, wat geniet ik hier van. Wat wisselingen in tempo en ritme zorgen ervoor dat het geheel absoluut boeiend blijft. Ook ‘Monolith’ blijkt zo’n instant topper te zijn waar donkere duisternis zich een weg baant doorheen kracht en melodie. En jongens, wat is dat gitaarspel toch indrukwekkend. Het tempo lijkt wat te worden gedrukt voor ‘GTWHR’ en zonder dat aan kracht of dreiging wordt ingeboet is ook dit een heel intens en beklijvend nummer geworden. ‘Kilmister’ sluit misschien het meest aan bij hun beginperiode waar stoner rock en melodic metal aan de basis lag. Ook in dit nummer krijg je een weergaloze gitaarsolo te horen, al wil ik de kwaliteiten van de overige muzikanten zeker niet minimaliseren! Het snoeiharde ‘Butcher’ geeft er nogmaals een immense lap op. Ditmaal zijn het de vocalen die me het meest over de streep trekken. Ik zinder nog na terwijl een vrij lange fade out het nummer beëindigt. Ook ‘Drop Dead, Leader’ grijpt me meteen bij de lurven, misschien net iets minder intens dan het vorige nummer, maar opnieuw zit de sound van King Hiss gebeiteld. ‘Vomit’ laat wat meer melodie binnen in het geheel. Zodoende verliest de sound wat aan dreiging, maar heel zeker niet aan kracht. ‘Black Wolf’ is een nummer dat me dan maar matig bekoort, maar na negen mokerslagen en een intro mag dit ook. ‘Sum Of All Nightmares’ is een knap opgebouwd nummer met een stevige groove, maar ook deze track bekoort me maar matig (al maakt opnieuw een indrukwekkende gitaarsolo veel goed). Maar hey, met negen mokerslagen op twaalf, en dan nog twee “OK”-nummers, kan ik besluiten dat King Hiss zijn status die ze beloofden op live gebied heeft waar gemaakt. Ik zal maar eerlijk toegeven dat ik een aantal luisterbeurten nodig had om optimaal van ‘Earthquaker’ te genieten, maar de laatste tijd is het schijfje nog moeilijk weg te branden uit mijn cd-speler. En dus moet ik besluiten dat King Hiss een waardige opvolger voor ‘Mastosaurus’ heeft afgeleverd die de band naar een nog hoger niveau heet gebracht.

Luc Ghyselen (87)

Independent Release

Tracklist: 1. Critical Failure (Intro) 2. Earthquaker 3. Revolt! 4. Desertsurfer 5. Monolith 6. GTWHR 7. Kilmister 8. Butcher 9. Drop Dead, Leader 10. Vomit 11. Black Wolf 12. Sum Of All Nightmares